ჩემი მანქანა ისეთი ტალახიანი იყო, თქვენი მოწონებული. საღამოს გავივლი რომელიმე ავტოსერვისში და აუცილებლად გავარეცხინებ, თორემ ასე არ ივარგებს, მთლად ავიღე ხელი ყველაფერზე.

ათს აკლდა ოცი წუთი, ოფისში რომ შევედი. მარიკა მოსული დამხვდა.

_ მომასწარი? რა ადრე მოსულხარ, დილა მშვიდობისა, _ მივესალმე და ლოყაზე ვაკოცე.

_ რა კარგია, რომ მოხვედი, _ მასაც გაუხარდა ჩემი დანახვა.

_ აქ არის? _ თავი თედოს კაბინეტისკენ გადავიქნიე.

_ ჯერ არა. მაგას რა ეჩქარება, როცა უნდა, მაშინ მოვა. დღესაც იყო საცობი?

_ შენ წარმოიდგინე, არა. იმიტომაც მოვედი ასე ადრიანად. გუშინ სუფთა საგიჟეთი იყო, რა.

_ წუხელ მთელი ღამე ვფიქრობდი შენზე, ვის ვამსგავსებ-მეთქი და ვერაფრით გავიხსენე. ამწუთას მივხვდი, რომ ძალიან ჰგავხარ სოფი მარსოს.

_ კარგი, რა… _ დავიმორცხვე.

_ მართლა, მართლა… რა, სხვებს არ უთქვამთ?

_ კი, უთქვამთ, მაგრამ რა ვიცი, მე პირადად ვერ ვხედავ დიდ მსგავსებას.

_ შეეენ ახლააა… _ ხუმრობით გაშალა ხელები მარიკამ, _ მარსო როგორ შეგედრება, მაგრამ…

ორივეს სიცილი აგვიტყდა.

_ თმა რომ უკან გაქვს აწეული და ყურები დაფარული, ბევრად შესამჩნევია მსგავსება, გეფიცები, _ გააგრძელა ჩემმა ახალმა მეგობარმა, _ მაგრამ ტან-ფეხი ისეთი გაააქვს, მიმიქარავს სოფი მარსო.

_ მოიცა, რა, მარი, ნუ მაცინებ, _ კმაყოფილების ღიმილს ვერ ვმალავდი.

სხვაა, როცა მამაკაცი გამკობს კომპლიმენტებით, გსიამოვნებს, მაგრამ როცა ქალიც იმავეს გეუბნება, ორმაგად სასიამოვნოა.

_ ყავას დალევ? სახლში ვერ მოვასწარი და…

_ დავლევ, ოღონდ მე მოვადუღებ, კარგი?

_ დაწყნარდი შენ, აგერ დაჯექი, აქ ჯერ კიდევ მე ვარ დიასახლისი, _ შემომცინა ძველმა მდივანმა და ყავის ატრიბუტების ამოლაგება დაიწყო უჯრიდან.

ამ დროს კარი გაიღო და თედო შემოვიდა.

_ მოგესალმებით, გოგოებო, როგორ ხართ? _ არ გაუღიმია, ისე მოგვიკითხა დირექტორმა და სანამ კაბინეტში შევიდოდა, ოდნავ შეყოვნდა, _ რა ქენი, ლოლა, თარგმნე ის ტექსტი?

ამის შეკითხვა და… პირკატა მეცა. ტექსტის თარგმნა საერთოდ არ გამხსენებია.

_ ვაიმე! _ ჩუმად შევძახე და შუბლზე მივირტყი ხელი, _ ჩემი სიკვდილი…

_ რაო, დაგავიწყდა? _ კოპები შეკრა თედომ.

_ მაპატიეთ, ბატონო თედო, ახლავე დავჯდები და ათ წუთში შემოგიტანთ.

_ საინტერესოა, რაზე ფიქრობდი? რას აკეთებდი მთელი ღამე? _ კუშტად გადმომხედა.

_ გპირდებით, ასეთი რამ მეორედ აღარ განმეორდება, ბოდიშს გიხდით, უპასუხისმგებლო არ გეგონოთ… _ როგორც შემეძლო, თავს ვიმართლებდი აფორაჯებული.

_ ფაქტი სახეზეა… _ თითქოს დასკვნა გამოიტანაო, ისეთი ტონით წარმოთქვა და საათს დახედა, _ ნახევარი საათი გაქვს დრო.

_ დიდი მადლობა, ბატონ… _ სანამ «სამადლობელ სიტყვებს» დავამთავრებდი, მამაკაცმა კარი მიიხურა.

_ რა უზრდელია, _ ტუჩები მობრიცა მარიკამ, _ ყოველთვის ეგეთია, არ გაგიკვირდეს…

ჩანთა გავხსენი და ტექსტის ძებნა დავიწყე. ძლივს მივაგენი, შიდა ჯიბეში ჩამიდია ოთხად გაკეცილი.

_ კალამი და სუფთა ფურცელი მინდა, _ დაფეთებული მარიკას მივაჩერდი.

_ მოიცა, რა პანიკაში ჩავარდი, დაწყნარდი! აგერ შედი, იმ კაბინეტში, კომპიუტერი ჩართულია, კარი ჩაკეტე და პირდაპირ ვორდში აკრიფე. ასე არ გირჩევნია?

_ ეგ ვისი კაბინეტია?

_ ამწუთას არავისი. ადრე ჩვენი პრეზიდენტის იყო, მაგრამ ახალ ოფისში გადავიდა და ცარიელია. კომპიუტერი დევს მხოლოდ. ხანდახან რომელიმე მბეჭდავი ჩამოდის და აქ მუშაობს ხოლმე. მიდი, მიდი, ყავა მერე დალიე, ჯერ მაგას მორჩი. შემდეგ კი შიდა ქსელით პირდაპირ მასთან გადავაგზავნით.

მადლობის გამომხატველი მზერა ვესროლე ჩემს მხსნელს და მითითებულ კაბინეტში შევედი…

თხუთმეტ წუთში თარგმანი მზად მქონდა. ორჯერ გადავიკითხე, რომ არაფერი გამომრჩენოდა და სამდივნოში გამოვედი. მარიკას ყავა უკვე დაელია.

_ მორჩი?

_ ჰო. გადაუგზავნი?

_ ცოტა ხანში, ჯერ მაინც არ სცალია.

_ რატომ?

_ ვიტალია შესული.

_ ა! «სავეშჩანიე» აქვთ?

_ რაღაც ამდაგვარი. აი, შენი ყავა, ცოტა გაცივდა, _ მარიკამ ჩემკენ მოაჩოჩა ფინჯანი.

_ არა უშავს, დავლევ, დიდი მადლობა.

საშინლად არ მიყვარს გრილ-თბილი ყავა, მაგრამ ახლა ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რახან დავალებას თავი გავართვი, აღარაფერს დავეძებდი.

უეცრად მარიკამ კომუტატორის ღილაკს დააჭირა თითი.

_ გისმენთ, ბატონო თედო!.. დიახ… ახლავე… _ მერე წამოხტა და კაბინეტისკენ გაენთო.

_ რა მოხდა? _ მეც ფეხზე წამოვდექი შეშინებული.

_ მიბარებს, _ უკანმოუხედავად მომაძახა და კარი შეაღო.

_ რა ქნა, თარგმნა? _ ოდნავ შეღებული კარიდან გავიგონე დირექტორის ხმა.

_ დიახ, უკვე დაამთავრა, ახლავე გადმოგიგზავნით და თქვენს დირექტორიაში ჩავაგდებ.

_ დროზე!

მარიკამ ფრთხილად გამოიხურა კარი და გეზი პირდაპირ მეორე კაბინეტისკენ აიღო.

ისედაც არ მეხატებოდა გულზე თბილი ყავა, ახლა მთლად გადამიარა მისი დალევის სურვილმა. ცოტა არ იყოს, ავნერვიულდი. ვაითუ, არ მოეწონოს, მერე?

_ ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება, _ სოლიდარობის ნიშნად ხელზე შემახო ხელი მარიმ.

_ რისი მეშინია? ჯერ არც დამიწყია წესიერად მუშაობა და ცუდი თარგმანის გამო თუ გამიშვებს, კარგად იყოს, მეტი დარდი არ მომცა.

_ არ გაგიშვებს, უცხო ენა არ არის მთავარი ჩვენს საქმიანობაში, ხომ იცი? ეგ ისე, გასამარიაჟებლად უფრო სჭირდება.

_ ვხვდები.

წამები წუთებად იქცა, წუთები _ საათებად. არა და არ დაადგა საშველი შეფს, არა და არ გამომიძახა.

_ ჰო, მართლა, გუშინ სულ გადამავიწყდა, შენთვის მეთქვა. როცა ზარს დარეკავს და წითელი ღილაკი აინთება, ესე იგი, ძალიან გაბრაზებულია, ხოლო თუ ეს მწვანე ღილაკი აინთო, თითი უნდა მიაჭირო და უპასუხო. ეს იმას ნიშნავს, რომ რაღაც სჭირდება და თან კარგ ხასიათზეა. შენი დაგვიანებით გუშინ ისე იყო გაბრაზებული, ვიცოდი, თუ გამომიძახებდა, აუცილებლად ზარს დარეკავდა, _ გაეცინა ჩემს კოლეგას.

_ როგორი წესები ჰქონია ჩვენს უფროსს, _ ტუჩი ავიბზუე.

როგორც იქნა, მწვანე ღილაკი კვლავ აინთო.

_ ბატონო! _ მარიკა წამოდგა და შესასვლელად მოემზადა, _ ახლავე, ბატონო თედო… შედი, გიბარებს.

_ დამერხა ვითომ? _ ნერვული სიცილი ამიტყდა, ტუჩებს თავს ვეღარ ვუყრიდი.

_ დასერიოზულდი ახლა და ისე შედი, _ დამტუქსა მარიკამ.

სასწრაფოდ მოვახდინე საკუთარი თავის «მობილიზება» და მორიდებით შევაღე უფროსის კარი.

_ აი, ისიც! _ შესძახა თედომ ჩემს დანახვაზე და ხელები გაშალა, _ ბრწყინვალე ნამუშევარია, ასე გამართულად მეც კი ვერ შევძლებდი თარგმნას, _ შემაქო დირექტორმა და თავმომწონედ გადახედა ვიტალის, _ კარგი გოგოა, არა?

მენეჯერმა ცალყბად ჩაიღიმა და ოდნავ დააქნია თავი.

_ კარგია… მომეწონა. ჩათვალე, რომ დღეიდან უკვე ჩვენი კოლექტივის წევრი ხარ, _ თავის კანტურით «მახარა» უფროსმა, _ ახლა კი, ორი ყავა გაგვიკეთე, თუ არ დაგვზარები, თორემ მე და ვიტალის ლამისაა, ჩამოგვეძინოს წუხანდელი ქეიფის შემდეგ.

_ დიახ… _ სიხარულისგან თავბრუდასხმულმა სასწრაფოდ დავტოვე კაბინეტი და საშინელებათა ფილმის გმირივით სახედაღმეჯილი მივვარდი მარიკას.

_ უფროსმა ორი ყავაოოო! _ თეატრალურად მოვახსენე მეგობარს, _ თანაც ნაბახუსევი ვართოოო… მე და ვიტალიოოოო…

_ ყავა მაგათ და დოზანა! _ ხელი აიქნია მარიკამ, _ მოეწონა, როგორც ჩანს.

_ კიო, მომეწონაოოო! _ ისე ვიყავი გახარებული, თავს ვერ ვიკავებდი.

_ შენ კი, არ გამაგდოსო, გეშინოდა. გილოცავ, ჩემო კარგო, მაგარია!

8 8 8

შუადღე გადასული იყო, ნაბახუსევი თედო ადრე წავიდა და «გოგოშკები» მარტონი დავრჩით. ამ დროს მობილურზე ფილიპემ დამირეკა. ცოტა არ იყოს, გამაკვირვა მისმა ზარმა.

_ ლოლა, როგორ ხარ, გენათალე? _ კარგ ხასიათზე ჩანდა ჩემი ნათესავი.

«გენათალე» საოცრად სახალისო სიტყვად მომეჩვენა, ალბათ შორეული ნათესავების სიყვარულს ასე გამოხატავს ჩემი შორეული ნათესავი.

_ არა მიშავს, ბატონო ფილიპე, თქვენ როგორ გიკითხოთ?

_ კარგად, ჭირიმე, კარგად. რატომ დაგვეკარგე? გამოიარე საღამოს ჩვენკენ.
_ აააა… არ ვიცი, ვეცდები, გამოგიაროთ, თუ ადრე გავთავისუფლდი, ბატ…

_ ჯერ ერთი, მოეშვი ამ ბატონოს, ბიძია მაინც დამიძახე… და მეორეც, ვეცდები არ გამაგონო! ნიკას უნდა შენი გაცნობა, ამიტომ აუცილებლად უნდა მოხვიდე.

_ ნიკა-ას? _ ამ სახელის ხსენებაზე ელეთმელეთი დამემართა. უნებლიეთ მარიკას გადავხედე. ვაითუ, ეს ის ნიკაა, რომელზე ფიქრშიც მთელი ღამე გავათენე, რა ვქნა მაშინ? არა, რა, ღმერთო, ოღონდ ეგ არ იყოს და გპირდები, ცხოვრებაში არასდროს ვიტყვი, ცხოვრება ვერაგია-მეთქი, მოვკვდები, ღმერთო, _ სწრაფად გამირბინა მტკივნეულმა აზრმა გონებაში.

_ თუ ასეა, მოვალ, ბატ… ბიძია ფილიპე… მოვალ.

«რა იდიოტი ვარ, გვარი მაინც მეკითხა წუხელ იმ ნიკასთვის».

_ რვისთვის გელოდებით, იცოდე და არ დამაღალატო.

«რას ვიცინებ, ჩემი ნათესავი რომ აღმოჩნდეს, ვაი, ლოლიიიი!»

_ კარგი… გასაგებია… ნახვამდის.

მობილური გავთიშე და სკამზე კი არ დავჯექი, დავენარცხე.

_ რა გჭირს? _ მარიკამ გაკვირვებით შემომხედა.

_ ბიძია-ბაბუა მიბარებს… _ ამოოხვრით ვთქვი.

_ ვერ გავიგე?

_ მამაჩემის ბიძაშვილის შვილი ჩემთვის ვინ იქნება, თუ იცი? ერთდროულად ბიძიაც და ბაბუაც, ასე არ არის?

მარიკას ისეთი ტკარცალი აუტყდა, თედო რომ კაბინეტში ყოფილიყო, აუცილებლად დაფეთებული გამოვარდებოდა იქიდან.

_ რაო, რა მინდაო შენმა ბიძია-ბაბუამ?

_ მოვენატრე, _ გავიხუმრე, _ არადა, დღეს შენი წაყვანა მინდოდა ჩემთან.

_ არა უშავს, ხვალინდელი დღე ჩვენი არ არის? სად გაგვექცევა?

_ არც არსად, ხვალ იყოს! _ შეფიქრიანებული დავეთანხმე მარიკას და თვალები დავხუჭე.

8 8 8

სანამ ფილიპესთან გავიდოდი, შინ შევირბინე, წყალი გადავივლე და ტანსაცმელი გამოვიცვალე. თან ცოტა წავიხემსე, რომ მოშიებულს იქ არ დამეწყო ჭამა. სპორტულად ჩავიცვი, ჯინსის შარვალსა და ლურჯ უსახელო მაისურში გამოვეწყვე, არ მინდოდა ზედმეტად გამოპრანჭული გამოვცხადებულიყავი ახალგამომცხვარ ნათესაობასთან. საერთოდ არ მახსოვდა მათი შვილი როგორ გამოიყურებოდა, ან კი მყავდა ოდესმე ნანახი? მომკალით და არც ეგ შემორჩა ჩემს მეხსიერებას.

კარი მოსამსახურემ გამიღო. თბილად მომესალმა და სასტუმრო ოთახში შემიძღვა. ნაცნობ გარემოში ერთადერთი უცხო დამხვდა _ საშუალო სიმაღლის, ოდნავ პუტკუნა, სათვალიანი მამაკაცი. შვებით ამოვისუნთქე _ ეს ნიკა ჩემი ნიკა არ იყო… კიდევ კარგი…

_ ლოლა! _ ფილიპე ჩემკენ გამოემართა, _ შენ რა პუნქტუალური ხარ… პირდაპირ არ ვიცი! აი, ეს ჩვენი ნიკაა, გაიცანი.

«ჩვენი ნიკა», რომელიც ბუხრის თავს ჩამოყრდნობოდა, ადგილიდან არ დაძრულა, შორიდან დამიქნია თავი. არც მე მოვიკალი თავი, ვხლებოდი მის უდიდებულესობას. ამერიკაში ზრდილობა არ ასწავლეს? ქაჯი! ბოლო სიტყვის გაფიქრება ჰოლივუდური ღიმილით დავაგვირგვინე.

_ კაცო, რა სიშტერე მომივიდა, პირდაპირ მრცხვენია! _ დაიწყო ჩემმა ბიძია-ბაბუამ, _ ნიკა თურმე ისე კარგად იცნობს იმ შენი კორპორაციის პრეზიდენტს, ჩახუტებული ძმაკაცები არ ყოფილან? მე რა ვიცოდი? ისე მისაყვედურა, როგორ არ გამაგებინე, სამსახურს თუ ეძებდა, მე თვითონ ვთხოვდი მეტრეველს და მოვაწყობდი იმ გოგოს «აიპისიშიო». სიბერემ ასე იცის, ჩემო კარგო, რას ვიზამთ. ხომ მაპატიებ, გენათალე?

მისი «გენათალე» უკვე ნერვებს მიშლიდა, მაგრამ უნდა ამეტანა, სხვა რა დამრჩენოდა?

_ როგორ შეეწყვე ახალ გარემოს? _ ქრისტინე სავარძელში იჯდა ფეხი ფეხზე გადადებული და კოქტეილის ჩხირით ყავას წრუპავდა.

_ გმადლობ, მშვენივრად. გენერალური დირექტორის მდივნად ამიყვანეს.

_ ვაჰ! ეგ კარგია, რომ იცოდე! თუ თავს გამოიჩენ, მენეჯერადაც შეიძლება დაგნიშნონ, იცი? _ აროხროხდა ოჯახის უფროსი.

_ კარგი, რა, ფილო, ნუ იცი ხოლმე შენ ასეთი ლაპარაკი. ეგრე ადვილი არ არის, შენ რომ გგონია. დღეს ყველაფერს ნაცნობობა წყვეტს, ისე ვინ გადაიყვანს მენეჯერად, რას აგულიანებ ამ გოგოს! _ შეუძახა ქმარს ქრისტინემ.

_ რატომ, კაცო, რა ვთქვი ასეთი?

_ აიყვანე მაშინ შენთან მენეჯერად, რა გიშლის ხელს? _ აპილპილდა ცოლი და ისე წამოიწია სავარძლიდან, გეგონებოდა, მეუღლეს უნდა გამოენთოსო.

_ ჩემთან… ჩემთან ჯერ არ არის ვაკანსია და… რაცა შეეხება ნაცნობობას, ნიკა აქ არ გვყავს? ერთ ზარს გაუშვებს და მოწყობილია საქმე, _ დაიტრაბახა ბიძია-ბაბუამ.

_ მამა! _ მთელი ამ ხნის განმავლობაში პირველად ალაპარაკდა «ნიკა-ორი». გამეღიმა, ისე მომეწონა ეს სახელი, _ დამშვიდდი, ნუ იცი ხოლმე ეგეთები. მაგას ჯობია, ღვინო ჩამოასხა და დავსხდეთ, გაცივდა ვახშამი. ბოლოს და ბოლოს, მაცალეთ, გავიცნო ეს ადამიანი წესიერად.

გაოცებულმა ირიბად გავხედე გარე ბიძაშვილს. დანახვისთანავე ისეთი მედიდური მეჩვენა, საერთოდ თუ გამოიხედავდა ჩემკენ, არ მეგონა. არადა, ძალზე უშუალო კი აღმოჩნდა. მან ჩემი მზერა დაიჭირა და თვალი ეშმაკურად ჩამიკრა, ამათ ბჟუტურს ყურს ნუ უგდებო. ერთმანეთს გავუღიმეთ და მივხვდი, ერთი ნაბიჯით უკვე დავახლოვდით…

მხოლოდ ერთი ნაჭერი ნამცხვარი გავსინჯე, ხელი მეტი არაფრისთვის მიხლია და ცივი ყავა დავაყოლე, ნაყინიანი, კოქტეილის ჩხირით. მერე ნიკამ თავის ოთახში შემიპატიჟა და ბევრი ვისაბურეთ. მართლაც ძალიან უშუალო ბიჭი იყო, ჩემზე სამი წლით უფროსი ყოფილა. აქ რომ დაუმთავრებია უნივერსიტეტი, მერე ნიუ-იორკში გაუგრძელებია სწავლა. შარშან დაუმთავრებია და საქართველოში ჩამოსულა. ჩემი ბიზნესი უნდა წამოვიწყოო, მითხრა, მაგრამ არ დააკონკრეტა, სახელდობრ, რის გაკეთებას აპირებდა. მეც არ ჩავძიებივარ, ერთი სული მქონდა, როდის დავბრუნდებოდი შინ. იქნებ «ნიკას-ერთს» დღეს მოესურვოს ჩემი ნახვა და რომ არ დავხვდები, რას იფიქრებს? მხოლოდ ეს აზრი მიტრიალებდა გონებაში.

შორეული ბიძაშვილის გაცნობით კმაყოფილმა ათის ნახევარზე დავტოვე იქაურობა და შინ გავეშურე. მანქანა დისტანციურით ჩავკეტე და გულისფანცქალით შევუყევი სადარბაზოს კიბეს, იქნებ ამაღამაც აცილებს ნიკა ვინმეს და კვლავ შემხვდეს შემთხვევით-მეთქი…

ყურადღება მაქსიმალურად დავძაბე, მაგრამ ამაოდ. ჩემს სართულზე რომ ავედი, შევყოვნდი, მერე ფეხაკრეფით მივუახლოვდი მეზობლის ბინას და ყური კარს მივადე. შიგნიდან ჩქამი არ ისმოდა. როგორც ჩანს, დღეს პაემნის დღე არ აქვს ვაჟბატონს, ისვენებს წუხანდელი ბობოქარი წუთ-წამ-საათების შემდეგ. ეჰ, რატომ არ ვარ ორმოცი წლის? ან ორმოცდახუთის, თუნდაც ორმოცდაათის? ახლა თუ არა, მაშინ მაინც ხომ მოვეწონებოდი?

მოულოდნელად ქვედა სართულიდან ნაბიჯების ხმა მოისმა. შემცბარი სწრაფად მოვშორდი ლანა დეიდას კარს და ჩემი ბინისკენ გადავინაცვლე, თან ჩანთაში გასაღებს დავუწყე ძებნა. კი ვიპოვე, მაგრამ კარის გაღება გავაჭიანურე. იქნებ ნიკაა? სუნთქვაც კი შევიკარი, ისე ავნერვიულდი. მართლა ვერ მოვარგე გასაღები ღრიჭოს, ისე მიცახცახებდა ხელები. ჩანთა მოვიხსენი და მეორე მხარეს გადავიკიდე, რომ უფრო მოხერხებულად ვყოფილიყავი. ამასობაში ის ვიღაც ამოვიდა კიდეც ჩემს სართულზე. აღელვებული თავის მიბრუნებასაც ვერ ვბედავდი, თან სმენად ვიყავი ქცეული, შეჩერდებოდა უცნობი, თუ ზედა სართულისკენ გააგრძელებდა გზას.

ცოტაც და… ნაბიჯების ხმა შეწყდა… აშაკარა იყო, ის ვიღაც კიბის მოედანზე გაჩერდა.





_ ცინცაძეები ამ სართულზე ცხოვრობენ? _ პატარა ბიჭის ხმა მომესმა.

იმედგაცრუებული მთელი ტანით შემოვტრიალდი. კიბის მოაჯირთან თხუთმეტ-თექვსმეტი წლის თინეიჯერი იდგა და სიჩქარისგან აქოშინებული მუცელზე იკიდებდა ხელს.

_ არა, _ მკვახედ მივუგე და ზურგი შევაქციე.

_ გმადლობ, _ მესროლა უცნობმა და ზედა სართულს აუყვა.

ერთიანად დამძიმებული შევედი შინ. ყველაფრის ხალისი დავკარგე. ახლა მხოლოდ ერთადერთი რამ მინდოდა ქვეყანაზე _ ნიკა მოსულიყო. მოლოდინით გაწბილებულმა მგელივით ყმუილი მოვრთე. მოვიდეს, რა იქნებაააა!

რა ვართ ეს ქალები! გამუდმებით თავგადასავლებს ვეძებთ. ვეძებთ, ვეძებთ და მერე მთავარი მოქმედი გმირები ვხდებით ამ თავგადასავლების. თუ რეალურ ცხოვრებაში არ წარმოადგენ მნიშვნელოვან ფიგურას და მილიონობით თვალი შენ არ შემოგნატრის, საკუთარ თავგადასავლში მაინც ხომ იქნები მთავარი? შენ რომ არა, ის თავგადასავალიც ხომ არ იქნებოდა? მაგრამ მე ამაშიც რომ არ გიმართლებს? რომ ეძებ და ვერ პოულობ? და რომ ვერც ქმნი? ნუთუ ასეთი უიღბლო ვარ? რატომ? რითი ვარ სხვა გოგოებზე ნაკლები?

ტანთ გავიხადე და შიშველმა დავიწყე ოთახში სიარული. ასე ვარ მიჩვეული, თუ შინ მარტო ვარ, მხოლოდ ტრუსის ამარა დავდივარ, ან მხოლოდ პირსახოცშემოხვეული, თან ფეხშიშველი დავტანტალებ. დავწვებოდი, მაგრამ ვიცი, არ დამეძინება. ინტერნეტიც ვერ ჩავრთე, თორემ ცოტა ხნით გავერთობოდი. არადა, აუცილებლად დამჭირდება. როცა რამეს დამავალებს ბატონი თედო, სახლში გავაკეთებ და მერე ფოსტით გადავუგზავნი. ჰოდა, ამ დღეებში მივხედავ მაგას. ეს ჩემი მინიატიურული კომპიუტერი რაღაცაში მაინც ხომ უნდა გამოვიყენო?

რა მინდა? ყავა? არა! ჩაი? არა! წვენი? არც ეგ! აბა რა ჯანდაბა მინდა? საზამთრო! აი, რა მინდა! საიდან მოვიტანო ამ შუაღამისას საზამთრო? მარტო რომ ვარ, ჩემი გულისთვის ხელის განძრევა მეზარება. გუშინწინ მოვამზადე სადილი და ხელიც არ მიხლია. ვისთვის მოვიკალი თავი? სამსახურში მაინც წამეღო, მე და მარიკა ერთად მოვულხენდით.

რა უნიათო ვარ! როდის უნდა გავიზარდო? როდის უნდა გავხდე ორმოცი და მეტი წლის? ოოო! როგორ მინდააა!

საწოლზე გავიშოტე, ხელები თავქვეშ ამოვიწყვე და ოცნებას მივეცი. აი, მე ბიზნესვუმენი ვარ, წარმატებული საქმიანი ქალი. მივაბიჯებ დერეფანში და ვხვდები მას _ ჩემი ოცნების მამაკაცს. ის თვალს ვერ მაშორებს, აშკარად ეტყობა, რომ აღფრთოვანებულია ჩემი სილამაზით. მე მაცდურად ვუღიმი… მერე გავიცნობთ ერთმანეთს და ის ჩემს შებმას შეეცდება. თავიდან ვითომ ახლოს არ გავიკარებ, ცოტა ხომ უნდა გავაწვალო. მერე კი…

არ მახსოვს, ჩვენი შორეული მომავლის ურთიერთობის რომელ ეტაპზე წამართვა ძილმა თავი…

8 8 8

_ დღეს რომ ჩემთან არ წამოხვიდე, გავგიჟდები! _ კარი შევაღე და მისალმების მაგივრად, მარიკას «საჭირბოროტო» თემაზე დავუწყე ლაპარაკი.

_ ჩუუუ! _ ტუჩებზე თითი მიიდო მან, _ სტუმარი გვყავს, _ ჩურჩულით მამცნო.

_ სტუმარი? ამ დილაადრიან? _ მეც გადამედო მისი ჩურჩული.

_ სხვათა შორის, შვიდი წუთი დაგაგვიანდა.

_ გზაში ძრავა ჩამიქრა, ძლივს დავქოქე მანქანა. ვინ არის იქ?

_ მეტრეველი, ჩვენი კორპორაციის პრეზიდენტი.

_ აჰ! რა ხდება, საქმეს ურჩევენ თედოს?

_ არ ვიცი, კამათობენ რაღაცაზე, ერთი-ორჯერ თედოს საშინლად გაღიზიანებული ხმა გამოვიდა, ლამის ყვიროდა.

_ ის?

_ ის არა, თედოსნაირი კი არ არის, ოდნავადაც არ აუწევს ხმას, ისეთი წყნარია. ექვსი თვეა, აქ ვმუშაობ და მისი მისამართით საყვედური არავისგან გამიგია. მაგარი კაცია, ძალიან მაგარი.

_ ასაკოვანია?

_ რას ამბობ! იცი, რა ბიჭია? პირს დააღებ, რომ ნახო. თან უცოლოა, _ ისეთი საწყალი სახე მიიღო მარიკამ, ვიღაცის ძალიან რომ შეგშურდება და აღნიშნავ.

_ მე არ მოვეწონები? _ გავიხუმრე და იმწუთასვე ნიკა გამახსენდა.

_ ეჰ… შეიძლება მოეწონო კიდეც, მაგრამ გგონია, ზედ შემოგხედავს? თავს არავის უყადრებს. ყველა მაგას ეპრანჭება და არავის არაფერი გამოსდის.

_ იქნებ კაცები უყვარს? _ ვთქვი და გამეცინა.

_ ა-რააა! მე მგონი, სამსახურში არ უყვარს რომანების გაბმა. პრეზიდენტია, რა!

_ ერთი დამანახვა, როგორია.

_ დაიცადე და ნახავ, გამოვა, სადა წავა?

_ და სად ზის, მისი კაბინეტი სად არის?

_ ამ შენობაში არ ზის. ახლახან ახალი ოფისი აიღეს არენდით და არემონტებენ. მის სართულზე პირველ რიგში დაამთავრეს სამუშაოები და ერთი კვირის წინ გადავიდა. ჩვენც მალე გადავალთ.

უეცრად ის შენობა გამახსენდა, მე რომ თავი შევაფარე და ცხვირ-პირი დავიმტვრიე. იმაზე ხომ არ ლაპარაკობს? ის ხომ არ იყო ჩვენი პრეზიდენტის კაბინეტი, ნიკამ რომ შემიყვანა?

_ რომელი შენობა, აქვე ახლოს რომ რემონტდება? _ გული გამიჩერდა პასუხის მოლოდინში.

_ ჰო, ეგა. შენ რა იცი?

_ ჩემი მეგობარი მუშაობს მანდ, ინჟინერია. იმან დამაწყებინა აქ მუშაობა.

_ მართლა? იმიტომ ჯუჯღუნებდა თედო, მომკლა ნაცნობობით თანამშრომლების სამსახურში მიღებამო?

_ ჩემზე ამბობდა?

_ ჰო, სანამ მოხვიდოდი… რომ დაიგვიანე, გაცოფდა და თავისთვის იდუდღუნა.

_ დღესაც მიკითხა?

_ არა. რომ შემოვიდნენ, ისეთი სახე ჰქონდა ორივეს, თითქოს წიხლი ჩააზილეს ერთმანეთს საზარდულშიო.

სიცილი ამიტყდა, ვერც მარიკამ შეიკავა თავი.

_ მაინც მოგიწევს დღეს ჩემთან წამოსვლა.

_ რა იყო, ყაჩაღები ხომ არ შემოგივარდნენ?

_ არა, რა ყაჩაღები! სადილი გავაკეთე და არც კი გამისინჯავს. მარტო მეზარება. აი, ერთად რომ ვიქნებით, მეც მადიანად შევექცევი.

_ გეშინია, არ გაგიფუჭდეს, არა?

_ გამიფუჭდება და გადავყრი, ეგ რა პრობლემაა, მაგრამ რატომ, როცა არის «გასაღების» საშუალება? _ კვლავ გავიხუმრე და პატარა გოგოსავით დავიჭყანე.

_ რა საყვარელი ხარ, რომ იცოდე. კიდევ კარგი, აქ ვრჩები, თორემ უშენოდ ვერ გავძლებდი. ყოველდღე მაინც გნახავ.

ამ დროს კაბინეტის კარი გაიღო და…

იმწუთას ვინმეს რომ შემოეხედა ჩემთვის, ადვილად შეამჩნევდა, როგორი გაოცება აღმებეჭდა სახეზე და მერე ეს გაოცება როგორ შეცვალა სიხარულმა, თუმცა მხოლოდ წამიერმა…

_ ნახვამდის! _ მედიდურად გვესროლა ნიკამ, ცივად გადმოგვხედა ორივეს და… კარი გაიხურა.

ნიკა! _ კინაღამ ვიყვირე… დროზე დავაჭირე ენას კბილი. რა, ვერ მიცნო? არ არსებობს! რატომ არ გამომეცნაურა? ხომ შეიძლებოდა, თუნდაც ერთი სიტყვა ეთქვა, მხოლოდ ერთი! უბრალოდ, მოვეკითხე…

ალბათ საშინელი ფერი დამედო სახეზე, ან საერთოდ წამივიდა, რადგან მარიკა შეშფოთებული მომვარდა.

_ რა დაგემართა, ლოლა?

სანამ გონს მოვეგებოდი, ის სირენასავით ზარი აზუზუნდა, თედო რომ იძახებდა მდივანს კაბინეტში.

_ ვაი, გაბრაზებულია ალბათ! დაგვცოფავს ორივეს, _ ჩურჩულით თქვა და უფროსის კაბინეტში შეიძურწა…

მალევე მობრუნდა და ყავის ფინჯნები გამოიტანა.

_ ხმას არ იღებს! ნიკას არც დაულევია, წარმომიდგენია, რა დღე აყარა ჩვენს ბოსს! _ წარბებაზიდულმა შემომხედა, _ რა ფერმიხდილი ხარ, ლოლა, რა გჭირს?

_ ის… ის იყო პრეზიდენტი? _ ხავილით ამოვთქვი.

_ ჰო, რა მერე?

_ მეტრეველია გვარად, ხო?

_ კი, მეტრეველია, ნიკა მეტრეველი.

_ ღმერთო… _ თვალებმილულულმა თავი სკამის საზურგე მივადე.

_ რა იყო, არ მეტყვი? _ ცნობისმოყვარეობამ შეიპყრო მარი, _ რამე იცი მასზე? მითხარი, რა მოგივიდა.

_ ამას წინათ გავიცანი და მითხრა, ინჟინერი ვარო.

_ ინჟინერიო? _ აკისკისდა, _ რა მაგარი კაცია! ინჟინერი! ეს ის ინჟინერია, შენ რომ…

_ სად ცხოვრობს, ხომ არ იცი?

_ როგორ არ ვიცი! ვაკეში, მცხეთის ქუჩაზე. იმისთანა სახლი უდგას, სასტუმრო გეგონება! მე შენ გეტყვი, გაუჭირდებოდა…

_ მარტო ცხოვრობს, თუ…

_ მაგდენი არ ვიცი. ერთადერთი, რაც ვიცი, უცოლოა, ჩვენს თედოს არ ჰგავს.

_ რატომ, თედოს რა ჭირს?

_ გაშორებულია ცოლს, მაგრამ ჯერ განქორწინებულები არ არიან და ჯავრობს, _ ამის თქმა და სახეზე წამოწითლდა.

«მგონი, ამას მოსწონს, ან სულაც, შეყვარებულია».

_ შეიძლება რაღაც გკითხო? _ ვერ მოვითმინე.

_ მკითხე, _ თავი დამიქნია და მზერა ამარიდა.

_ რატომ თქვი უარი ამის მდივნობაზე, მართლა ცუდად მოგექცა, თუ უფრო პირადულია?

როგორ აილეწა! შემეცოდა და ვინანე, რატომ ვკითხე-მეთქი. ჯერ სახეზე აიფარა ხელები, მერე ნელ-ნელა დაბლა ჩამოასრიალა და თვალები რომ გამოაჩინა, დაკვირვებული მზერა შემავლო. ალბათ ფიქრობდა, გავანდო ჩემი საიდუმლო, თუ არ ღირს ამის გაკეთებაო.

_ თუ არ გინდა, ნუ მეტყვი, _ დავეხმარე ახალ მეგობარს.

_ ერთხელ მაინც ხომ უნდა ვუთხრა ვიღაცას… ახლა ყველაზე ახლობელი მხოლოდ შენ მყავხარ, _ სევდიანად მითხრა.

გული ამიჩუყდა. მივუახლოვდი და გადავეხვიე.

_ თუ გინდა, სხვა დროს მომიყევი. პირობას გაძლევ, ყოველთვის შენ გვერდით ვიქნები, შეგიძლია მენდო.

_ ხომ გითხარი, ჩემამდე რამდენი მდივანიც ჰყავდა?

თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.

_ და ყველასთან ჰქონდა რომანი… ჩემ გარდა. ჯერ შეაბამდა, წაიყვანდა-წამოიყვანდა, რესტორნებში დაასეირნებდა, მერე სასტუმროებში, ბოლოს მოჰბეზრებოდა და მიაგდებდა. მაქსიმუმ სამ კვირას თუ გაქაჩავდა ახალ მდივანთან ურთიერთობა. მერე ისევ საქმიანს დაიჭერდა და ისეთ წნეხში ატარებდა უკვე მოყირჭებულებს, თავს შეურაცხყოფილად გრძნობდნენ და ტოვებდნენ სამსახურს. როგორია, ჯერ კარგად გამოიმასგიქნან, მერე კი წიხლი ამოგარტყან… მაგრამ ყველა კი არ გამოდგა ბატკანივით მორჩილი. ჩემზე წინ ვინც იყო, ისეთი სკანდალი მოუწყო, ცოლის ყურამდეც კი მიაღწია. შენგან ორსულად ვარო, აგერ, შუა დერეფანში გაჰყვიროდა. მერე ცოლი მოვარდა… იყო ერთი გაწევ-გამოწევა, ლამის დაკლეს ერთმანეთი. ცოლიც ადგა და გაშორდა, შენნაირი ქმარი არაფერში მჭირდებაო. მერე მე ამიყვანეს. ჩემთან მსგავსი არაფერი ყოფილა, როგორც ქალს, ზედაც არ მიყურებს. არ ვიცი, ვერ მამჩნევს, თუ მის გემოვნებას არ ვაკმაყოფილებ, მაგრამ ფაქტია, მისთვის არ ვარსებობ.

_ შეიძლება, შეშინებულია და იმიტომ.

_ შეიძლება. მე თვითონ არ ვიცი, საიდან დაიწყო ეს ყველაფერი… თავიდან ცივად მექცეოდა, მერე ნელ-ნელა დათბა. ნახა ბოლოს და ბოლოს, რომ კარგი შემსრულებელი ვიყავი, ფინია ძაღლივით ორ ფეხზე შემდგარი თვალებში შევციცინებდი, როდის რას დამავალებდა. წამებში ვუსრულებდი ყველაფერს. მაინც ვერ შემამჩნია… ერთხელაც ისე მაწყენინა, ვეღარ ავიტანე. მივხვდი, რაც მეტხანს დავრჩებოდი მასთან, მით უფრო მეტკინებოდა გული და წასვლა გადავწყვიტე. ტყუილად, სანამ უნდა ვიყო ასე უიმედოდ? რა ვიცი, შეიძლება არც მიყვარს და ყოველდღე რომ ვხედავ, თავს ილუზიებით ვიტყუებ. რომ არ ვნახავ, იქნებ გადამიაროს.

_ ჩემი საბრალო მარი.. _ მოვეფერე და თვალები ცრემლით ამევსო.

უეცრად ისევ დაირეკა ზარი და ორივენი შევხტით.

_ რა საშინელი ხმა აქვს, რა! _ ჩაიბუზღუნა მარიკამ და კარი შეაღო.

_ შენ არა, ის შემოვიდეს, _ მომესმა შიგნიდან.

მარიკა გამოვიდა და თვალებით მანიშნა, გიბარებსო.

შევედი და იქვე შევდექი.

_ მიხურე კარი! _ მიბრძანასავით.

მივხურე.

_ აქ მოდი!

მივუახლოვდი და უხერხულად გავჩერდი.

_ გნახა ნიკამ? _ გულგრილად მკითხა.

_ დ…დიახ, _ ვიცრუე და არც ვიცრუე.

მტრულად ამომხედა, მე რას მერჩოდა, ვერ მივხვდი.

_ ჩემ გამო მოხდა რამე? _ ავილეწე.

_ აი, ეს გამომართვი და ინგლისურად მითარგმნე, მერე ორ ეგზემპლარად ამომიბეჭდე, გასაგზავნია, _ ჩემი კითხვა უპასუხოდ დატოვა და თაბახის ფურცელი გამომიწოდა.

_ როდისთვის გნებავთ?

_ ახლავე მინდა, წეღან არ გითხარი? _ გაღიზიანება შეეტყო ხმაში.

_ არ გითქვამთ, _ მშვიდად შევეპასუხე.

_ ჰოდა, ახლა გეუბნები! თავისუფალი ხარ!

ნირწამხდარმა დავტოვე ოთახი. მარიმ შეკითხვები დამაყარა. პასუხი არ გავეცი, მხოლოდ სათარგმნი მასალა დავანახვე და უხმოდ მივუჯექი კომპიუტერს.

ნიუ-იორკის რომელიღაც ფირმის კრეატიული დირექტორის სახელზე გასაგზავნი წერილი იყო, სადაც ნიკა მეტრეველი ბოდიშს უხდიდა უცხოურ ფირმას თანხის დაგვიანებისთვის. წერილში აღნიშნული იყო, რომ ათი ათასი დოლარი ქართულმა კორპორაციამ შეცდომით სხვა ანგარიშზე გადარიცხა. აი, თურმე რა ყოფილა! რატომ მოუვიდათ უსიამოვნება ერთმანეთში. როგორც ჩანს, ბანკში ან ბუღალტერიაში შეეშალათ ანგარიშის ნომერი. კიდევ კარგი, მე არაფერ შუაში ვარ. რაღაც მომენტში ვიფიქრე, ჩემ გამო ხომ არ წაკინკლავდნენ-მეთქი.

_ შენ რა შუაში ხარ? არაფერი დაგიშავებია და… _ მარიკა გვერდით მომიჯდა.

_ რა ვიცი, იქნებ თედოს არც უნდოდა ჩემი მიღება. ხომ შეიძლებოდა, საყვედური ეთქვა მისთვის და ამაზე მოსვლოდათ უთანხმოება.

_ კარგი რა, ეგეთ წვრილმანებზე კამათიც კი სისულელეა.

_ რა ვიცი, მე ხომ ახალი ვარ, აქაური წესები ჯერ არ ამითვისებია, _ ამოვიოხრე და თარგმნა გავაგრძელე.

საქმეს მალევე მოვრჩი, თედოს წავაკითხე და როცა მისგან თანხმობა მივიღე, წერილი აღნიშნულ მისამართზე გადავაგზავნე.

_ შენც ჩემ დღეში ხარ? _ მკითხა მარიკამ, «ყავობანა» რომ გავმართეთ.

_ რაზე მეკითხები? _ ვერ მივუხვდი.

_ ნიკაზე…

_ ა! არა, რა სისულელეა, წესიერად არც ვიცნობ, სულ ორჯერ მყავს ნანახი. უბრალოდ, გამიტყდა, ასეთი «ვერგიცანი» რომ დამირტყა. მერე რა, ეგ რომ პრეზიდენტია და მე მდივანი? ასეც არ შეიძლება.

_ რას იზამ, ჩემო კარგო! ისინი ძლიერნი ამა ქვეყნისანი არიან, ჩვვენ კი ჩვეულებრივი მოკვდავები ვართ.

_ მარადიული არაფერია ამქვეყნად, მარი. ხვალ შეიძლება მე გავხდე მისნაირი, ის კი ჩემნაირი.

_ მაგდენი მაგათ არ ესმით. ასე ჰგონიათ, მთელი ცხოვრება გაგრძელდება მათი ვოიაჟი.

_ არა უშავს, ჩვენი დროც მოვა! _ საჩვენებელი თითი დავაქნიე მუქარის ნიშნად, ყავა მოვსვი, ფინჯანი გადმოვატრიალე და მხიარულად დავაყოლე, _ ასე მტერი დაგეცალოოოთ!

8 8 8

სამსახურის შემდეგ მარი ჩემთან წავიყვანე. ღრუბლები სქლად ჩამოწოლილიყო ცაზე, იგრძნობოდა, მალე გაწვიმდებოდა. გზად ორი შოთი და წუხანდელი ნანატრი საზამთრო ვიყიდე. როგორც კი მივედით, საზამთრო ეგრევე მაცივარში «შევაგორე» გასაცივებლად. შემდეგ მე სუფრის გაშლას შევუდექი, მარიკა კი _ ბინის დათვალიერებას. გაგიჟდა, ისე მოეწონა ჩემი სამოთახიანი, ნახევარი საათი სხვა არაფერზე ულაპარაკია.

_ ვა! შენ რა კარგი დიასახლისი ყოფილხარ! _ შემაქო, როცა ჩემი მომზადებული აჯაფსანდალი დააგემოვნა, _ ამის გადაყრას აპირებდი?

_ შენ რომ არა, ასი წელი არ შევჭამდი მარტო და მოუწევდა კიდეც ბუნკერში ჩაპირქვავება, _ ლუკმებით პირგამოტენილი ძლივს ვლაპარაკობდი.

_ როგორ მომშიებია!

_ მეც. ისე დამძაბა დღეს თედომაც და ნიკამაც, მთელი დღე დანა პირს არ მიხსნიდა.

_ არა უშავს, ნელ-ნელა მიეჩვევი. ყოველთვის კი არ არის ეგეთი.

ამ დროს ისეთი ჭექა-ქუხილი ატყდა, ორივეს გული გაგვისკდა. მერე იელვა, ცა უცნაურად განათდა და რამდენიმე წუთში წვიმამ დაცხო, მაგრამ რა დაცხო! მეგონა, ცა ჩამოიქცეოდა.

_ ხედავ, როგორ ჩამობნელდა? თითქოს კარგა გვარიანი ღამეაო… რა მეშველება, სახლამდე რით მივაღწიო?

_ მე გაგიყვან, გოგო, რას ნერვიულობ?

_ შენ როგორ შეგაწუხო…

_ ახლა მოეშვი იმერულებს… _ ღიმილით დავტუქსე, _ მალე გადაიღებს, იქამდე კი წავუსაზამთროოთ, არ ჯობია?

_ ჯობია! და რადგან ჯობია, მე რომ დავჭრა, ჯობია, _ გაილექსა მარიკა და მაცივარს მიადგა.

არც ისე ცივი იყო საზამთრო, მაგრამ მაინც მშვენივრად ჩავიგემრიელეთ ყელი. მერე ბევრი ვიხალისეთ, ვიჭორავეთ და ერთმანეთი უფრო ახლოსაც გავიცანით.

წვიმამ არა და არ გადაიღო, ისე ასხამდა, მეორედ მოსვლა გეგონებოდათ. ვეხვეწე მარის, ამაღამ ჩემთან დარჩი-მეთქი, მაგრამ ვერ დავითანხმე, დედაჩემმა რომ დამირეკოს, შიშით გული გაუსკდებაო, თუმცა მაინც გვიანობამდე შემოვრჩით. თერთმეტ საათზე კი, როცა მივხვდით, რომ კოკისპირული წვიმა გადაღებას არ აპირებდა, დიღომში გავიყვანე.

უკანა გზაზე სიარული გამიჭირდა, რატომღაც, ძრავამ თუხთუხი დაიწყო და ერთი-ორჯერ ჩამიქრა კიდეც. შევშინდი, ამ შუაღამისას ქუჩაში არ დავრჩე-მეთქი და რაც შეიძლებოდა, ნელა მოვდიოდი. ის იყო, არქივთან ჩავუხვიე და ვაჟა-ფშაველაზე გავედი, რომ რაღაცამ ტკაპანი გაადინა და… ჩემი «ჰიუნდაი» ჯორივით შედგა _ არც წინ მიდიოდა, არც უკან. მივხვდი, რომ დამერხა. იძულებული გავხდი, გადმოვსულიყავი და მენახა მაინც, რა მოხდა, თუმცა მანქანის არაფერი მესმოდა. არც ის ვიცოდი, ვისთვის მეთხოვა დახმარება, თანაც ამ დროს.

წვიმის ყინულივით წვეთები სახეში მასხამდა. კაპოტი ავხადე მანქანას, ხან ერთ ჭანჭიკს შევავლე ხელი, ხან მეორეს, ვითომ შევუჩხიკინე, ჩემი მოკლე ჭკუით… მერე კვლავ ვცადე დაქოქვა, მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ! არაფერი გამომივიდა. კვლავ გადმოვედი მანქანიდან და სასოწარკვეთილი ჩემს პატარა ავტოს მივაჩერდი, თან ვემუდარებოდი, ოღონდ ახლა არ მიღალატო, როგორმე სახლამდე მიმიყვანე და მერე მე ვიცი შენი პატივისცემა-მეთქი. მოძრაობაც ნაკლებად იყო გამზირზე, კანტი-კუნტად თუ გამოჩნდებოდა მანქანები. წვიმასთან ერთად, ღაწვებზე ცრემლიც დამედინა. ასეთი უსუსური ოდესმე ვყოფილვარ, ნეტავ? ტაქსით გავიდოდი სახლამდე, მაგრამ მანქანა ვის იმედზე დამეტოვებინა შუა ქუჩაში? უცხოეთში რომ ვიყო, კიდევ ჰო, უნებართვოდ ხელს არავინ ახლებს შენს ქონებას, მაგრამ საქართველოში? ჰმ… მანქანა კი არა, ფეხი რომ დაგრჩეს გარეთ, იმას არ შეგარჩენენ.

ფილიპესთან ხომ არ დავრეკო? იქნებ ნიკა გამოვიდეს და დამეხმაროს? რა ვქნა, შევაწუხო? რა მოხდა მერე, უცხო ხომ არ ვარ? ან ფულს ხომ არ ვთხოვ, უარი მითხრან. ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ მოულოდნელად დამუხრუჭების ხმა გავიგონე. ორიოდ მეტრში ვიღაცამ მანქანა გააჩერა და მერე უკუსვლით წამოვიდა. ბეღურასავით მობუზული მივტრიალდი ერთიანად გალუმპული.

შავი ჯიპი გამისწორდა და მძღოლმა ჩამუქებული მინა ჩამოსწია. მის სახეს ვერ ვხედავდი, ამიტომაც, ფაქტობრივად, სიბნელეს შევყურებდი თვალებში.

_ ხომ არ დაგეხმაროთ? _ გამომძახა სალონიდან ვიღაცამ.

_ თუ შეგიძლიათ… _ მიკნავებული ხმით ვუპასუხე.

_ ლოლა, შენ ხარ? _ შესძახა მძღოლმა და სწრაფად გადმოვიდა ჯიპიდან.

აი, ბედის ირონია ამას ნიშნავს. ეს ჩემი ნიკაა, ჩემი ნიკა! ვერ გეტყვით, სასოწარკვეთილება გამიორმაგდა თუ სიხარულმა ამიტანა, მაგრამ ტირილს რომ ვუმატე, აშკარა იყო, ნიკაპი ამიკანკალდა.

_ როგორ დასველებულხარ, გაგიჟდი? ჩაჯექი მანქანაში! _ ნიკამ წინა სალონის კარი გააღო, ხელები წელზე შემავლო და მანქანაში შემახტუნა, თვითონ კი ჩემი «ჰიუნდაის» კაპოტი დახურა და მერე ჩემთან მოირბინა.

_ გასაღები სად არის?

_ შიგნით ჩავტოვე.

კვლავ გაიქცა, გასაღები გამოაძრო, მანქანა ჩაკეტა და თავადაც დასველებული გვერდით მომიჯდა.

_ რა დაემართა?

_ არ ვიცი, უცებ დაიძახა, ტკაპ-ტკაპ-ტკაპო და დამუნჯდა.

ნიკამ სველ თმაზე ხელი გადაისვა, მობილური მოიმარჯვა და ნომერი აკრიფა. კარგა ხანს ელაპარაკა ვიღაცას. აუხსნა, სად იმყოფებოდა მანქანა, რა მარკის იყო, რა ფერის, ნომერი და სერია მაკარნახებინა და როცა საუბარს მორჩა, მომიბრუნდა.

_ სად დადიხარ ამ შუაღამისას?

_ მარიკა წავიყვანე სახლში.

_ მარიკა ვინ არის?

_ თედოს ძველი მდივანი.

_ მთლად სველი ხარ, შეიძლება გაცივდე, იცი შე-ენ?

_ რა ვქნა, რაც იქნება, იქნება.

_ წავედით? მანქანას მიხედავენ, ნუ გეშინია.

_ წავედით… დიდი მადლობა… მხსნელად მომევლინე.

_ იცი რატომ? _ ღიმილით გადმომხედა და ძრავა დაქოქა.

_ რატომ?

_ იმიტომ, რომ კონკიებს ყოველთვის პრინცები ევლინებიან მხსნელად.

«პრინცობაც რომ მოუნდა?!»

ძალიან გაბრაზებული ვიყავი მასზე, მაგრამ რადგან ახლა მიშველა, როგორ ვეტყოდი საყვედურს, ენა როგორ მომიტრიალდებოდა.

კორპუსამდე სიტყვა არ დაგვიძრავს. როცა მეოთხე სართულზე ავედით, მადლობის გამომხატველი სიტყვები ჩავილუღლუღე და ჩემი კარისკენ გავემართე.

_ საით? აქეთ წამოდი! _ თითქოს მიბრძანა, ხელი მკლავში ჩამავლო და ლანას ბინისკენ თითქმის ძალისძალით წამიყვანა, _ ახლა ცხელი წყალი უნდა გადაივლო, თორემ სურდო არ აგცდება.

«განა საკუთარ სახლში ვერ ვიზამ მაგას?» _ გავიფიქრე, მაგრამ ხმა არ ამომიღია. ან კი როგორ ვიტყოდი რამეს, როცა თავისთან მეპატიჟებოდა ჩემი ოცნების მამაკაცი.