ერთი დარდი სარეცელზე

რა ამბორი? რომ ამბობენ და რა გრძნობა დედის სიტყვა, და შეხება ჩახუტება. რა გურმანი? რომ აქებენ შეიგრძნობა რომ დედა ყავთ, ალბათ სახლში. თითო სტროფზე და ტაეპზე, ვგრძნობ რომ სული მეხუთება.

ჩემო ფერიავ

მინდა ჩაგეხუტო, მინდა გაგათბო, მინდა ჩვენი სამყაროს გზები განახო, ლამაზი გზა, ხსნილი დედამიწა შავად დავქანცო და შენი ცხოვრება სიყვარულით , მოელვარე ზღვაში ჩავახშო.

ყველაფერი გაქრა

ყველაფერი გაქრა, როგორც მოჩვენება ღამის... შორით მოჩანს თეთრი სივრცე და წარსულში მიხმობს ეს, ძვირფასო, ტყუილია, არ დამტოვებს დარდი ჩემი სულის მიტოვებას სიკვდილიც არ ფიქრობს...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი. სული საზღვარს გადასცდება ფრენით, ახლაც მახსოვს მისამართი შენი.

რისთვის გიყვარდი?..

რისთვის გიყვარდი? მისთვის რომ სევდის უღელს ვერ წევდი დასუსტებული? რისთვის გიყვარდი? მისთვის რომ ფიქრებს არ გაეხადე

არ ღირს ყოველივე დაინახო

არ ღირს ყოველივე დაინახო, არ ღირს ყოველივე მოისმინო, თუ გინდა ცხოვრება გაინაღდო ზედმეტი დარდი მოიცილო.

სულ სხვა ფინალს სთხოვენ

მოდი ამ ლექსით მწერლების სადღეგრძელო შევსვათ... ხოდა მკითხველებს კი მოგმართოთ, ნუ მოსთხოვთ იმის შეცვლას, რაც ჩაფიქრებული აქვთ და ნუ გადაახვევინებთ. უბრალოდ დატკბით, როგორც ჩაიფიქრა და როგორც წერს მწერალი. გინდ აქ. გინდ ეს უკვე ცნობილი მწერალი იყოს,

მამას !

რა იქნება ზეციდანაც იამაყო ჩემით. დამანახო სად წავიდე, არ დავკარგო გზები. როცა წვიმს და სიცივეში მისველდება თმები... დამაფარო შენი კალთა, ვიგრძნო როგორ ვთბები.

ჩუმად იყავი.

ჩუმად იყავი და ყური უგდე, საღაც ვიღაცა ბახს უკრავს თურმე, ჩუმად იყავი უყურე ნახე, როგორ ცეკვავენ პიანო ხმაზე.

განწირული სიყვარული

წვიმიან ღამეს ზღვაში შევცურე, თამამი შემართება სიყვარულს მმატებს, ნავი იმსხვრევა ტალღა ეცემა, შეშინებული მე ვისვრი ბადეს.