,,რა, - მზეს"

უძველეს დროში ქართველებს და ეგბიპტელებს ქონდათ სავაჭრო კავშირი, რის შედეგადაც სიტყვები და კულტურა გარკვეული დოზით შეერია ერთმანეთს. ეს ლექსი კი საქართველოზე და მის ბედისწერაზეა. უფრო კარგად გასაგებად კი განვმარტავ ზპგიერთ სიტყვას: ტანის ასოთ რიცხვთა

მთავრდება ოდესმე

არ ვიცი არ ვიცი არ ვიცი ტკივილი მთავრდება? ოდესმე დარდი მკლავს მაწუხებს განვიცდი ვინ მეტყვის გავუძლო როდემდე. ტალღაა ხანდახან ისეთი

მოგძებნო-მინდა

თუნდაც დროებით, თუნდაც ცოტახანს, გეძებო, მოგძებნო, გიპოვო -მინდა, მერე კი თუნდაც ზღვად გადავიქცე, წვეთ-წვეთ ვიდინო ამღვრეულ ციდან.

სიკვდილი ჩემი ძმაკაცია

მიყვარს ლექსები და მიყვარს წერა. მიყვარს მე შენთვის უწყვეტად მღერა. სიკვდილის ლავა მე მიგებს კარგად, მე მასთან ერთად დავრბივარ მარდად. "მიყვარს კანაფი, მოწევა მიყვარს!" - ვამბობ სიკვდილთან მე ამ ერთ სიტყვას. ვიცი სიცოცხლე ვეღარ მომწვდება, ტკივილი

მთვარემ დარდი გამანდო

"იმისთვის, რომ შეცვალო სამყარო, უნდა შეცვალო ფიქრები, რადგან ერთადერთი სამყარო, რომელიც ოდესმე გეცოდინება, შენს გონებაშია"

შენ + (-,,შენ")

...(ჩრდილის პიროვნული ხორცად გაორება თავხედ ალგორითმებს აჯანყებს სურვილად და ინსპირაციაში სულის ამბოხება, თვით იქცა მომხვდურად, წამსვლელის მუდმივად.)

მთვარე

"ადამიანი ზეადამიანად იქცა... მაგრამ ზეადამიანი თავისი ზეადამიანური ზალით, ჯერ კიდევ ვერ ამაღლდა ზეადამიანურ შეგნების დონემდე.კაცი რაც მეტად ძლიერდება, მით მეტად ღარიბდება. ჩვენი სინდისი უნდა გააღვიძოს იმის შეგნებამ, რაც მეტად ზეადამიანური ვხდებოდით

ქაოსი

ქაოსი არის ყველაზე დიდი წესრიგი რომლის აღსაქმელად ადამიანებს არ გაგვაჩნია ხშირად გონებრივი შესაძლებლობები. ეს ლექსი არის სამყაროში ქაოსის შესახებ, ოღონდ ბუნებრივი ქაოსის, რომელიც თითქოს ვიღაცის მიერ ჩაპროგრამებული ანტი ვირუსივით ებრძვის უსამართლობას.

სკლეროზიანის დღიურები

როგორია?! დამანახე შენი სახე.. უშენობას.. უკვე ვეღარ ვეყრები... აღარ მახსოვს.. აღარც გზა, არც შენი სახლი.. არც თვალები და არც თეთრი გეტრები?!

და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს,ღამით სულ ერთად გამოიტირებ...

სევდამ ასწია გრძნობები ცამდე,სიცოცხლის ხაზიც სწორედ იქ სწყდება, გელოდი ისევ ბოლო წუთამდე,ცრემლი თვალიდან ვერა,ვერ ცხრება ვეღარ დაიწყებ უდარდოდ სიცილს,საღამოს რომ ვერ გამოიძინებ და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს,ღამით სულ ერთად გამოიტირებ...