ლიმნიანი ჩაი

შენ რომ იცოდე, წყალიც არ მიყვარს. ხშირად მხოლოდ არაყში ჩაწურული ლიმონი შემიღებავს ჩაის მუქი ფერით და ის დამილევია. ახლა არც წყალი მაქვს და არც არაყი, ლიმონზე ხომ უკვე მოგიყევი?

ცხოვრების აზრი..

ოჯახი ძვირფასი განძია... ამას ყოველ წამს უნდა ვგრძნობდეთ.. ჩვენ ყველანი გავდივართ ჩვენთვის განკუთვნილ წამებს ჩვენ ვიწყებთ და ვამთავრებთ ჩვენთვის განკუთვნილ გზას. ეხლა ის დროა როცა ჩვენ ცოცხალი გვქვია.. ვიყავით სანატრელი ბავშვები და ჩვენ გავჩნდით..

კასკადი

47იანი, დატენილი ნაგავი, შელაკული თმით დაფარულ შუბლზე რომ გებჯინება, რისი ბრალია? ვგრძნობ როგორ ტრიალებს ჰაერში ჩემ მიერ გამსკდარი ნეხვის ბურთულა და იცი?! ცხოვრება თავზე მემხობა. სიკვდილისთვის გაზაფხულის უღიმღამო დღის არჩევა არც ისე რომანტიკულია.

უსასრულობაში დაკარგული

უკიდეგანო ოკეანის კამკამა წყალი არხევდა მის სხეულს და ოქროსფერი სანაპიროსკენ მიაქანებდა. მას თვალები ჰქონდა დახუჭული და ფიქრობდა: ლურჯი სივრცე, ყვითელი ქვიშა, მზე, სითბო- ნუთუ ეს არის ბედნიერება? სულ ასე რომ ვიყო, ნეტავ ვიქნები ბედნიერი? ეკითხებოდა

ფსიქოლოგთან,რომელსაც ფსიქოლოგი არ სჭირდება

მომდევნო თვეები დამთავრდება აპათეით. მიყვარს ჩუმად ყოფნა. არასდროს გამოვთქვამ აზრს იქ, სადაც მისი ღირებულება დაბალია.სამაგიეროდ ვუსმენ ყველას და ვისმენ ყველაფერს. ყველაზე მეტს ყველაზე შეშინებული ძაღლი ყეფს მოტო. P.S.მოკლედ არავის და არაფერს,

40+ დიონისე

მესამე დღე იყო,რაც მთვრალი "დიონისე" ღამის ქალაქის ქუჩებში უმისამართოდ დაეხეტებოდა, მესამე დღეა შეუჩერებლად სვამდა და დარდს ალკოჰოლით იკლავდა გულში.ფიქრი მოეძალა დარდიანს.მშობლების საყვედურებს ყველაზე მეტად გაურბოდა: სად დაეთრევი, ერთი სამუშაო ვერ

რა არის სიყვარული?

როცა ადამიანი გიყვარს გინდა რომ მისთვის ყველაფერი გააკეთო, შეუძლებელიც კი შესაძლებელი გახადო. არა არა შემეშალა. “მიყვარხარ” რაარის იმასთან შედარებით რასაც სხეულში და გულში გრძნობ

უთქმელი

ახალი ისტორიის დასაწყისი... მინდა სიტყვების გარეშე ვისაუბრო ამაზე... მასზე... რამდენიმე დღეა, თავს ვეღარ ვგრძნობ... ვცნობ... უცნაური მონაკვეთია...

წვიმს

მიყვარს მარტი! ცვალებადი,მგმინავი,შეუცნობელი... მიყვარს მისი სურნელი,ამოუხსნელი,რაღაც ისეთი ბედნიერებას რომ მაგრძნობინებს და ყოფით საფიქრალს ცოტახნით რომ დამავიწყებს...

მზერის მარადისობა (ანუ შეხვედრა ოცი წლის შემდეგ)

ყოველი მიახლოებული ნაბიჯი უფრო და უფრო ამსგავსებდა მას ნაცნობს.. ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გული და ამიკანკალდა მთელი სხეული, როგორ მახრჩობს ცრემლები, რომლებსაც გარეთ გამოღწევის საშუალებას არ ვაძლევ. ჩემს წინ გაჩერდა.. არ შემშლია, ან როგორ შეიძლებოდა