ივლისი...

მივდივარ და გული მრჩება შენს ხელებში მკერდამდე ჩაგორდნენ ივლისის ცრემლები...მივდივარ ეს სუნთქვა ორმაგად ხშირდება ვიცოცხლებ! სიკვდილი მე აღარ მჭირდება!ვიცოცხლებ,ვიქცევი წვიმად-გაწვიმდება...იფიქრე ეს მე ვარ მზე რომ გაწითლდება,

ჩემში უმეტესად ოქტომბრისფერია...

ქარმა მოიტანა ნამქრად უცხო თოვლი,ღმერთო, მეათასედ ბედი ხომ მოგანდე,მაგრამ უძლური ვარ როგორც ხის ფოთოლი,ფერიცვალებიდან სვეტიცხოვლობამდე. ჩემი ლექსებია რასაც თავად ვქმნიდი,მინდა ვიფიქრო რომ აღარ მიღალატებ,

ზღვის ქაფები

სახეზე გადასულ ზღვას ტალღებში მივყვებოდი. შენც მანდ იყავი, ოღონდ თეთრი ქაფების კაბა გეცვა. თითქოს მარადიული გვყოფდა და თითქოს რაღაც ახლანდელი გვაერთებდა. როგორც უყვარდა ზღვისპირა სანაპიროს შენი სხეულის ქვიშაში ცრეცა.

,,ფანტაზია''

მიყვარდი ძლიერ გიჟურად ვნება რომ ჩქეფდა ვენებში, სულმა მოძებნა დაგიწყო ნდობას გპირდები მთელ წელში...

***

ვისაც არ უყვარს "გრუზია", სულ ყველა წასაკუზია. ვისაც არ უყვარს ქართველი, ვერსად ვერ ვნახე ჯანმრთელი. ვინც კი ამ ქვეყნის მტერია, მას ბედი "გადაერია". ვინც კი აქედან წავიდა, გახდა სულ ყველას "მამიდა". ვინც იმ დღეს ყელი გამოგვჭრა, სიკვდილის ველში

მუზა

რა მაცინებს? ახლა არც კი მეღიმება, რა მატირებს? უფრო მინდა ცრემლის დენა, რა მახარებს- ცხოვრება მაქვს სხვანაირი, ძალიან მიკვირს როგორ დავიბადე ღვთისმოშიში ამნაირი?!

საქართველო

ისტორია იწყება ასე , მეფეს უცნია ღმერთი პირველი? მკურანალი, მოცველი ნინოდ წოდებული წმინდანი,

თეთრი სულელები

გრძნობა რითმასავით გულში დამებადა,ცოტა გადარჩენა - ბევრი სუიციდი,მონატრებამდეა ძნელი გაძლება და სანამ გამაგზავნი ისევ იმის იქით.თავსაც კიდევ ერთი წასვლა შევთავაზე,სადაც ყვავდებიან მხოლოდ კუნელები,მხოლოდ ჩვენ დავრჩებით

წვიმაც ვერ უძლებს სიყვარულს ამდენს...

წვიმაც ვერ უძლებს ტკივილებს ამდენს თითქოს და დარდი ცას ცრემლებს ადენს სიყვარულიც რომ სასწაულს ახდენს ვერ გაექცევი ვერასდროს ლანდებს...

ალვის ხე

სიამოვნება გადასცდა ნაპირს თუმცა ახლა ვიხრჩობი მე