ბენჟამინ !

შორია სითეთრე სულის და რითმების, შორია შენამდე მოღწევა ბენჟამინ. გავსებ და ამავდროს მე ისე ვიცლები, ვერ აღწერს სიტყვებით ჩემს გარდა ვერავინ.

კვლავ

გლოვის ზარების ამაყი რისხვა დაჩოქილ ღამის თვდებად იქცა ჩაწოლილ ბურუსს სალამი მისცა არსად ჩქარობდა,ჩემს თავთან იჯდა ვატყობ,მიბიძგებს,დავტოვო მიწა გულის სიღრმეში შენც ხომ ეს გინდა და მთელ სივრცეში ტკივილი წვიმდა

ბოლო სიყვარულს

ჩემში ნისლია და ქარიშხალი ყველაფერს გლეჯს და ყველაფერს კვეთს ახლა ჩემგან ჩანს შორს, შენი ალი წვიმის წვეთები კი არსად წვეთს

***

ერთი ათასად გარეულა სისხლი სხეულში. ერთი ათასად ირევიან სხვის სულში. ბინძურ თითებს დაუნდობლად აფათურებენ, და მერე სუნიან ნერწყვს შიგ აფურთხებენ.

წასვლები

ყველა შენს წასვლას უვარსკვლავო ზეცის ფერი აქვს, თუმცა შენს ღიმილს ის სიძველე არ შერჩენია, მე რომ მიყვარდა.

ან იქნებ სულაც კარგად ყოფნა არც კი მიცდია ...

მტკიოდა როცა ვუყურებდი ღრუბლების მეჯლისს, მუდამ ვამჩნევდი თეთრი ფერის მარტოსულ გუნდას. დღეს შენ იყავი ჩემთვის კარგო პროზაც და ლექსიც, დღეს შენ იჯექი ჩემს თითებში წერა რომ სურდათ.

ამიტომ ზოგჯერ მომიტევეთ განმარტოება

ზოგჯერ მგონია, რომ უცხო ვარ მე ამ მიწაზე, დავიარები როცა უხმოდ დედამიწაზე, თითქმის არ მესმის ჩემს გარშემო ხალხის ხმაური და არც ჩემს ბგერებს ახსენდებათ აურზაური,

ანნას

შენს მეტს ვერავის მე ვერ ვხედავდი დანგრეულ გულში მუდამ ელავდი შენთვის ზედმეტის თქმას ვერ ვბედავდი შენზე როგორც ზღვა ისე ვღელავდი

მე როცა....

მე როცა მიყვარს რა უნდა ვთქვა არვიცი ცუდი. მე როცა მიყვარს ეს სამყაროც მეცოტავება , მე რომ მიყვარხარ ფიქრებია ნიავად შლილი მე როცა მიყვარს სიტყვებია ზედმეტად თბილი

მარის.

ნუ დამაჯერებ, მიილია ბავშვობის წლები. და ის დღეები, ნატკენ მუხლს რომ კოცნა შველოდა წავა და თითქოს უნებურად გავყავი გზები ჩემი ცხოვრების, რომ არ ხარ და გული გელოდა.