ჩემო ადამიანო

როცა ადამი დანაღვლიანდა ღმერთმა შეუქმნა ადამიანი, რომელმაც იგი განადიადა, ევასთან გახდა სულით მთლიანი.

დათოვლილი მთები.

მზის ამოსვლა შუა გზაზე დაემსგავსა მხატვრის ტილოს გარემო კი თუა მწვანე მთები არ იმჩმევენ თითქოს

რა გჭირს

ადამიანს თუ უყვარხარ უნდა გენდობოდეს და შენც უნდა ენდობოდე არ აქვს მნიშვნელობა სხვა დანარჩენს უპირველეს ყოვლისა სიყვარულში ნდობა მთავარი

რად გაჩნდი

მითხარ ვინა ხარ? – რომ მომიცავი? ბადე თევზების თუ მონადირე? ან მე რად მოველ ამ ქვეყანაზე, ან შენ ამოთქვი, რად დაიბადე?

უცხო

თამაში უცხოდ იწყება ნელა, სევდიან გვიმრად ივსება მიწა, თამამი ძგერით იფრქვევა ხვეწნა, დარდიან დილად იქცევა ზეცა.

ამქვეყნად

და ამქვეყნად რაც კი ხდება, ვფიცავ, სული სხეულს შეხვდა, დიდი არის არსი ჩვენი, დაკარგულის ხმას ვეჩვევი,

შუა ზაფხულში.

შუა ზაფხულის დღეებში ვისვენებ დასიცხულ ხეებში, და მოახლოვდა ივლისის ბოლო, შეიქმნა დღეები მთლად უთავბოლო…

თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები

სანამდის ვცოცხლობ, სანამ მკერდში ცეცხლი მინთია თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები!

თანხმობა

ზეცავ, სამყარომ თანხმობა მოგვცა, თანხმობას მოჰყვა პირველი ჰანგი, პირველი სითბო, პირველი დარდი, ასე დავიწყე მე შენით ტკბობა,

მორევში

მე ჩამითრია შენმა ამ სიღრმემ, სადაც მეც ვნახე ეს ჩემი თავი, რომ შეგიცანი, ვთქვი “არ გაგიჟდე!” და მე ვიგრძენი, რომ შემიყვარდი.