ჩემებურად

კიდევ ერთ ღამეს გავყინავ ქარიანს ერთ ჭიქას ვახვედრებ ყველა ჩემს მეეს ვხედავ,ვიზრდები,ვშორდები ბავშვობას ფერებიც მკვეთრად აღარ ანათებს ვერ ვეგუები მწარე ცხოვრებას ამიტომ ხშირად საკუთარს ვწერ პატარა სცენის დამტვერილ კულისებს ვანანებ გაჩენის

ვალსი ფოთოლცვენით

მინდა ვიცეკვოთ სიტყვის გარეშე, ვიოლინოზე უკრავს მოხუცი, თუმცა წლებგავლილ დროის თარეშად, მივხვდი... უეცრად მეც რომ მოვხუცდი.

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი...

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი ვებრძვი ყველაფერს რაც ასე მტანჯავს... ზოგჯერ იმდენად უძლური ვხდები გაქცევას ვნატრობ და ღმერთთან წასვლას...

ბავშვობა

დღესაც გავათენებ, მე ასე მგონია, ამ ლექსის წერამ ხომ, მე სულ გადამრია, რითმა ამ ბოლო დროს ცოტაც ამერია, იცი? ჩემთან ღამე ცოხლობს პოეზია.

და თუ გგონია არ მენატრები

ამაოდ ვზივარ რაფასთან ისევ ამაოდ მოველი მერცხლის მოფრენას იის ამოსვლას და შროშნებს კიდევ ამ ქვეყანაზე სხივის მოვლენას

ისევ ჩემი თემო..

სიკვდილის მოსვლა შენი წასვლის მსგავსი იქნება, მე მოვკვდი შენში და გრძნობები სხეულს უვლიან ნურავინ მეტყვის რომ ამ ლექსის ტკივილს მიხვდება, თუ განშორების ცრემლები არ გამოუცდია. ახლა სიყვარულს აღარავინ აღარ პატიობს, ჭრელი ფოთლებიც აპირებენ

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით, გრძნობის ლენტებს სასაჩუქრედ შემოვახვევ, ცას შევხედავ ვარსკვლავების აღმაფრენით, ხელგაშლილი შენს თბილ სახელს დავიძახებ.

ნიღაბი

ზოგისთვის რა უცხოა, ნდობა და გატანა მე კი,ო როგორ,როგორ მჭირდება. თუ მოგვერია ხალხნო სატანა, ქვეყნად ცხოვრება გაგვიჭირდება.

თემო შენგელაია

შენ წახვალ შორს და ამინდებიც აირევიან და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი, გამიჭირდება, გეფიცები, თანაც ძალიან, მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი... აქეთ ზამთარი შემოდგომის გარეშე დადგა

შენ მოგწონს

შენ მოგწონს მზე, რომელიც არ წვავს, შენ მოგწონს დილა, ღამეზე ნაზი, შენ მოგწონს ლექსი რომელიც ამ წამს ჩემს ფიქრებს როგორც ეშმაკი აზის,