ყოველთვის ჩაკეტილი საკუთარ ცხოვრებაში

ყოველთვის ჩაკეტილი საკუთარ ცხოვრებაში ფიქრებიც უაზროდ გადაკარგულია მინდა ცხოვრებაში ყველა განსაცდელი რომ ერთიანად აღარ არსებობდეს

ნაპერწკლები

შემოდგომის მარწუხებში მთვარე მშვიდად თვლემს, მე კი, შენი ხმა გულის ბიძგს მიმძაფრებს. იქნებ დაუბრუნდათ შენს თვალებს სილაღე, იქნებ მომაკვდავი მზე მართლაც იმარჯვებს.

მე უღმერთოს

შემოდგომა მოვიდა,გამიფრინდნენ ჩიტები,ფანჯარასთან გნოლი და შემოფრინდნენ გვრიტები.მე მოგიძღვენი ფიქრები,ვერ გივიწყებ, მაინც მინდები...შემოდგომა მოვიდაგამიფრინდნენ ჩიტები და გაიყოლეს აზრი ფიქრები..დილა გამითენდა მე უღმერთოს,

შემოდგომის ფიფქები განა ვინმეს გინახავთ?

შემოდგომის ფიფქები განა ვინმეს გინახავთ? გაყინული გულია,ჩვენ რომ ჩუმად ვინახავთ. და სწორედ მის ნაფლეთებს ვხედავთ ციდან ზამთარში წვეთად მოდის წვიმის დროს, ან და ჭექად ავდარში...

გათხოვდა...

ზამთარიც მოვიდა, გარეთ გათოვდა. ეს კი მირევას, სხვა პონტში კიარა, გათხოვდა...

მაგ მონცაინზე...

აღარ ხარ არსად.. აღარ გეძახი.. დამაგვიანდა საშველად მოსვლა, სახსოვრად შთენილ ეულ შეძახილს, მაგ მონცაინზე ვუპირებ მოცდას..

მხოლოდ შენთვის

მხოლოდ შენთვის, მხოლოდშენზე... აი, ამ წუთას მე შენე ვფიქრობ, ქაღალდს გადმოვცემ მე ამ ჩემს გრძნობას ამ პატარა გულს მხოლოდ შენ განდობ, ეს ჩემი გული სულ შენზე ბოდავს ალბათ... გავივლი ფიქრებშ მარტო,

თოვს, წვიმს, ქრის

თოვს, აქ ისე თბილად თოვს, გული შენთან ყოფნას მთხოვს. შენთან ერთად მივდევ დროს. მიყვარხარ და არ ვცნობ ბრბოს. წვიმს, აქ ისე ნაზად წვიმს და შენს მსგავსად ტკბილად ცრის. მე ეს წვიმა სევდას მგვრის, შენი სახე ყველას ცვლის.ქრის, აქ ქარი წყნარად ქრის და დრო

აკუტა გავა

მწერალი, თითქოს იაპონიაში ჭორების გახდა დავა ის ხომ გენიაა, აკუტა გავა.

ვფიცავ მკვლავს შერჩენილ ღვინისფერ დალალებს

გადმოსხდა გეენა ბაიის დალალების, ფირუზის სანაპირო ცრემლებმა მიატოვეს სპილოს ძვლის ზღუდენი წინაპართ ანაგები, შემდრკალმა შვილებმა უომრად მიატოვეს..