დაუწერელი ფიქრები

დაუწერელი ფიქრები მე არ მანებებს თავს, ყოველ წამს ვფიქრობ, თუ რისი ძალა მაქვს რას ველი მე, ჩემი სიცოცხლის ჟამს რას გამიმზადებს მე, ჩემი ცხოვრების გზა

ნუღარ ყვირი დაწყნარდი

ჩუუ რა... ნუღარ ყვირი დაწყნარდი, გრძნობა გულის ფეთქვას აყვება, სევდის ყველა ფურცელს დავწვავდი, ისევ შენი ჩრდილი დამყვება.ფიქრი მერამდენედ ავრიე, სიტყვებს რითმებისთვის ვალაგებ...

მზეს კი აღარ მოაქვს სითბო.

ძალიან,ძალიან დიდი იმედი მაქვს, რომ ვინმეს მოგენატრათ ჩემი ლექსები... ან მე მოგენატრეთ... ნუ პირველი უფრო შესაზლებელია. იმედია მოგეწონებათ ლექსი.

და რა... სიკვდილი?

გაჭირდა სუნთქვა, ამ ქალაქში სადაც მერცხლები ჭიკჭიკს წყვეტენ და სიჩუმეში ფიქრიც მემღვრევა. უსუსური ვარ შენს ნაცვლადაც თავად ვნებდები, ვერ გაპატიებ თუ ოდესმე სხვისი მერქმევა.

როდის - როცა - მაშინ

როდის ამოხეთქავს სიყვარული ჩვენი ძარღვებიდან, როდის ჩამოწვეთავს ცრემლად რწმენა ჩვენი თვალებიდან, როდის დაფასდება ქართველობა უნიკალურობად როდის დაღამდება დღე უსისხლოდ , ლამაზ სონეტებად.

deda (fikri/ocneba)...

მე შენმა მონატრებამ, სული დამილია, გული დამიწვა და ცხოვრება დამინგრია, იმის იმედებმა, რომ ჩემთან იქნებოდი და შემეძლებოდა დედა დამეძახა...

***

იქნებ, იმ ღამეს ზღაპარში თოვდა, ჩვენ რომ გვათოვდა გრძნობების ბარდნით... მე კი, გეძახდი ჩემს გულის ქროლვას და შენ სუნთქავდი დეკემბრის კრძალვით.

განა...

განა იმისთვის ვეძებდი ამდენს რომ განშორება მეგემა მხოლოდ განა იმისთვის ვიბრძოდი ამდენს რომ დამარცხება მიმერთვა ბოლოს.

მიყვარხარ ფარულად

მე შენ მიყვარხარ ყველაზე მეტად შენი სიცოცხლე არის ჩემს კერპად შენზე ვოცნებობ დღისით და ღამით მე შენ მიყვარხარ უცნობის სახით

"მინდა" და "ოქტომბერო"

წელიწადი შეიმოსა და ჭრელებში გამოეწყო ცუდი თუ კარგი ყოველი, ძველი, ახალს გამოეყო.