ტკივილს ვეღარ ვუძლებ...

ტკივილს ვეღარ ვუძლებ... აღარ შემიძლია... გიჟურმა მონატრებამ თავ-გზა ამირიმტკივა ყველაფერი... სული მეხლიჩება... გაორება მჭირს მჩვევია გაგიჟება... ჭკუიდან გადასულსა... მიჭირს კონტროლი და ირგვლივ ყველაფერი ვხვდები სიცრუეა...

ყველაფერი დასრულდა

ჩემი ტკივილი რომ ენახა ღრუბელს დაიწყებდა სკდომას გაზაფხულზე დაიწყებდა თოვას, ზაფხული დაემსგავსებოდა შემოდგომას.. წვიმა შეაშრებოდა მიწას, ეს ტკივილი აატირებდა დედამიწას... ზღვა დაიწყებდა ღელვას, ცაზე გამოჩნდებოდა ელვაც...

როცა მოვკვდები

გაივლის წლები, უშფოთველი ლამაზი წლები, რომელიც მხოლოდ შენზე ფიქრში ნელ-ნელა გავა და ამ წლებს უკან თან გაჰყვება მოგონებები, რომლის ნაწილიც ამ გულიდან არასდროს წავა.

ძიება

მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ, სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს, უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.

გაისმის..

ვიხსენებ ყველა თარიღს, რომც არ მინდოდეს მე მაინც, მაგონდები. მაპატიე, ვერსად მიმაქვს ეს გრძნობები.

მაჩუქეთ ფუნჯები

მაჩუქეთ ფუნჯები დახატვა მომინდა, გრძნობების დახატვა ასე რომ,მამშვიდებს

ახლა ისე ვარ რომ...

ახლა ისე ვარ რომ ირგვლივ, ყველაფერს ვლეწავ! დანის გულთან მიკარებას ვერაფრით ვერ ვბედავ ვჭედავ, და მივუყვები გზას სადაც ნისლია არაფერი ჩანს და მჭამს ის აზრი რომ ხვალე უნდა მოვკვდე მოვსწყდე სამყაროს, და ვერ გავშალო ფრთები

მიყვარს

მიყვარს როცა უგზოუკლოდ ვიკარგები რადგან მინდა გავერიყო ზღვას მიყვარს როცა ბედს მანდობენ ბრმად როცა მასში მე აღარსად ჩანს

***

და სულ სხვა არის არჩევანი ჩემი ცხოვრების, რომელსაც უწინ სატრფო შევარქვი. ის გამუდმებით ფიქრებში მეტრფის, ფიქრებიც მასზე ლექსად ამოვთქვი. მე პოეზია გავიშალე ცხოვრების გზაზე,

მონოს ლექსი

სიტყვებით ძნელია გადმოვცე რასაც ვგრძნობ ცრემლები ბურუსად მომადგა თვალებზე გამიშვით მინდა რომ მე ჩემი სათქმელი ფუნჯებით ლამაზად დავხატო მთვარეზე