თავი2
ნისლი,წვიმა,მიწის სუნი,
მიწაზე დაცემული წვიმის ხმა,
სიჩუმე,რომელიც თავს კიდევ უფრო მარტოდ მაგრძნობინებს,გოგონა სახლის აივანზე ფინჯნით ხელში,ჩაფიქრებული,აცრემლებული,გაყინული,უიმედოდ დარჩენილი,მიტოვებული.
ყველაზე მეტად წვიმა მიყვარს,თავს ბედნიერად მაგრამ ამოვდროულად უბედურად მაგრძნობინებს,საათობით ვდგავარ აივანზე და მიწინს სუნს ღმად შევისუნთქავ რადგან შემდეგ წვიმამდე მეყოს.გარინდებული ვუსმენ ხმას,რომელიც ჩემში ყველა გრძნობას ერთად აღძრავს:მონატრებას,შიშს,იმედგაცრუებას,უნდობლობას,ტკივილს,მარტოობას.ვდგავარ გაყუჩებული შორიდან ძაღლების ხმა მოისმის,როგორი ცოდოები არიან,განგებამ ისინი უპატრონოთ დატოვა ახლა კი სულ მარტოები ცდილობენ დაუნდობელ ცხოვრებას,მათ შორის ადამიანებსაც გადაურჩნენ.ქვევით ჩავდივარ ვგრძნობ წვიმის წვეთებს,რომელებც ჩემს ისედაც გაყინულ სახეს ასველებენ,კიდევ უფრო მცივა,მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევ ვსველდები და მგონია,რომ ეს უკანასკნელი ადამიანებს დამავიწყებს,არა ეს ასე არ არის ეს დროებითი გრძნობაა,წვიმაც ქრება და სიცივეც ვრჩები ისევ მე.ადამიანებიც ზუსტად ასე არიან წვიმასავით მოდიან გვაგრძნობინებენ თავს ბედნიერად,მყუდროდ,მაგრამ როცა მიდიან გვყინავენ ერთ ადგილას გვაშეშებენ გვაიძულებენ ტკივილის გადატანას.ახლა ზუსტად ამას ვგრძნობ ეს ერთადერთი წმინდა გრძნობაღა მქონდა დარჩენილი წვიმისადმი სიყვარული,რომელიც მას არ წარუწყმენდია.დიდი ხნის მანძილზე მქონდა იმის იმედი,რომ ყველაფრისგან დაღლის შენს მხარზე თავის დადება და გულამოსკვნით ტირილი შემეძლებოდა.ჩემს ყველა პრობლემაზე შემეძლებოდა საუბარი და წუწუნი შენ მომისმენდი და შენი მშვიდი და ალერსიანი ხმით დამამშვიდებდი,მაგრძნობინებდი შენს სიძლიერეს,შენს ზრუნვას რომელიც უზომოდ გამაბედნიერებდა და ყველაფერს დამავიწყებდა.ასევე დიდი ხნის მანძილზე მქონდა იმის იმედი,რომ როდესაც რამე შეგაწუხებდა პირველი მე გაგახსენდებოდი შენთვის მთავარი ჩემი ხმის გაგონება იქნებოდა.შენთვის საკმარისი იქნებოდა იმის ცოდნა რომ მიყვარხარ მე მიყვარს შენი სული ჩემთვის ჯერ კიდევ შეუცნობელი,შენთვის ჩემი სახის დანახვაც საკმარისი იქნებოდა,იმის ცოდნა რომ შენსავით არავის ვუყურებ შენსავით არავის ვუღიმი,მხოლოდ შენ არსებობ ჩემთვის,როგორ არარეალურად ჟღერს ეს ყველაფერი თითქოს რაღაც არაამქვეყნიურზე ვსაუბრობ ისეთ რამეზე რაც არ არსებობს მაგრამ ახლა ეს ყველაფერი ჩემთვის ყველაზე რეალურია.ოთხი წლის მანძილზე იმედით ვცოცხლობდი იმედი მაძლევდა არსებობის საბაბს,იმდენად მიყვარდა,ამ ტკივილსაც ვაპატიებდი ოღონდ მოსულიყო,იმედი მქონდა რომ მოვიდოდა.დღეს ეს იმედი მომიკვდა,ჩემი სული მოკვდა,ჩემში ჩემივე თავი მოკვდა.ახლა ზიზღის გრძნობის მეტი არაფერი დამრჩა მისგან.დროის გასვლის შემდეგ მივხვდი,რომ ჩემ საყვარელ საქიამობას უნდა დავბრუნებოდი სწავლა დავამთავრე.პატარ-პატარა წვრილმანებით ვბედნიერდებოდი.სახლი ისევ გავყიდე,ახალი სახლი ვიყიდე,ტყეში სადაც შევძლებდი უამრავი ცხოველის ყოლას,ბაღის გაშენებას.პატარა სამოთხე მოვიწყე და ფეხზე დავდექი,მე ძლიერ პიროვნებად ჩამოვყალიბდი.საუკეთესო მეგობარი შევიძინე,ემილი, ჩემი კურსელი და არაბიოლოგიური და მასთან დროის გატარებას არაფერი მერჩივნა.
დილით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს.ნახევრად გაღვიძებულმე ტელეფონს ისე ვუპასუხე არც დამიხედავს ვინ იყო,რადგან ზუსტად ვიცოდი ემილი იქნებოდა.მის გარდა ასე დილით არავინ მირეკავს.
-ნატალიაა,შენ რა კიდე გძინავსს?.გაოცებული და ამავდროულად ბრაზნარევი ემილის ხმა გაისმა ტელეფონში.
-ემილი საათისთვის თუ დაგიხედავს,ჯერ მხოლოდ ექვსია საათია,ამ დროს შენს გარდა არავის ღვიძავს.საყვედურის ტონით გავეცი პასუხი ემილის და ტელეფონი უმალ გავთიშე,გვერდით გადავდე,ძილი შევიბრუნე.ხუთი წუთი არიყო გასული ისევ ტელეფონის ზარი გაისმა.
-ნატალი სწრაფად მოწესრიგდი შენს პატარა მანქანაში ჩაჯექი და ჩემთან მოდი 15 წუჩი აქ იყავი.მიბრძანა ემილიმ და გამითიშა.მისი ეს ქცევა ყოველთვის მაღიზიანებდა.მოვემზადე კომფორტულად ჩავიცვი,მაგრამ მანქანით არა ველოსიპეტით გადავწყვიტე წასვლა კარგი ამინდი იყო და ნამდვილად მომიხდებოდა.გზას მშვიდად მივუყვებოდი მზის სხივებით ვტკბებოდი რომლებიც ჩემს სახეს ნაზად ათბობდნენ,საამური ყვავილების სურნელი იდგა ქუჩაში.გზას მშვიდად მივუყვებოდი.მაგრამ აქაც არ დამცალდა სიმშვიდე,ისევ იგივე, გაჩერებულ მანქანას დავეჯახე,ამჯერად გამიმართლა რადგან მანქანის პატრონი ,კეთილი ადამიანი აღმოჩნდა,მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და მაშინვე ჩემკენ გამოიქცა.
-კარგათ ხართ?რამე ხომ არ იტკინეთ?ანარვიულებული დამტრიალებდა და კითხვას კითხვაზე მისვამდა
-მადლობთ კარგად ვარ,დიდ ბოდიშ ვიხდი არმინდოდა,სულ ასე მემართება,იმდენად ვიყავი საამო სურნელის ტკობაში გართული სულ გადამავიწყდა გზას რომ მივუყვებოდი ზუსტად ამიტო აღმოვჩნდი ძირს.
-მთავარია კარგათ ხართ.თბილად გამიღიმა უცნობმა.
-თქვენი სახელი?აჩქარებით ვკითხე მომღიმარ უცნობს
-ქრისტესია.უმალ მიპასუხა.-თქვენ?არ დააყოვნა კითხვამ
-ნატალია.ვუპასუხე დამორცხვებით
-ნატალია თქვენი ველოსიპედი,დაიმტვრა არამგონია ამით გადაადგილება შეძლოთ,მე მიგიყვანთ დანიშნულების ადგილამდე.ისევ სანდომიამად გამიღიმა,ისეთი კეთილი და გულწრფელი ღიმილი ჰქონდა.
-არა არ შეგაწუხებთ ისედაც შევრცხვი თქვენთან.ვუპასუხე ნაზად ვცდილობდი აღელვება არ დამტყობოდა.არ გამომივიდა.
-არა,ჩემთვის ეს პრობლემას არ წარმოადგენს,დიდი სიამოვნებით დაგეხმარებით.
-მაშინ აღარ შეგეწინააღმდეგებით.მის მანქანაში მოვკალათდი.მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამოგვიღია,ემილის სახლთან გავაჩერებინე,კიდევ ერთხელ გადავუხადე მადლობა და ფეხაკრეფით მოვშორდი მანქანას,ისედაც დავაგვიანე მელანია აუცილებლად გამიჯავრდებოდა.ეზოს კარები გავაღე და შევედი,ეზოში მელოდა გაცოფბული.
-ნატალია,ისევ დააგვიანე.მითხრა საყვედურით
-ბოდიში არმინდოდა,პატარა ინციდენტი შემემთხვა.
-ისევ ვინმეს მანქანას დაეჯახე?არა რა შენ ერთი ადამიანი სულ თან უნდა დაგყვებოდეს .სიმპატიური მაინც იყო?
-მელანია ახლა ისევ ინციდენტზე ვსაუბრობთ.ვკითხე ღიმილით
-მანქანის პატრონზე ნატალი.გონებაში მისმა ღიმილმა გამიელვა,არ მიმიქცევია ყურადღება მისი გარეგნობისთვის,ალბათ სიმპატიური იყო,ფიქრებში გავერთე,მელანიასთვის პასუხის გაცემა დამავიწყდა რისთვისაც,მისი რისხვა დღეს უკვე მეორედ დავიმსახურე.
-ისევ დაიკარგე,გოგონი კარგად ხარ.ნაზად შემეხო ემილი.ხომ იცი შეგიძლია ყველაფერი მითხრა რაც გაწუხებს.გამიღიმა და გადამეხვია.
-მელანია არვიცი უბრალოდ,უნივერსიტეტი დავამთავრე მაგრამ სამსახური ჯერ კიდევ ვერ ვიპოვე.ნაღვლიანად ვუთხარი ემილის
-ზუსტად ამიტომ,ჩამოგიყვანე ერთერთ ჟურნალში თანამშრომელი ესაჭიროებათ შენი სივი გავგზავნე და დარეკეს დღეს სამზე გელოდებიან.ეს
ემილის მეორე გამაღიზიანებელი ქცევა იყო ყოველთვის ჩემ მაგივრად იღებდა გადაწყვეტილებებს მაგრამ მაინც მიხაროდა,გასაუბრებაზე დაბარების ამბავი.საათს დავხედე 12 ხდებოდა ჯერ ადრე იყო სახლში დავბრუნდი მოვწესრიგდი,მოვემზადე გასაუბრებისთვის მზად ვიაყვი სახლის კარები გავაღე და დავინახე ის ადამიანი რომელმაც მაიძულა შევცვლილიყავი,ადამიანი რომელმაც მიმატოვა ისევ გამოჩნდა ჩემ წინ იდგა და იღიმოდა,მეტკინა გული მეტკინა.

წაკითხვის შემდეგ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი რამდენად ღირს გაგრძელება.წინ ბევრი სიურპრიზები გელით.წინასწარ მადლობა