უშენოდ ბნელში

რა ლამაზია შენზე ფიქრები,გულში ჩამწვარი ნაზი სიტყვები,ძველ დროს ვიხსენებ, და უკვე ვხდები ჩემ სამყაროდან ნელნელა ქრები...ეს ცხოვრება კი ტანჯვაა ძნელი, კითხვაა, ცოდვაა, ღამეა ბნელი,ეს კითხვა კი, ეკუთვნის სხვას

შენა ხარ (თამუნა ცერცვაძეს)

შენა ხარ წყარო, თავანკარა-მე ვარ წყურვილი,შენა ხარ ნება-მე ვარ გზნება, მე ვარ სურვილი.შენა ხარ სიო-სასხვისიო-მე ვარ ხანძარი,შენ ხარ ნათელი-მე სანთელი-შენი ტაძარი.შენა ხარ ხატი, სალოცავი-მე ვარ მლოცველი,

რომ მომენატრე დაგიწერო?

რომ მომენატრე დაგიწერო?და ვითომ რატომ?რომ დავიღალე დაგიწერო?რომ მართლა ვდარდობ?რომ გეძებ გითხრა გაგიმხილო?ნეტავ ეს რაღად?ხომ იცი მე დღე სიხარულო შენი დღით დამაქვს?!შენი ღიმილით მომესალმა

დაბრუნების შიში

არ ვიცი როგორ მოვიდე შენთან გითხრა რომ ისევ ჩემ გულში ხარ,შიში მკლავს, იქნებ დავბრუნდე უკან და ჩავიხედო ჩემ გულში კვლავ...შიში მაქვს, იქნებ შენ იმას არ გრძნობ რასაც მე ვანიჭებ სამყაროს ფასს,რომელსაც წლებია

მივყვები ქუჩებს,ერთ დროს ალბათ,ჩემთვის ნაცნობებს!

ზოგჯერ მგონია სიზმარია ეს ყველაფერი,მივყვები ქუჩებს ერთ დროს,ჩემთვის ალბათ ნაცნობებს,მაგრამ ცუდია აღარ მიდგას არავინ გვერდში ცუდია, რადგან არ წავიდნენ უფრო დამტოვეს..! ახლა მარტო ვარ

მაჩნიხარ

მაჩნიხარ კიარა და, მინდიხარ კიარა და, მომწონხარ კიარა და შემიყვარდი,ამ ფიქრმა გამაცოცხლა, ჩემს გულში იარა და გათენებასავით გამიხარდი.მაკლიხარ კიარა და მჭირდები კიარა და დღეს უფრო უსაშველოდ მენატრები,

* მაკრინე *

********* ახლა თაროზე შემოვდე ფიქრი და მეშინია, კვლავ ხელი ვახლო. იმ ფიქრში არის სუყველა შიში, რაც ჩემში სუნთქავს, რაც ჩემში სახლობს

დამწვარი გრძნობები

გავიდა დრო, მე შენ დაგეძებ და შენზე ფიქრით ჩუმად გაღმერთებ ავალ ზეცაში, მოვწყდები ცას მოვა დრო, და შევხდები მას...ყოველ საღამოს საწოლში ცრემლი ნაპერწკალივით ცვივა ჩემ თვალებს ეს ნაპერწკალი აღვივებს

ხალხს ასეთი ვგონივარ

ზოგს ვგონივარ ბოროტი, ზოგს ვგონივარ კეთილი, ზოგიერთს კი მე ვგონივარ მთვრალი და დაბრედილი. ზოგს აქ მე გიჟი ვგონივარ, ზოგს კი მელანქოლიკი. და ეს ლექსი არის ჩემი გიჟური ნარკოტიკი. ზოგისთვის ვარ საცოდავი და ჩემზე აქვთ მოყოლილი, მე ხომ ფეხებზე თქვენი

რა მარტივია და რა რთულია

გარეთ გრიგალი მიათრევს ნაგავს, მე ვაფერადებ დაორთქლილ მინებს, რა მარტივია გეტკინოს რაღაც და რა რთულია უამბო ვინმეს.