რახდება დღეს

რახდება დღეს?რა არი ეს, რატომ არ ვუწვდით ერთმანეთს ხელს, რახდება დღეს, ეს რატომ ვემონებით მტერს, რახდება დღეს?, ეს რატომ ესვრით ერს, იმის ნაცვლად რომ ებძოლოდ მტერს,

ყველაფრად ან არაფრად

ყველაფრად ყოფნა ან არაფერად- მე ამ სიტყვებმა ისევ დამბადეს, გარდაიქეცი ახლებურ აზრად და ცხოვრებისკენ გეზიც შევცვალე. აზრების სკდომა და ფერთა ცვეთა,

სისტემას

ადრე ამბობდნენ იყო მკაცრიო, არ ინდობდაო ართურთს,არც ბავშვს, არც მხეცს ახლა კი განუცდია ევოლუცია, ვითომ შეცავა რამე რევოლუციამ,

შენი გაშვება!

შენი გაშვება დაძალებულ სუიციდს ჰგავდა და ნაბიჯები, გადადგმული ანუ შენიდან, უკიდეგანო სიმაღლიდან მეძახდა დაბლა, რომ საბოლოოდ წამეშალე ჩემი გზებიდან.

რომ გყვარებოდა

მომნატრებიხარ უზომოდ ჩემო,უშენოდ წუთიც ვეღარ მიძლია,ნეტავ ვიცოდე,შენს ღრმა ფიქრებში დრო ერთხელ მაინც თუ დაგითმია?ერთხელ თუ მაინც დაფიქრებულხარ,რომ,გყვარებოდა მთელი არსებით.მისგან კი გეგრძნო მხოლოდ სიცივე,

როგორ ხარ?

როგორ ხარ საყვარელო, მე არაფერი მიჭირს მე შეგან შორს ვარ ისევ და ძველებურად მიჭირს,

დაგელოდები

უშენობა მცივა შემოდგომის სუსხმა კი დილა გააგრილა. ახლა უკვე საღამოა ღამის მშვიდი ფერებით ლამპიონის შუქის ქვეშ ცეკვას მოვქსოვ ხელებით.

დღევანდელი რეალობა

ამ ხალხს მობეზრდა ქართულ ოცნების ეს რეგრესული ევოლუცია და ამიტომაც მათ მოინდომეს მშვიდობიანი რევოლუცია. იქ აქციის დღეს მათ სდომებიათ იმ პარლამენტის სწრაფი აღება, გადუწყვეტიათ თავისუფლების უმარტივესი კარის გაღება. იმ წუთებში კი ზოგ პოლიციელს იქ

დავიკარგები წავალ და წავალ

დავიკარგები, წავალ და წავალ,ნეტავ იცოდე, რარიგ ვეწამე,თუ მეტყვი, კარგო, დღეს რისთვის დავალ,ხვალაც ვიცოცხლებ წუთის მესამედს.ნუ მეტყვი ნუგეშს, მაინც არ მჯერა,ადამის მოდგმის ფერიცვალების,გაზაფხულს ველი, ჩემო, ამჯერად,რომ დავიბადო

მოდი, მაგრამ არა ! წადი !

წამში მონაგონი სტროფი წუთში აცდენილი წამი როცა ვამბობ უკვე მორჩა... მოდი, მაგრამ არა! წადი!