ქაოსი

ქაოსი არის ყველაზე დიდი წესრიგი რომლის აღსაქმელად ადამიანებს არ გაგვაჩნია ხშირად გონებრივი შესაძლებლობები. ეს ლექსი არის სამყაროში ქაოსის შესახებ, ოღონდ ბუნებრივი ქაოსის, რომელიც თითქოს ვიღაცის მიერ ჩაპროგრამებული ანტი ვირუსივით ებრძვის უსამართლობას.

სკლეროზიანის დღიურები

როგორია?! დამანახე შენი სახე.. უშენობას.. უკვე ვეღარ ვეყრები... აღარ მახსოვს.. აღარც გზა, არც შენი სახლი.. არც თვალები და არც თეთრი გეტრები?!

და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს,ღამით სულ ერთად გამოიტირებ...

სევდამ ასწია გრძნობები ცამდე,სიცოცხლის ხაზიც სწორედ იქ სწყდება, გელოდი ისევ ბოლო წუთამდე,ცრემლი თვალიდან ვერა,ვერ ცხრება ვეღარ დაიწყებ უდარდოდ სიცილს,საღამოს რომ ვერ გამოიძინებ და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს,ღამით სულ ერთად გამოიტირებ...

უშენობა

შენი სამყარო იდუმალია... ერთი სიტყვისაც კი გეშინია. გული გაჩუქე ნაზი შეფუთვით, არ დაგენანა? რანაირი ხარ...

ისევ იმ მუსიკას უკრავენ თავიდან

ფანჯრები ღია მაქვს(ოთახში სიცივე). ჩამესმის საღამოს მუსიკა შორიდან, მე ვზივარ მშვიდად და სხვა ყველა იცინის, დღეს შენგან უფროა ჩემამდე შორი და... საათში გაჩერდა ამწუთას ისრები, არადა...

გაგვინოემბრდა...

აი ნოემბერიც დაგვიდგა და დაგვიბნელდა ცაც, შენში ისეც წვიმა მოდის და გიმშვენებს თმას. ტალახიან მთაზე ვზივარ ვასაფლავებ  ვარდს...

უცნაური საღამო ...

ადამიანებს... ძველ მეგობრებს.... ქუჩებს... უცნობებს... ჩემს სახლს რომელმაც ბავშვობიდან მატარა დღემდე. გავამპარტავნდი ახლა ჩემს თავს ხან ღმერთს ვუტოლებ, ხან ვთავმდაბლობ და თავსაც ვუხრი გამომხმარ ხეებს.

მე მხოლოდ სიმღერა მინდოდა...

რა?! იქნებ შეწყვიტო ღვინის სმა.. იქნებ შეგეძლოს იმის თქმა, ჰო, ჩემო ჯადო თილისმავ.. რომ.. ჩვენ.. ვეღარ ვიქნებით ერთად ჩვენ, მოვენატრები დედაშენს, ბედი არაფერს შეგვარჩენს, და მარტოობას შეგვაჩვევს, ჩვენ.. დიახ ორივეს, მე და შენ, ახლა უცხოთ, და მაშინ

გთხოვ გააკეთე რამე

ვეღარ ვდგამ ნაბიჯს შენკენ, ამომეწურა სვლები. გულს ისევ შენთან უნდა მაგრამ ვერ ვბედავ, ვკვდები.

არ ხარ.. ვეღარ გიხსენებ...

შენზე ლოცვა მინდოდა წუხელ.. ღმერთი მიხსენეს.. სისხლით მორწყულ ქვევრებში, თალხისფერი ლუსკუმით, წევს პატარას ცხედარი.. ამ ქვეყნისგან ისვენებს, ტყეში.. მწვანე კედარი, შემხვდი.. ვერ გაგიხსენე..