პატიმრის წერილი

გისოსებს იქით ხარ, უდროოდ შორია... მე დავრჩი უშენოდ ცარიელ სივრცეში, პატიმრის საკანში მუდმივად თოვლია, გულშიც კი ზამთრდება თაკარა სიცხეში.

ქალი

შენ არ ხარ ევა მაგრამ ხარ ქალი თუმცა ჩემ თვალში ეგეც ნაკლია

ო, როგორ არ მჯერა..

მორჩა.. დასრულდა.. რაც არ აღსრულდა, ამაოდ მოთქვამს მშობელი ჩემი, სამყაროვ ძველო, აწ გარდასულ და, გამონაქანდაკ ცოდვად მოკვდები!

დაგიჩემე

მაინც რანაირად დაგიჩემე სულში ჩამეკვანძე აკორდებად და მეც ვირწმუნე და დავიჯერე რომ შენ მათენდები ყოველ დილას

დასანგრევი ქვეყანა

მე არ ვიცი რა ხდება, მე ის ვიცი მთავრდება. ქვეყანა რომ ინგრევა, ჩემი ბრალი გახდება.

A.k N.Y

იძულებითი ცხოვრებით ვცხოვრობ. სად დასრულდება არ ვიცი ბოლოს ... ნატანჯი სულით დავბობღავ გზებზე , რომ სიხარული ვიგემო ერთხელ! აღმართს მივყვები ფეხემი მტკივს ,

თურმე ბრძენს უთქვამს

თურმე ბრძენს უთქვამს მეგობრობას არ აქვს საზღვარი მე კი მის სუნთქვას ვატყობ რომ აქვს სხვისი ნაზავი

დღეს უკვე ყელში მაქვს ცხოვრება

დღეს იცით ყელში მაქვს ცხოვრება მე უკვე თოვლივით დავდნი დრო გადის მაგრამ არ მშორდება ჩვეული წუხილი, დარდი

შენი არ შემდგარი სუიციდი

ალბათ მეასედ, ამ ჯურღმულად ქცეულ ღამესაც მე სანიმუშოდ უშენობა ამომახველებს, ვეღარ ჰყოფნია გრძობას ულევს შენგან გაჩენილს არც სიმეტრია ,არც სიგლუვე გამოსაზრდელად.

და ქარი გვირილებს მატანდა

ჰო ვიცი ბევრს ეს არ ადარდებს, მაგრამ მე,უბრალოდ მიყვარდა!მიყვარდა როგორაც აღვწერდი... ღამეებს სევდიანს ვინ ხატავს... მე ვხატავ...წვიმებით დავსველდი...