მე და შთაგონება

მხოლოდ მოგონება შემრჩა სამახსოვროდ აღარც სითბო შენი და არც შენი მზერა, მინდა შენი სუნთქვა სულში შევინახო მაგრამ არ გამომდის, თითქოს მეურჩება.

***

მთაში არსებული ია და­გიკრიფე გულიც მოგიძღვენი, ვარდიც ხომ გაჩუქე ?! სასმელს მივეძალე, ფიქრებს მოვუხშირე ნატვრად, რომ მექეცი ყოველ განთიადზე.

ისევ პირველი სიყვარული

მე არ ვიცი რატომ ვწერ ლექსს შენზე რადგან არ ხარ სიყვარულის ველზე ახლა ვგდავარ რომანტიკის მთებზე შენ მოდიხარ და მკლავ მე ამ ქვებზე

ორშაბათს გოგონა გავიცანი

ორშაბათს გოგონა გავიცანი გოგონა ნახატი კალმისანი, მისი ღიმილი და დალალები სამშაბათს გამიხდა საფიცარი, ოთხშაბათს წერილი გავუგზავნე და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი ჩემი გასაჭირი ავუხსენი ჩემი ეჭვები და იმედები.

მინდა მოდიოდე ჩემთან

მინდა მოდიოდე ჩემთან.. ყვავილები მოგქონდეს.. შუბლზე მკოცნიდე.. მიღიმოდე..

ამდენს რომ ვბედავ...

უცნაურია მეც კი მიკვირს, ამდენს რომ ვბედავ... ჩემს ჩრდილზე მეტად ეს დუმილი სხვამ ვერ გაიგო... სილაღის ნაცვლად სევდისფერი თვალებიც ქრება... ბედნიერება,დარდის ქარმა სადღაც წაიღო...

ნელთბილი სიყვარული

ამ სექტემბრის პირზე აღარ არის ქარი ცაზე შერჩენილი ღრუბელია თითო მე ყველაზე მეტად მიყვარხარ და ვსიო შენ ყველაზე მეტად მე გიყვარვარ ვითომ

ყველაფერი დამთავრდა

ის უგუნური წავიდა და მორიგ ბიჭთან ავიდა მე კი აქ დავრჩი ამაყად მხოლოდ სიმართლის დარაჯად

ჩემო ტიციან ...

ვერ ჩაქრა სულში ალავერდის წმინდა სანთელი, რამდენი თემა დაგვიტოვე ლექსად ტიციან. დღემდე ელვარებს ჩვენს ზეცაზე შენი სახელი (მაგრამ მრავალმა ვინ იყავი კვლავ არ იციან).

მე და შენი სექტემბერი

შემოდგომის ფოთოლცვენა ჩუმად იწყებს ქარვის ცეკვას და სექტემბის მზის სხივები სიყვარულით გემსგავსება, ლურჯად ნახატ სილამაზეს ზეცა ისე მოუხიბლავს, თეთრ რღუბლებში ჩიტის ფრენაც ზეთის ტილოს ემსგავსება.