მარადისობა არსებობს?

სიცოცხლე მარად ნეტავ არსებობს? ნუთუ კაცს სძალულს ეს ყოველივე? არვის უნდოდა რომ ეს გაეგო? ნუთუ ინტერსს არავინ იჩენს?

ვიცი რომ

ვიცი, რომ ოდესმე ყველანი მოვკვდებით, მაგრამ სულ ცოტანი, ცოტანი ვცხონდებით. ვიცი, რომ გრძნობისგან ყველანი დავთვრებით და გრძნობის საფლავთან ყველანი დავწვებით. ვიცი, რომ ამ გრძნობას სულ არ აქვს ასაკი და შენ რომ გიყვარვარ არს იგავ-არაკი. ვიცი, რომ

თითქოს

თითქოს ჩემი სითბო გაქრა,ჩემი ალერსი დადნა,მე მენატრება კრძალვა ასევე ფლირტით დაღლა.მე რომ ვუყურებ შენს სახეს,აციმციმებულ თვალებს,ასევე ღიმილს შენსას მე კვლავ მეძლევა ძალა.თან ვფიქრობ ნეტავ ისაა?

ტკივილის თანაზიარი

ჰარმონიაში ვეძებდი სიტკბოს და, აი, ვნახე, მაგრამ დავნებდი, ცალმხრივი გრძნობის უარმყოფელი, მე შევიქმენი დღეს სხვისი ღმერთი... დანაშაულად მექცნენ გრძნობები, არსაით ისმის იმედის ხმები...

ცხოვრების გზა

დღეს გადავწყვიტე ლექსის დაწერა,მუზა მეწვია, გრძნობა ატირდა ხვალ ალბათ ისევ აღელვებული ვეღარ შევძლებ და ვეღარ ავიტან.რთულია გერქვას ადამიანი სცადო ცხოვრება უფრთო ფერიად რადგან გზებია ჩვენს

თაფლუჭივით მომინდა

ოცნებების ფოთლებქვეშ, მზიანეთის ტყეებში,მოვალ, ჩაგეხუტები, ბაგით ვარდებს მოგიტან,შენი თმები ტანსარო, მალინისფერ დღეებში,ისე მარწყვისფერდება, თაფლუჭივით მომინდა..ამეკიდა სიამე, თრთოლვას ვეღარ ვიამებ,

მე გადავრჩები

მე წარმოვიდგენ შენსკენ მომავალ ბილიკებს...შორეულ გზას და ეკლიან ველებს.. მე ვერ გავივლი უმტკივნეულოდ შენსკენ მომავალ გზას...მაგრამ ამ წამსაც კი რომ დავფიქრდე,არც უფლება მაქვს და არც სურვილი,

ფულიზე შეყვარებული

ბედნიერ სახეს ვერ უნახავ ხალხს, ფული თუ არ აქვს ტირის სულა ამას, ეს არის ცხოვრება სადაც ყველაფერს ადებენ ფასს, არავის არ სჭირდები ფული თუ არ გაქვს.

თუ იღბალი მაქვს,მაშ რატომ მაქვს თვალები სველი?

თუ იღბალი მაქვს,მაშ რატომ მაქვს თვალები სველი?რატომ მთრგუნავს და არ მასვენებს გრძნობები ძველი შენ თუ არ მყავხარ, ვინ იქნება ამ გულის მცველი? დიდი ხანია შენს დაბრუნებას მე ისევ ველი...

ჩემი თვალები

ჩემი თვალები დღეს წყლისფერია,ჩემი თვალები გეფერებიან,ჩემი გულიდან კვნესა ამოდის,ეს მხოლოდ ჩემი დასასრულია...შენმა სიშორემ გული მომიკლა, თვალბმა ცრემლი ვერ შეიკავა.ცრემლის მორევმა თავი იჩინა