რატომ ვართ მშიშრები ან რისი გვეშინია?

რატომ გვეშინია? საინტერესო კითხვაა, ეგ კი არა ბევრს ამ კითხვის დასმისაც კი ეშინია.ზოგიერთი კი თავის შიშსა და შფოთვას მალავს.სწორედ ასეთ ადამიანებს უწოდებენ მშიშარას.საერთოდ, უამრავი ცოცხალი არსება არსებობს და ყველამათგანს საკუთარი შიში გააჩნია.

ან გავიმარჯვებ ან მოვკვდები (2)

ლატის ფანჯარაში შემოსულმა მზის სხივმა,თვალი გამისწორა და სიცოცხლე მისურვა. იოცნებეო მითხრა,იოცნებე,იქნებ აგიხდესო.ნელა წამოვიწიე საწოლზე,ამ დროს ექთანი შემოვიდა და თბილი პლედიც შემოიტანა -ავადმყოფობა არ მეყოფოდა,ახლა სიცხითაც უნდა დავიტანჯო -ჩუმად

ან გავიმარჯვებ ან მოვკვდები (1)

განსაკუთრებული სილამაზე აქვს გაზაფხულს,თითქოს ახალი სიცოცხლე იბადება,საწყისად გვევლინება და სულს შთაბერავს გამოფიტულ და გაყინულ ბუნებას.მარტო ბუნებას კი არა ადამიანსაც,მხოლოდ მისი ფერები გაცოცხლებს.შეხედავ გადათეთრებულ, გადავარდისფერებულ ხეებს

უმისამართო

დილას, როდესაც ხელების შეხება, ნაზი კულულების რხევა ან მათი შეხება მაღვიძებს გულამოვარდნილი ვახელ თვალებს, ჩემი გულისცემა ყურის ბარაბანებს მატკიებს და აბლანდულ სურათში ვცდილობ ნაცნობი სილუეტი შვამჩნიო, მის ნაცვლად კი ზუსტად მის მსგავს პატარა

რა გიღირს შენი სიცოცხლე?

ისე მოეწყობა ხოლმე ზოგჯერ გარემოებები რომ ძალიან ბევრ რამეზე გვიწევს დაფიქრება ან იმ ქმედების განხორციელება.დიახ, ასე ხდება ხშირად და ყველა ჩვენთაგანის თავს ხდება და მაინც ისმის კითხვა რატომ? რისთვის? ამის მიზეზი არსებობს? ეჰ, ჩემო კარგო მიზეზს რა

გოგონა ისევ იღიმის

საწოლზე ვზივარ, ვგრძნობ როგორი უემოციო სახით ჩავჩერებივარ ტელეფონს, ათობით არაფრის მომცემ სტატიებს ვათვალიერებ, მოულოდნელად ტელეფონის ნათურის შუქზე აპრიალებულ ეკრანზე არსაიდან იაპონურად დაწერილი რამდენიმე სიტყვა ჩნდება, მთელ გონებას ვიკრებ და

მე - თხის რქა და ჩემი მეამბოხეობა ერთ პატარა ოთახში

ხდება ხოლმე სულში დაგროვილი უსამართლობა ცხოველივით იწყებს ღრიალს... აი უკვე მერამდენედ, ნერვებს აყოლილ სხეულს კანკალი უვარდება, გონება გაასმაგებული სიჩქარით იწყებს აზროვნებას და ყველაფერი ერთმანეთში ირევა. ერთფეროვნება...

ხელი არ გამიშვა გთხოვ

როცა ვიღაც ან რაღაც არ არის ჩვენს გვერდით ამას ძალიან განვიცდით და ეს ჩვენზე ცუდად მოქმედებს, ნეგატიურად აისახება საკუთარ მე ზე და მომავალზე. საშინელი შეგრძნება კი ის არის, როცა ის ნელ-ნელა გტოვებს ნელა

ღვთაებრივი ნაპერწკალი

განზრახ ავღნიშნავ შემდეგს.სიყვარულზე საუბარი უგუნურებაა,სიბრიყვეა.ნებისმიერი სახით მისი გამოვლინება "სიტყვა-სიმბოლო-ფიზიკური მოძრაობა-თუ უბრალოდ ღრიალი რომ რაღაც გაკლია და ფიქრობ,რომ ეს სიყვარულია" არის სრული სიბრყივე.ერთადერთი რაც

ჩემში შენი ადგილი არა !!!

ვიცოდი , რომ შენთვის არ უნდა დამეჯერებინა როდის ერთხელი იყავი მართალი ახლა, რომ ყოფილიყავი. მაგრამ კიდევ ერთხელ სევცდი და ძალიან ვწუხვარ ძალიან ვნანობ.. ალბათ ეს ერთადერთი სეცდომა იქნება რომელსაც საკუთართავს ვერვაპატიებ ან თუ ვაპატიებ წლების მერე...