სიზმრების საცერი

საწოლის თავზე , ქარი არხევს მოწნულ ლურჯ ბადეს. სიზმრების საცერს ვანდობ ძილს და უსიზმრო ღამეს.

ზღაპრები ძილის წინ 16_19

უცბად პატარა ბავშვივით თავი კალთაში ჩამიდო და თვალები დახუჭა. მოულოდნელობისგან შევკრთი. მასთან ასეთი სიახლოვე ჩემზე უცნაურად მოქმედებდა. იდაყვებში მოხრილი ხელები მაღლა მქონდა აწეული. ვერც ვეწინააღმდეგებოდი და ვერც შეხებას ვბედავდი. იგრძნო ჩემი

გაფრენა ქარის

და სწორედ ასეთ სიმარტოვეში, მოდის ის ბნელი, სურვილი მძაფრი. და ქარიშხალი ანგრევს ყველაფერს... და მსურს მეც ვიყო გაფრენა ქარის....

ზღაპრები ძილის წინ 11_15

ალექსანდრე, როგორც ქამელეონი ფერს, ისე იცვლიდა ხასიათს. წამის წინანდელი ბავშვური და უბოროტო კაცის ნასახიც აღარ იყო დარჩენილი. ახლა ჩემს წინ ნამდვილი თავზეხელაღებული მანიაკი იდგა. თითქოს თვალების ფერიც კი შესცვლოდა. ნელა მოიწევდა ჩემკენ, როგორც

ზღაპრები ძილის წინ 7_10

უცბად მივხვდი ყველაფერს. აი რას მახსენებდა როენას სიარულის მანერა და მთელი მისი გამოსახულება. დიდ, უზარმაზარ ღვთისმლოცველას. თქვენ გინახიათ რა უცნაური რწევით დადის ეს უზარმაზარი მწერი? გინახიათ, როგორ უცნაურად ლამის არისტოკრატულად უჭირავს თავისი

თვალებს ვხუჭავ

თვალებს ვხუჭავ, თვალებს მიღმა გხედავ. ვახელ თვალებს , აღარა ხარ ქრები. გარეთ ისევ წვიმის მელოდია... სულში ისევ ქარიშხალი კვნესის.

ზღაპრები ძილის წინ 1_6 თავი

ამბობენ, როცა ყველაზე მეტად გტკივა, სწორედ მაშინ, ტკივილისგან რომ არ გაგიჟდე გონება ეძებს რაიმეს, რაზეც ყურადღებას გადაიტან. წამიერად დარდს დაგავიწყებს, თითქოს ცდილობს ამოისუნთქოს, გადაიტვირთოს და განახლდეს. თუ ამას ვერ ახერხებს, უბრალოდ ცოტა ხნით

ოთხმოცდაათიანები

1995 წელს როცა მე ექვსი წლის ვიყავი ბაბუა მომიკვდა. მისი სიკვდილით თითქოს ოჯახს საყრდენი გამოეცალა. მამაჩემმა ვერ ივარგა და ბოლოს სულაც მიგვატოვა. პატარა ვიყავი , ალბათ ცხრა_ათი წლის . ბოლომდე არც კი მესმოდა რა რთული იყო ცხოვრება.

თენდება

სჯობდა რომ ხმამაღლა არ მეთქვა, რომ შენზე სპეტაკი სული მაქვს . დავწერ და კვლავ დავხევ ამ ლექსებს . რადგან ამ ლექსითაც ვტყუივარ.

ფუფა

თქვენ გესმით რამხელა სასწაულია? ქუჩაში, შენი სახლის წინ, ღმერთის მეგობარი რომ გესალმება?!