ესოდენ ტკბილი მოგონებანი

ესოდენ ტკბილი მოგონებანი იმედს მოჰგვრიდა იდუმალ მგოსანს, მისტიურობის ნავთსაყუდელში, ის კითხულობდა ვეფხის ტყაოსანს.

გავემიჯნები - ერკე მიდასი

გავემიჯნები - ცებს, მიწებს გადაღმა სანთლებს ვენთები, სუფთას, კრისტალურს და სიყვარულის ხეებიც გადახმა გზად შორეთში ვერ ვამჩნევ ნაკადულს.

შენი არსებობა მაინც მიხარია

ნეტავ, რომ იცოდე, ეს დრო რია–რია, წამები წუთებში როგორ აირია. გულის ფეთქვა ჩემი ფუჭი ტრიალია, შენი არსებობა მაინც მიხარია.

მინდა დასრულდე

უკვე შევეჩვიე ცაზე, მთვარე მზის ნაცვლად რომ ელავს, აღარ გავურბივარ ღამეს, ხედავ? ზღვაც კი აღარ ღელავს. იცი? შევეჩვიე ლანდებს, ვეღარ შევშინდები მეტად, მორჩა ჩემგან ესეც კმარა ბედთან ზავი დავდე წეღან.

ცხოვრება ისეთი როგორიცაა სინამდვილეში

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა, როცა დეპრესიას ვახველებდი, როცა დალხენილი დილა მქონდა, მაშინ მრავლდებოდნენ მნახველები.

შვილის გულისათვის თავს წირავს დედა

როცა მოვიწყენ და დარდი მომაწვება, ვეღარ გავუძლებ და თვალი აცრემლდება, ფიქრი გადამრევს და გული მეტკინება, ვინ გაიზიარებს ჩემს ტკივილს?დედა.

ყვითელი სისხლი

სულს გააცოცხლებს შენი თვალები, ძარღვებს აავსებს ყვითელი სისხლით, მაგრამ თუ უმალ არ გამოჩნდები გადვიკარგები ილუზიაში .....

ისევ მომენატრე

ხოო ალბათ მეათასედ გეუბნები ვიცი ამსიტყვებს მაგრამ გრძნობების გამოხატვა განაა ცუდიაა ფიქრების ფიქრად რომ მექეცი

რაში გჭირდები

რაში გჭირდები მე, ტრფობის ხამი. შენ მიღალატებ მეც გაგიწყრები. დაგავიწყდება ის ტკბობის ჟამი და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.

შუაღამის მზე .

შევიცვალე თუ დრომ შემცვალა? _ დავდუმდები და... ადამიანებს დავაბრალებ ეჭვთა გაჩენას. თუკი არ იცი დამერწმუნე დაბრუნდებიან, ადრე თუ გვიან ვინც წარსულში ვერც კი გამჩნევდა!