ქუჩას მივუყვებით ორნი...

შენი ფილტვებიდან ჰაერს უხვად შევისრუტავ კვლავაც... იცი? პირველ კოცნის ავტორს შენი სახელი აქვს ახლაც...

მინდოდა (სრულად)

მინდოდა შენი რიტმით მეცხოვრა, რომ შენს დაძახილს დავლოდებოდი და სანატრელი მუსიკის ხმაზე შენს მაჯისცემას შევკედლებოდი,

შუქი დამიტოვე

გავეცალეთ... სანამ სურვილია, სანამ სიახლოვე... შავი დუმილია ისევ, არე-მარე, ოთხას შუქიანი ფარდა შეატოვეს...

ფიქრები

ამდენ სიძულვილს ვეღარ ითმენს, გული ჩაგრული, მხოლოდ რაც ვიცი, დღეს ჩემშია, რწმენა ქართული.

სიმშვიდეს ჩვეულს დამეკარგა მთლად მოსვენება

მის გვერდით ყოფნა წამიერიც სიმშვიდეს მიძღვნის სიმშვიდეს მაინც ღელვითა და სიგიჟით სავსეს დღეები გადის, თითქოს ჩემთვის სიბნელით სავსე ცხოვრება უკვე ნათელ ფერებს რომ მისახსოვრებს

მე ხომ მაგ დარდში ჩარჩენილი კვლავ შემიყვარდი..!

იცი? დაგიცდი, რად მაკმარე დღეის ნადარდი? მე ხომ მაგ დარდში დარჩენილი კვლავ შემიყვარდი?! რისთვის ვიცოცხლებ მეთქი, დარდებს, გაათნაკეცებს.. მაგრამ რა ვუყო, რომ სიცოცხლეც შენ ერთს დაგეძებს..

დედა უმწიკვლო და უმანკო ვარდია!

ქვეყნად დედის ღიმილი მიყვარს მისი სიტყვები მინათებს წყვდიადს მას ჩემი ცხოვრება ნათელში მიაქვს დედას შევადარებ მხოლოდ განთიადს!

როგორ მინდა ტყეში სახლი...

როგორ,მინდა ტყეში სახლი ოჯახი და სითბო მათი გულში სითბოს ნაპერწკალი მიღვიოდეს მათი სახით მოგიზგიზე ბუხარით და

როცა არავისგან ელი...

როცა არავისგან ელი, მოსალოდნელია "მარა" ჩემი სახელია შენი, აღარაფერი თქვა კმარა... როცა სიცივეში ვიღაც მოვა გაგათბობს და წავა, შენ კი ვერ იკავებ ღიმილს, თითქოს აღარ გრჩება ძალაც.

როცა სიყვარულად.

როცა დავწვები და სიზმრად დაგისახავ როცა მელანდები და სულ მედარდები როცა სიყვარულად გულში არ მინახავ მაინც მენატრები მაინც მენატრები.