გათხოვდა...

ზამთარიც მოვიდა, გარეთ გათოვდა. ეს კი მირევას, სხვა პონტში კიარა, გათხოვდა...

მაგ მონცაინზე...

აღარ ხარ არსად.. აღარ გეძახი.. დამაგვიანდა საშველად მოსვლა, სახსოვრად შთენილ ეულ შეძახილს, მაგ მონცაინზე ვუპირებ მოცდას..

მხოლოდ შენთვის

მხოლოდ შენთვის, მხოლოდშენზე... აი, ამ წუთას მე შენე ვფიქრობ, ქაღალდს გადმოვცემ მე ამ ჩემს გრძნობას ამ პატარა გულს მხოლოდ შენ განდობ, ეს ჩემი გული სულ შენზე ბოდავს ალბათ... გავივლი ფიქრებშ მარტო,

თოვს, წვიმს, ქრის

თოვს, აქ ისე თბილად თოვს, გული შენთან ყოფნას მთხოვს. შენთან ერთად მივდევ დროს. მიყვარხარ და არ ვცნობ ბრბოს. წვიმს, აქ ისე ნაზად წვიმს და შენს მსგავსად ტკბილად ცრის. მე ეს წვიმა სევდას მგვრის, შენი სახე ყველას ცვლის.ქრის, აქ ქარი წყნარად ქრის და დრო

აკუტა გავა

მწერალი, თითქოს იაპონიაში ჭორების გახდა დავა ის ხომ გენიაა, აკუტა გავა.

ვფიცავ მკვლავს შერჩენილ ღვინისფერ დალალებს

გადმოსხდა გეენა ბაიის დალალების, ფირუზის სანაპირო ცრემლებმა მიატოვეს სპილოს ძვლის ზღუდენი წინაპართ ანაგები, შემდრკალმა შვილებმა უომრად მიატოვეს..

„მე რომ შემეძლოს”

ყველას გვაქვს მომენტი,როდესაც გვსურს რამის გაკეთება,წარმოვიდგენთ იმას,თუ რას გავაკეთებდით,მაგრამ ერთდროულად ვაცნობიერებთ,რომ ამის გამკეთებლები სულაც არ ვართ და რომ სურვილების ხორცშესხმა არის შეუძლებელი,რაც ძალიან გულდასაწყვეტია.

ეს ცხოვრება მტანჯველი

ცხოვრება გარდამესახა ციურ სხეულად. როგორ ვებრძვი სიყვარულს მარტო, ეულად. ვუყურებ და მეზიზღება ეს ცხოვრება მტანჯველი, განა ეხლა ცოცხალი ვარ? ლექსები მაქვს სარჩევი, ვუყურებ და მეზიზღება ეს ცხოვრება მტანჯველი.

მოდი ერთად ვავუბეროთ....

მოდი ერთად გავუბეროთ ჩემო კარგო.... ეს ცხოვრება სხვანაირად არ იქნება...

უკუნით ღამეს

იცი? წამებმა ჩემი კალამიც შთანთქეს მე კი დღემდე მივტირი მის ლანდებს იცი? მე შენზე ლექსებს ვადარებდი ღამეს ვარსკვლავებით მოჭედილს და იდუმალებით სავსეს მუდამ ველოდი შემოდგომას, შენს თვალებს შერწყმულს უხმაურო ფოთოლცვენას ჰაერს რომ ათრობს მზიან