როცა მოვკვდი (თავი2)

პირველად გამეღვიძა სიზმრისგან შეშინებულს, სააბაზანოში შევვარდი და სახეზე წყალი შევისხი, ოკეანე მესიზმრა, მისი წყალი იმდენად გამჭირვალე, სუფთა და ცხადი იყო ვგრძნობდი კიდეც მის შეხებას რეალურად. ვცურავდი სიღრმეებში წყალმცენარეებსა და წყლის ბინადრებს

როცა მოვკვდი (თავი პირველი (საცდელი))

ბავშვთა სახლში ყოველდღე ველოდებოდით მშობლებს, ყოფილ მშობლებს დ არა მარტო, ზოგჯერ ახლებიც მოდიოდნენ ჩვენი რაოდენობა კი თითქმის არასდროს იცვლებოდა. მე ერთადერთი ვიყავი ვისაც არავინ ეკონტაქტებოდა საშიში ხარო მეუბნებოდნენ

მე უკვე მოვკვდი

რად მინდოდა მე სიცოცხლე სულიერი გამაჩინა რად გამაჩინე ბუნებავ რად ამიხილე თვალია ვიყავი და აღარავარ ვით ნამდვილი ზღაპარია ქვეყანაზე სიხარული ყველაფერში დამეძირა რაც ხომალდი გავაკეთე ყველა წყალში ჩამეძირა

მე გუშინ მოვკვდი

მე გუშინ მოვკვდი შუაღამის საათის ოთხზე, სისხლის გუბეში სიწითლის ფონზე მოვკვდი და მოკვდა ფიქრები შენზე, სიმარტოვეში სიმშვიდე ვპოვე. მე შევეგუე სიბნელეს საოცარს ჩემი ტუჩები ოთხ წუთში გალურჯდა, და აი გულმაც შეწყვიტა ფეტქვა უსასრულობის სიჩუმეს ვხედავ.

კიდევ ერთხელ მოვკვდი

დედამიწის თვალიერებისას შემომისწრეს. ვიცოდი, იმ დღეებში ეძებდნენ ვინმეს დასაბადებლად, შემომთავაზეს და მეც დიდხანს არ მიყოყმანია. პირველად ერთ მარტოხელა მოხუცთან გამიშვეს, მოუარეო. ხის სახლში ცხოვრობდა და სახედაღარული, თვალის უპეებში იგუბებდა ცრემლს.