წამის მეასედში შემიყვარდი... (თავი მეორე)

"ლიზიკო'არასდროს არავის ვაძლევდი უფლებას ამ სახელით მოემართა ჩემთვის მთელი 16 წლის მანძილზე პირველად ვიღაცამ დაამიძახა "ლიზიკო" და არ ვეჩხუბე პირიქით გავუღიმე...

წაგებული გრძნობები

ვნანობ, საშინლად ვნანობ დროს, რომელიც ფუჭად დავკარგე შენთან ომში, ნეტა შეგეძლოს კიდევ ერთხელ გაღიმება ჩემთვის, დაე თუნდაც იყოს ფარსი და სიზმარი, მთავარია მე ვიგრძნო, რომ ვიღაცას ვჭირდები, არსებობს სამყაროში ადამიანი რომელიც ჩემზე ფიქრობს და ისე

მგზავრები

საფრანგეთის საემიგრაციო ბანაკის მიმართულებით, რომელიც ნახევრად გადაქცეული იყო მოხუცთა თავშესაფრად, მიემართებოდა ავტობუსი. რომელსაც წინ დიდი,მოსაწყენი და მთიანი გზა ელოდებოდა. ავტობუსში იმყოფებოდნენ მგზავრები და მისი დაძვრიდან რამდენიმე საათი თითქმის

უცხო

ქარიშხალია, წვიმას ერთიანად დაესველებინა მთელი რეგიონი. ფანჯრებმაც ზრიალი დაიწყეს და გრიგალმა მთლიანად მოსტაცა ხეებს ფოთლების საბურველი. საშინელი ამინდი იყო, შუქიც კი თამაშობდა, ხან ჩაირთვებოდა და ხანაც გამოირთვებოდა. დავიძაბე, ცოტა შემეშინდა

სიყვარული

ისე მიყვარხარ ალბათ ცასაც გადავდგავ.ისე მიყვარხარ მხოლოდ შენთვის ვიცოცხლებ მარად.იციი? ზოგჯერ მგონია მარტო ჩემი ხარ,ჩემთვის ცოცხლობ და ჩემთვის არსებობ.იციი? მგონი დავრწმუნდი სამყაროში

ჯაშუში (თავი 16)

ბელგიაში რამდენიმე საათში ჩავიდნენ. იქვე ტაქსი გააჩერეს ნიკამ თავის მოკრძალებულ სახლში წიყვანა, რომელიც ქალაქ გარედ იყო. ულამაზესი ტყე და ბუნება, სუფთა ჰაერი და რაც მთავარია სიმშვიდე.-ვიფიქრე მოგეწონებოდა

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი ll თავი (ნაწილი II)

-შეგეშინდება როცა გამიცნობ!-თვითონაც ვერ მიხვდა, ისე დათქვა ლუკამ მათი მომავალი შეხვედრის პერსპექტივა.. შემდეგ უკანმოუხედავად მოიტოვა ნია და წინა სავარძელი დაიკავა მერსედესში , რომელიც თვალის დახამხამებაში მოწყდა ადგილს.

იდუმალი თვალები -1

ოთახიდან გავდივარ თოვლში არემარე ძალიან ლამაზია აქვე დავინახე მწვანე თვალები და გაშლილი ხელები ისინი მე მეგებებოდნენ მერე ზაფხული მოვიდა წვიმა დაიწყო ამ წვიმაში კი ვალსს ვეცეკვები ნაცნობ

63 ნაბიჯი (1)

ტანგოს ლამაზ ჰანგებზე ვირწევი. უცნობის შავ თვალებს ვხედავ, რომელიც მთელ სხეულს მიწვავს. წელიდან თავის დაძარღვულ ხელებს ჩემს ზურგზე ასრიალებს. კმაყოფილი ვნაბავ თვალებს და თავს მხარზე ვადებ.

მეიმედები (თავი 2)

უკვე ერთი თვეა ვფიქრობ ქალზე, რომლის შესახებაც არაფერი არ ვიცი, ქალზე, რომელსაც თავი კარების შენგრევით დავამახსოვრე, მას შემდეგ მგონი კვირა ისე არ ჩაიცლის მის კორპუსთან რომ არ ჩავიარო.