შინდისის გმირი

„ჩვენ ვართ კაცები, არ ვართ ლაჩრები, გულისკაცები და ვაჟკაცები.. ერთი ყუმბარა გვერდით თან გვიდევს, სიკვდილის შიში ვერ აგვატირებს. ბევრი ვიყავით, ერთი სამარე თხილის გულივით გავინაწილეთ"..

მომენატრე დაიკო

მომენატრა დაიკო, მე დღეს შენი დანახვა. არ მსურს მე შენს გარეშე ლექსებად გარდასახვა. როგორ, როგორ მომენატრე, შენ ხარ ჩემი პატარა, ისევ, მხოლოდ შენზე ფიქრმა მე ზღვა შემომატარა. არ მინდა მე ერთი, რომ შენ დაკგარგო მარიამ, მიყვარხარ და მენატრები შენ,

დაიკოს

მარი, ჩემო დაიკო, არ მსურს სხვასთან გაგიყო. როგორ მინდა გაიგო, ის მსურს, რომ სულ აქ იყო. აქ ვარ, შენთან, გპირდები. მე მხოლოდ შენ მჭირდები. ლამაზი ხარ, მშვენიერი, აქ ვარ შენით ბედნიერი. ბევრს არ ვიცნობ მე შენს მსგავსს, ამ პლუტონს, ვენერას, მარსს.

გაფანტული გრძნობები

უცხო სივრცეში გაფანტულ გრძნობებს, დაუფიქრებლად ჩადენილ ცოდვებს, თამბაქოს ბოლში გახვეულ განცდებს ყველა ცდილობს და ვერავინ მართმევს.

ყველაფერი მორჩა

გული ეულია ტირის ცრემლი გაილია ფიქრში, აღარ გავამტყუნებ ტირიფს ისიც მარტოა და ტირის.

სიკვდილი და მიქელ გაბრიელი

სიკვდილი და მიქელ გაბრიელი, ორნი ცხოვრობდნენ ზევით მიწაზე. მიქელ გაბრიელმა სიცოცხლის წასაღებად სიკვდილი ჩამოუშვა დედამიწაზე.

ჩემი გაფრენა

შემოიჭრება არსებობის ტკივილი ტვინში , ჩემი ხელები თავის ძარღვიდან სისხლებს რომ წურავს ... თავი მგონია ჩარლის გმირი უფერო ფილმში - მუნჯურ ენაზე რომ ვყვირივარ "ის მაინც ბრუნავს!"

მენატრება

მენატრება შენი ნახვა და მე მომკლავს ეს დრო დიდი, მე უშენოდ ვერასოდეს ვერ ვიქნები ასე მშვიდი.რომ ვერ გხედავ, მე ეს ხალხი სულ მიწოდებს მარტო გიჟს,მონატრება, სულ ეს არის ერთადერთი, რაც კი მჭირს. მენატრება შენი ნახვა და მაგიჟებს ეს დრო ნელი, შენს

იწვა იესო ჩალის ბაგაში...

უფალი იშვა, ჩემო პატარავ, ჯერ შენში არა, თავად ბავშვი ხარ, ბედმა შენამდე ბევრი მატარა, და მე არ ვნანობ ისე კარგი ხარ.. უფალი იშვა, ჩემო პატარავ, და როგორც დედამ, ვიცი, იგრძენი,

დამშვიდობება

დედამიწა სამარეს გავდა ვარსკვლავიანი ცის ფონზე , სიკვდილის სუნთქვას აფრქვევდა სიბნელე ღამის , თოვლივით ტრიალებდა ჰაერში ქვიშა , ექოდ ირეკლავდა ფეხის ხმას მთვარე .