ოჰ თოვლის ბაბუ'ვ

ერთადერთი სურვილი მაქვს.ოთახიდან გამოსვლისას მხვდებოდეს წერილები იქამდე სანამ წერილში არ წავიკითხავ დაწყებას შემდეგნაირად:,,დედა!მამა! მე უკვე დიდი ვარ და მინდა დაიკო!გთხოვთ გაითვალისწინოთ ჩემი თხოვნა

შენი ყველაფერი მიყვარს

ოჰ, როგორ მიყვარს შენი დანახვა, თავმოყვარეობის გადალახვა. როგორ მიზიდავს შენი მშვენება,bგულში გრძნობათა გაშენება. ოჰ, როგორ მიყვარს სათუთი თითი, თმის სურნელისთვის მე კვლავ ვალს ვიხდი. ოჰ, როგორ მიყვარს ეგ მზე და მთვარე. შენ თუ გსურს, საფლავი ჩემთვის

ოჰ როგორ მომწონს(უცნობ ნიას)

ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ტუჩები! მაგ ვარდისფერის დანახვით ვხურდები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თვალები, მათი ცისფერი, მცხუნვარე ალები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თმები! მათი შეხებით მე მუდამ ვთბები. ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ცხვირი! როცა ვერ გხედავ

ცხოვრების დრამა

ეს ცხოვრება არაფერს არ წარმოადგენს ჩემთვის და ძალიან მნიშვნელოვანს მე სიკვდილი მეტყვის! ოჰ სიკვდილო, შენ მხსნელი ხარ" - ჩემს ფიქრებს სულ ერთვის. აღარ მინდა სიყვარული, მე მსურს ხილვა ღმერთის! სამყაროსგან შორს გაქცევა და დამალვა მინდა, მარტოობა,

ოჰ ნიუ-იორკ, ნიუ_იორკ....თავი 2

გარეთ უამრავი ადამიანი ირეოდა, ჭ....ტვაში მოვყევი და ძალიან შემეშინდა, უცნობი არ დაიბნა ხელი მომკიდა და მანქანამდე უსაფრთხოდ მომიყვანა. ბიჭმა ადგილი დაიკავა და ძრავა სწრაფად აამუშავა, მხოლოდ მას მერე გავაცნობიერე რომ სრულიად უცხო მამაკაცთან ერთად

ოჰ,ნიუ-იორკ, ნიუ_იორკ....

გარეთ საშინლად წვიმდა,მთელი ნიუ-იორკი წყალს მიჰქონდა ყველა სადღაც მიიჩქაროდა, წვიმას გაურბოდა,მაგრამ მე არა მხოლოდ მე ვიყავი თავსხმა წვიმაში ერთ ადგილას გაყინული და კიდევ ერთი აუხსნელი უარის გამო ვიტანჯებოდი,ღმერთო რატომ?ამდენი იმიტომ ვისწავლე,რომ

ოჰ

_და მაინც წკაპუნები მინდა და გაჩახჩახებული ქუჩები რამდენს ვივლიდი ,რამდენს დავწერდი ,რამდესნ მოვსუმენდი ,რამდეს მოვწევდი და მაინც რა მალე მომბეზრდებოდა გამჭირვალე ცარიელი ვიტრინები ვერაღქმული რომანტიზმით, ვერშევსებული ფილტვები რომეელი არსებები