მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.

მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

ტირილი მინდა...

ტირილი მინდა… მაგრამ ცრემლები არ მომდის… მინდა თვალები დავხუჭო და გავქრე… ან თქვენ გაგაქროთ… არა, რა სისულელეს ვამბობ… თქვენ ხომ ცხოვრებას მილამაზებთ… ქვეყანა რომც ინგრეოდეს, მაინც მენდომებოდა სიცოცხლის გაგრძელება… მხოლოდ იმის იმედით გავიღვიძებდი

მინდა გაგიცნო

მუქი,ბნელი ღამეები ქონდა,ვუყურებდი. ყოველ საღამოს, მის ფანჯარას ეტყობოდა მისი სულის მდგომარეობა..თუ ზედმეტად ცუდად იყო ფანჯარას ტოვებდა ღიას, რატომ?იმიტომ რომ ჰაერი ესუნთქა...თუ კარგად იყო,ფარდებს წევდა სინათლეს ანთებდა და ცეკვავდა,თუ განადგურებული

მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.

გავიხსენო მინდა კიდევ

და ტყეებში, დაჭრილ ტოტზე სძინავთ ჩიტებს, მე კი სახლში იმ ხის შეშით, დანთებულ ცეცხლს ვუშვერ თითებს...

მე ისეთი სიყვარული მინდა…

მე ასეთი სიყვარული მინდა, გულწრფელი და ბუნებრივად წმინდა, მე ისეთი სიყვარული მათბობს, შორს წასულიც თავს რომ არ ვგრძნობ მარტოდ.

მინდა, რომ

მინდა, რომ ისეთ დროში ვიცხოვროთ, სადაც სიყვარულს სხვა ვერ დაგვიშლის, მინდა ისეთი ნდობა გაგვიჩნდეს, ყოველთვის მითხრა თუ რას განიცდი.

მინდა გასწავლო რა არის მზე

მინდა გასწავლო რა არის მზე, რომ აინთის ჩვენს შორის საერთო ხე... მინდა გასწავლო რა არის მთვარე, მხოლოდ მაშინ თუ შემიყვარებ...

მინდა რომ წვიმდეს