სასურველი ქალი

გეძახდა განგება...გეძახდა ღმერთი...იცოდი სურვილი არ იყო ერთი და შენს ქუჩაზე გამოიდარა... იცოდე არ ითქმის ეს სიტყვა-არა. მან შენი გული შეაზანზარა, მან სანატრელმა წინ გაგიარა.

მარიამ !

დამედარდები, მედარდები ხოლმე, მარიამ! ფოთოლზე წვეთად მენამები, დარდო, მარიამ! მინდვრის ყვავილებს ედარები, დარო მარიამ! გთხოვ, დამეხსენი, კიდევ ერთხელ შეგთხოვ, მარიამ!

რაღაც ტკბილი მინდა რაღაც სხვანაირი

რაღაც ტკბილი მინდა,რაღაც საოცარი, თითქოს შენნაირი,მაგრამ სხვანაირი. რაღაც შენით მინდა და თან შენს გარეშეც, თითქოს შენთან ერთად,მაგრამ შენს გარეშე. თითქოს ახალი და მაგრამ მაინც ძველი, რაღაც საოცარი,მაგრამ უეცარი. რაღაც კარგი მაგრამ,თანაც ცოტა ცუდი,

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,  იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?  ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;  და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. 

არ მჯერა...

არა,არ მჯერა არ წახვიდოდი ვერ დამტოვებდი, ასე უბრალოდ ხომ იცოდი, რომ ვერ გავუძლებდი, ისიც იცოდი?! მე რომ მიყვარდი, უსამართლოა სულ ეს ცხოვრება და ამავე დროს მთლიანად ცუდი,

სიკვდილმისჯილი

სიკვდილს გვისჯიან, საკანში ვართ ამჟამად ოცნი, თმები მთლიანად გამითეთრდა ... ჯერ ხომ ბავშვი ვარ. დედის სურათებს ყოველ ღამე თვალებზე ვკოცნი, დე შენს სურათებს მე ხვალიდან ვინღა მომიტანს.

ეძღვნება ხსოვნას

ერთი წიგნი მინდა დაგრჩეს ვით უცნობი სანთელი ევედრები ქვეყნის გამჩენს თქვა ბოლომდე სათქმელი

ღამეს უღალატეს ძველმა ვარსკვლავებმა

როგორ გამიჭირდა ზამთრის გაცილება ხვალ კი ჭირვეული დღე მაქვს ასატანი, ტირილს მოყვებიან მორცხვი ტირიფები ფერთა პალიტრები თვალებს გავაცანი.

ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად... ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის, დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას... დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა... უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

მაინც, რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა

მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.