იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

დავწერო მესიჯი თუ მომენატრე? მოგწერო მესიჯი თუ მომელანდე? ნეტავ საერთოდ რისთვის გწერ მე შენ? იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

მაინც გამითბობ ხელებს

მუსკის ნოტები, ნელა იცვლება, სადღაც სონატა თავისითვის გაჰკივის, არავის არ უსმენს ტკივილით აღსავსე გულიდან იგლეჯს, და ხალხისკენ გაისვრის. მიდიან ფიქრები უაზროდ უკვალოდ,

ნიკა ჩერქეზიშვილი

ყავა – უშაქრო, ან ჩაი – “ლიმნიანი”, “KENT”-ი ღერებით და ბედსაც არ ვემდური. დამყვა ხასიათი, ისე ჯინიანი, შენც კი არ მინდიხარ – არაპოეტური.

ჩემო მეგობარო

მხოლოდ შენ გიმზადებ, მე დღეს ამ რითმებს და ალბათ ვეღარასდროს გინახულებ. ჩემო მეგბარო, ჩუმად გეტყვი თითქოს აპირებდე შენ ჩემს მიტოვებას. რითმებს ვეძებ ხედავ?

ირგვლივ სიბნელეა...

ირგვლივ სიბნელეა... ვერაფერს ვხედავ... მინდა ყვირილი, მაგრამ ვერ ვბედავ...

თუმცა ყოფნა ერთად..

თქმული სითავხედედ კვლავაც მეჩვენება, ვიცი, შენს ფიქრებში სხვები მიმოდიან გეტყვი, სულ ჩემი ხარ, როცა მიყვარხარ და.. შენით აღივსება ჩუმი მელოდია..

როდესაც დარჩები მარტო...

მე დღესაც ვუმზერ, ჩემი ფანჯრის დაორთქლილ მინებს. რომელზეც, ზოგჯერ უამრავი ლექსიც დამიწერია და ველოდები ზამთრის ამინდებს - გარდაუვალ ყინვებს, რომელიც ვერავინ გაალღო უკვე - "ასი წელია"...

თურმე მყვარებიხარ

ისევ, ჩვენს მუსიკას ვეფერები... ისევ, ისე ვმღერი, ჩემებურად... ისევ, აკორდებით გეფერები... თურმე მყვარებიხარ, ძველებურად.

სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . .

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . . ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი, ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?

მინდოდა

მინდოდა ლურჯი თვალების ქონა, როცა ოცნება დაიწყებოდა, რომ მათში შენი თავი გეპოვნა და არასდროს დაგვიწყებოდა ან თუნდაც ლაღი და მოხდენილი, ნატიფი ქალი ვყოფილიყავი, შენზე ოცნება რომ გამებედა, რადგან ჩემს თვალში ღმერთებრ იყავი;