სიზმრების საცერი

საწოლის თავზე , ქარი არხევს მოწნულ ლურჯ ბადეს. სიზმრების საცერს ვანდობ ძილს და უსიზმრო ღამეს.

გაფრენა ქარის

და სწორედ ასეთ სიმარტოვეში, მოდის ის ბნელი, სურვილი მძაფრი. და ქარიშხალი ანგრევს ყველაფერს... და მსურს მეც ვიყო გაფრენა ქარის....

,, დაღლა "

ვაზნებად ჩაწყობილ დღეებზე ვფიქრობ.... ყველა მათგანის გასროლას ვცდილობ... ყველა წლის ყველა დღე სათითაოდ მგლეჯს... ისე მიყვარს მთვარე , როგორც უყვარს მგელს...

თვალებს ვხუჭავ

თვალებს ვხუჭავ, თვალებს მიღმა გხედავ. ვახელ თვალებს , აღარა ხარ ქრები. გარეთ ისევ წვიმის მელოდია... სულში ისევ ქარიშხალი კვნესის.

შენი მშვენებით

თავს ვიტყუებ მარად და მარად სიმართლეს ვჩქმალავ და ვფარავ ათასჯერ მაინც დამინახავს და არც კი მითქვამს რომ მისმა ხილვამ სული გამინაბა

თენდება

სჯობდა რომ ხმამაღლა არ მეთქვა, რომ შენზე სპეტაკი სული მაქვს . დავწერ და კვლავ დავხევ ამ ლექსებს . რადგან ამ ლექსითაც ვტყუივარ.

ეს ქვეყანა

ეს ის ქვეყანაა, სადაც _ რაც უფრო მაღალი მანქანით დადიხარ უფრო მაგარი ტიპი გონიათ თავი, ეს ის ქვეყანაა, სადაც _ ადამიანობაზე ძვირი ვალუტა _ფულია.

ცარიელი ვარ

გამოდი ჩემგან და დატოვე სხეული ჩემი. გამშორდი ციხეს, გალიას და ბორკილს საშენოს. გამოდი ჩემგან, თუმც რთულია სიცარიელე.

ფიქრებო

რატომ გწყურიათ ჩემი ტანჯვა და ფორიაქი? ფიქრებო ჩემო, მოუქნელო, მძიმე ფიქრებო, ვინ არის თქვენებრ უგულო და ჯან_ ღონიანი? რადგან სუსტად მთვლით,

ფიცი

რამდენი თვეა გიცდი შენზე დავდევი ფიცი, უიმედობით დაქანცულს უარს, რომ მეტყვი, ვიცი