მონატრებული 24 ოქტომბერი

ისევ მომენატრე, ისევ მომელანდე ისევ სიზმრებში მე შენ გნახულობ ისევ ტკივილი ისევ ცრემლები ღიმილი ქრება ნელა სახიდან

უსათაურო

როცა ცრემლი თვლათან ჩნდება, გული სიყვარულით თვრება ფურცელს ცრემლით ვაწვდით სიტყვებს და კალამი მუდამ მიწვევს,

შენს მეტი სხვა არ მყვარებია

თითქოსდა გუშინ ვიყავი ბავშვი, დღეს კი ჭაღარა შემომრევია, გუშინ რომ პეპლებს დავდევდი ბაღში, დღეს პაემანზე მორცხვად მელიან

შენში რა მიყვარს იცი?

შენში რა მიყვარს იციი? შენი ღიმილი კარგო ჩემი გული რომ ფეთქავს შენი დანახვით ლაგობს

შენი სიყვარული მტკივა...

წვიმამ შთამაგონა შენზე დამეწერა ყოველმა წვეთმა შენზე მეჩურჩულა ნათლად დამანახა გრძნობა დასამარდა თითქოს ყველაფერი წარსულს გადაბარგდა...

მოხუცის სევდა ...

ასეა ჩემო... ჩაგითვლიან გრძნობას ბოდვაში, ცოცხლად მოგკლავენ, მოგაყრიან ტკივილის ამბორს. ოჰ... როგორ გინდა ამდებ ყალბ თუ მართალ გრძნობაში, სულს რომ აგივსებს სიყვარულით ის გრძნობა ნახო.

ვიყინები

ვიყინები, უშენობა მკლავს. ვიყინები, სიცივე გარს მაკრავს.

ლექსად ქცეული სიყვარული

მე ვიღებ კალამს და ვაპირებ ლექსი დავწერო, თუმცა არ ვიცი სად შევკრიბო მზგავსი სიტყვები, მსურს ჩემი ფიქრის ვარდისფერი გზები ვაჩვენო, რომელსაც წამით უსასრულოდ, უხმოდ მივყვები.

დედა გახდები...

დღეს შენ მომავალი დედა გქვია და წარმოუდგენელ განცდებს გადმოსცემ... ბედნიერებით გაბრწყინებული ვხედავ სიყვარულს ასხივებ...

ვწევარ იატაკზე მტვრიან იატაკზე

ვწევარ იატაკზე, მტვრიან იატაკზე, ვწევარ გულაღმა და ჭერზე ცარიელი, ოთახს კიდევ ერთი სტროფი მივაკაწრე, ირგვლივ მიმოვფანტე მინდვრის ყვავილები.