დრო - გიორგი ბაზოიანი

დროც მალე მიქრის ფიქრებიც წამებს ითვლის წამებიც აღარ მირბის დღებიც თვებიც კი გაივლის დროც მალე ჩაივლის სულ ერთია მზეც როდის ჩადის და ამოდის ვიბრძვით ერთი დროს ქვეშ გვახარებს ყველას ერთი მზე

მისაკუთრებული ბედნიერება

გაზაფხულის მზიანი თბილი დღე იდგა,თბილ ნიავს, ახლად ამოსული ბალახის სასიამოვნო სურნელი მოჰქონდა ქუჩის ერთ მხარეს მივუყვებოდი სადღაც შორიდან Julien Dassin-ის და Florence Coste დუეტი მესმოდა,ფრანგული ნოტები თავისკენ მიხმობდა,სხეული ვალსის ცეკვას

უსისხლოდ გადახდილი სასჯელი

მეორე დღეს ჩემი ჩვეული ღრმა ძილის მიუხედავად, დიდმა ხმაურმა გამომაღვიძა. გულმა ცუდი მიგრძნო... რაც მეცვა იმით გამოვვარდი გარეთ... საშინელი სურათი დამხვდა: ჩემს სახლთან უზარმაზარი მგელი იდგა... დაბმულ ძაღლს არ წვდებოდა ჯაჭვი, ისედაც ვერას გახდებოდა

მან საკუთარ თავს გადააბიჯა... (ნაწილი VII)

პროფესორი მაკგონაგელის კაბინეტიდან გამოსული სემი, ხმებმა შეაჩერა. იქვე ახლოს, კორმაკ მაკლაგენს ალისია კედელთან მიემწყვდია. გოგონა კეკლუცრად აფახურებდა თვალებს და რაღაცას ეუბნებოდა. სემმა რამდენიმე წამი გაოცებით უყურა, შემდეგ კი თავის გზაზე წავიდა.

შევიცვალე და როლებიც გავცვალეთ 2

ჩემსკენ ირონიული მზერით გამოიხედა და თავი დამიკრა.წამებში გაეცალა იქაურობას. _უზრდელი,ვერ ვიტან მისნაირ კაცებს. ნათია საერთოდ დაივიწყე,მასთან არანაირ კავშირს არ დავიჭერ.მითუმეტეს ჩემი ახლობელი მაგის თანამშრომელია და არ მინდა რამე პრობლემა შემექმნას.

ნუ დამიძახებ

ნუ დამიძახებ, თორემ ხომ იცი, წამს მოვალ შენთან. ნუ მომწერ წერილს, ნუ გამიხშირებ კვლავ გულის ფეთქვას. ნუ ფიქრობ ჩემზე, ხომ იცი რომ ვხვდები მაშინვე. ნუ დაბრუნდები...

ფულზე ღირებული 12 თავი

დრო?! მიქრის!... სულ არაფერი აინტერესებს და უბრალოდ მიქრის... ბედნიერები იყვნენ ეკო და დათო.სიცოცხლე უხაროდათ და თანაც როგორ?! უბრალოდ მეც კი მინდა ასეთი გძნობა...ერთმანეთი კი არ უყვართ ერთანეთი სჭირთ ამათ...ისე დაავადდნენ ერთმანეთით რომ მეცნიერება

ინტერნეტ-მეგობარი

დავიწყოთ იქიდან რომ 4Love.ge რომ არა ვერ გავიცნობდი დიდ ნიკოლოზს ( კი სასაცილოა მაგრამ ასეა),მარიამოს რომელზე ვგიჟდები,ანუშკის რომელსაც ეს ანუშკი დიდმა შეარქვა და იმის მერე ასე ვეძახით,სვანს ჩემს რუსას რუსოს,ლიზუს ოხ ლიზუს ჩემზე აქვს ისტორიები

უგულო და ბაბნიკი #2

ნელი და დამაჯერებელი ნაბიჯიებით მიიწევდა გოოგნასკენ და ბაგე უმალ გაუპო ღიმილმა...ოჰოჰოჰ რა სიმპატიურია...გოგოას ნაზად სეეხო მხარზე და ადგილზე გაცჰერდა,ტასომ უკან მიიხედა და ბიჭ გაყინული მზერით შეხვდა...სიმართლე გითხრათ ცოტა დაიბნა ესე უემოციოდ რომ

გიჟი აგვისტოდან [სრულად]

და ზოგადად, მთელი ზაფხული ჩემეულია.. ეს დრო მავსებს, ცხოვრებას მიხალისებს, ჩემი სტიქიაა.. და აი კვლავ აგვისტოა, მაგრამ მე ისევ ქალაქში ვარ.. ვერც სოფელში წავედი, ვერც მთაში, ვერც ზღვაზე და ვიხრუკები აქ..