მკვდარი ავტორის მომაკვდავი ამბავი (თავი2)

„ყველაფერი რისი წარმოდგენაც შეგიძლია რეალურია“ -ვინსენტ ვან გოგი ალბათ ირონიულად მოგეჩვენათ ამ თავის იმ მხატვრის სიტყვებით დაწყება რომელმაც სიცოცხლე სუიციდით დაასრულა არა ?!

მკვდარი ავტორის მომაკვდავი ამბავი (თავი1)

ო ხშირად ვწერდი ასეთ წერილებს. იმის იმედით რომ ოდესმე მართლა მეყოფოდა გამბედაობა და სიცოცხლის უსასრულობას საბოლოო წერტილს დავუსვამდი. აქამდე ბევრჯერ მიცდია ამ ამის გაკეთება თუმცა ეს მცდელობები იმდენი აღმოჩნდა მრავალ წერტილად გადაიქცა და ცხოვრებამაც

მომაკვდავი სიყვარული

გავნადგურდი, გეფიცებით გავნადგურდი. სული მეწვის, ხორცი მტკივა, შინაგანად ვინგრევი. მომენატრე იციი? რასაარ მივცემდი ერთხელ კიდევ, რომ მენახე. მერე ალბათ აღარასდროს გაგიშვებდი და ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.  უსასრულო სიყვარული.უკიდეგანო, სიცარიელით

მომაკვდავი სამურაის სიზმარი

შორი ნაპირიდან.. ცისფერი სიშორე,თავისკენ მეძახის.. მომხვიე ხელები...თეთრი არემარე, საკურას ფოთლებქვეშ,შევარდისფერდება და მზერას აკვდება.თოვლისფერ სიხარულს, ოქროსფერ ხელებში ავყავარ.. მიიწევს სახლისკენ ეული,

მომაკვდავი და მაინც როგრი სასურველი(სრულად)

ამ ფიქრებით და სველი თვალებით მივდიოდი მთვარიან ღამეს და სიცივის ყოველ შეგრძნებაზე სახე მეწვოდა. მსიამოვნებდა მთვარე. მეხომ ვეღარასდროს ვნახავდი მას, მაგრამ მარტო მას? იქნებ აღარც აღარავის გავხსენებოდი, როგორი ძნელი იყო ეს ფიქრები ჩემთვის. ექიმმა