მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 5)

- მინდა, რომ ყველაფერი ისე მოგაწოდო, როგორც ეს კვამლი. სიტყვებად კი არა, ფიქრების სახით. დავიგუბო და ერთიანად მოგცე. იმიტომ, რომ როცა სათქმელს სიტყვებად ვაყალიბებ, მიღებული აზრები საშინლად მაფრთხობს.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 4)

ცხოვრება ასეთია... ზედმეტი სიტკბო ყოველთვის მწარე გემოს ტოვებს და თუ არ გარისკე, ცხოვრება უგემური გახდება. მეტყოდა, რომ ადამიანი, რომელმაც ზღვის ფერები მოიპარა, მეც მომპარავდა სულის ნაწილს, მაგრამ შეიძლებოდა უფრო მეტი მოეცა და ამის გასაგებად ისევ და

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 3)

- ლილიტი პირველი ქალი იყო ... - ძლივსგასაგონად დაიჩურჩულა და ჩემი თმის კულული თითებს შორის შეათამაშა. - მიწისგან შექმნილი, როგორც ადამი. ღვთაებრივი საწყისები ჰქონდა, ადამს მისი სურნელი აგიჟებდა, მისი ხმა და სხეულის სიახლოვე ჭკუიდან შლიდა. მის გულში

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 2)

ზღვა ღელავდა და ნაპირს მოხეთქებულ ყოველ ტალღას უკან დახევისას კენჭები ჩხრიალით მისდევდნენ. რომელიღაც ქართული ლექსიდან მახსოვდა, რომ ეს ხმაური აბლოდისმენტები იყო. თოლიების ჭყივილზე კი უკულტურო მსმენელი გამახსენდა და ხმამაღლა გამეცინა.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 1)

ზღვაში დაკარგულ ჰორიზონტს გავყურებდი და ვწუხდი, რომ ცხოვრების ახალი ეტაპის დაწყება ამ საოცარი ფერების გარეშე მომიწევდა. უსასრულობიდან მოქროლილმა ნიავმა სექტემბრის სიგრილე მომიტანა და თვალები უნებურად დავხუჭე. არასდროს მიგრძვნია იმდენი სიცოცხლე,