ვსვამთ...

ვსვამთ, ისევ ისე ურევს ამინდი თავში და კარშიც დიდი თოვლია, –არ ჩამოხვალო?! –შენ მწერ, რა ვიცი...

ილუზიაა ყველაფერი ჩემი შექმნილი . . .

რომ გრძნობებს ჩემგან გავფანტავდი შიშმა შემიპყრო, რომ ერთ დღეს შენთან საერთოც კი არა დამრჩება. რა მოხდებოდა შენი ღმერთი ჩემო მე ვიყო და მხოლოდ ჩემზე ლოცულობდე დილით ხატებთან.

ჩემში უმეტესად ოქტომბრისფერია...

ქარმა მოიტანა ნამქრად უცხო თოვლი, ღმერთო, მეათასედ ბედი ხომ მოგანდე, მაგრამ უძლური ვარ როგორც ხის ფოთოლი, ფერიცვალებიდან სვეტიცხოვლობამდე.

ამაღამ

ჩვენს სიყვარულში მე შენს თავს ვფიცავ ამაღამ მოვალ მე შენთან დინჯად ჩაგეხუტები და გაკოცებ მშვიდათ სიცოცხლეს წამიერს მოგიძღვნი მკვირცხლად მოვალ სიურპრიზად, მოვალ ცხადლივად მოვალ სიზმრად და მოვალ მალულად მე შენთვის მოვალ,მე ჩვენთვის

ძველი როიალი

წვიმა ატეხავს მიტოვებულ კლავიშზე წკაპუნს, დაეფინება თეთრ როიალს ფოთლები ქარში, სიცარიელეც წაიცეკვებს ბებერ ნოტებთან და გაიბნევა მოგონების მუსიკად ცაში.

ოცნება სულელი

დაკარგულია წლები უშენოდ, ახალგაზრდობაც სადღაც მიფრინავს. მე კი, კვლავ მარტო, ისევ იქ დავრჩი. სადაც პირველად თვალმა გიხილა

დღეს ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა !

დღეს,ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა, ზამთრის სუსხიზგან, გაყინულს  არვინ მათბობდა, ხელებ დათოშილს,თავზე დათოვლილს, კვლავ სიმარტოვე მეგებებოდა,

დედის სურნელი

საიდან საით ... სიცოცხლიდან სიკვდილის ზღვაში, და კვლავ ცრემლებით დავასველე ბოლო ფურცელი. მხოლოდ შენ მწამხარ, ვერ გრძნობ, მაგრამ ყოველთვის მწამდი, რას არ დავთმობ, რომ წამით ვიგრძნო შენი სურნელი.

წიგნი

როცა გიყვარს და როცა უკითხავ როცა გიყურებს კითხვის დროს იგი როცა თვალებით გელამუნება

აიდა .. (აფხაზეთს)

მითხარი, კვლავაც ფრენს თოლია ტალღებზე? ყვავდება ატმები მაისში, აიდა? ბინდივით მეკვრება ტკივილი თვალებზე, რამდენი... რამდენი წელიღა გავიდა