ცხრა მთა, ცხრა ზღვა, ცხრა ოცნება...

გამიხსენე, სანატრელო, როცა წავალ სამსჯავროს, შენი სულის ნეტარებამ იქაც გადამატაროს ცხრა მთა, ცხრა ზღვა, ცხრა ოცნება, ერთის თვლათა ცდუნება, სიყვარულის საოცრება და შენი ერთგულება. გამიხსენე, როგორ ვწერდი ჩემი სულის სიგიჟეს,

სიყვარული... ეს სიტყვაა

სიყვარული ეს სიტყვაა სადაც სევდას განიტევენ ეს ისაა სადაც ყველა თავსა ჰპოვებს საიც გული მიეძგერით, მაგრამ რა ვქნა თუ ეს სიტყვა ჩემში ისევ გულს ათრთოლებს და მე რა ვქნა თუ უსიტყვოდ გრძნობის მორევს მივეცემი.

ამ ქუჩის ბოლოს

ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს

ჩემებურად

კიდევ ერთ ღამეს გავყინავ ქარიანს ერთ ჭიქას ვახვედრებ ყველა ჩემს მეეს ვხედავ,ვიზრდები,ვშორდები ბავშვობას ფერებიც მკვეთრად აღარ ანათებს ვერ ვეგუები მწარე ცხოვრებას ამიტომ ხშირად საკუთარს ვწერ პატარა სცენის დამტვერილ კულისებს ვანანებ გაჩენის

ვალსი ფოთოლცვენით

მინდა ვიცეკვოთ სიტყვის გარეშე, ვიოლინოზე უკრავს მოხუცი, თუმცა წლებგავლილ დროის თარეშად, მივხვდი... უეცრად მეც რომ მოვხუცდი.

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი...

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი ვებრძვი ყველაფერს რაც ასე მტანჯავს... ზოგჯერ იმდენად უძლური ვხდები გაქცევას ვნატრობ და ღმერთთან წასვლას...

ბავშვობა

დღესაც გავათენებ, მე ასე მგონია, ამ ლექსის წერამ ხომ, მე სულ გადამრია, რითმა ამ ბოლო დროს ცოტაც ამერია, იცი? ჩემთან ღამე ცოხლობს პოეზია.

და თუ გგონია არ მენატრები

ამაოდ ვზივარ რაფასთან ისევ ამაოდ მოველი მერცხლის მოფრენას იის ამოსვლას და შროშნებს კიდევ ამ ქვეყანაზე სხივის მოვლენას

ისევ ჩემი თემო..

სიკვდილის მოსვლა შენი წასვლის მსგავსი იქნება, მე მოვკვდი შენში და გრძნობები სხეულს უვლიან ნურავინ მეტყვის რომ ამ ლექსის ტკივილს მიხვდება, თუ განშორების ცრემლები არ გამოუცდია. ახლა სიყვარულს აღარავინ აღარ პატიობს, ჭრელი ფოთლებიც აპირებენ

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით, გრძნობის ლენტებს სასაჩუქრედ შემოვახვევ, ცას შევხედავ ვარსკვლავების აღმაფრენით, ხელგაშლილი შენს თბილ სახელს დავიძახებ.