მეცხვარე ძაღლის ფიქრები

წვიმს, თოვლნარევად წვიმს... ახლადმოთიბულ თივას უდგას უკვდავი სუნი... ჩრდილოეთიდან მომავალი ქარი აქ მოდის ფოთლებს დაბლა ყრის, ხეებს კი მათით უდგიათ სული... იქ, მაღლა მთებში, ნელა მიდის დიდი ცხვრის ფარა

22

სიცოცხლემ ფრთები შემასხა ცაში ფრინველად მაქცია დაბლა ვერაფერს ვხედავდი მე სულ ბრმად გადამაქცია მხოლოდ ის ერთი უმანკო გოგო უბრალო ქალია ნახშირისფერი თვალები ძაან უბრალო წყნარია თავისებური ეშხი აქვს ვერ ავღწერ არ შემიძლია

მინდა..

დარდმა გული გამიტეხა და სიბერე მეპარება შენზე ფიქრში, შენზე დარდში წამში გავა ეს სიცოცხლე და რად მინდა მე ცხოვრება თუ ჩემს გვერდით არ იქნები? მინდა დილით შენ გიყურო მინდა მერქვას შენი ცოლი მინდა შენმა „თანახმა ვარ“

წმინდა გრძნობა

ზოგჯერ ვერ ვხვდებით როდის გვეწვევა და უცნაური გრძნობა შეგვიპყრობს, უცნაური და ძალზედ ნეტარი, ვერავითარი სხვა მას ვერა სჯობს. ალბათ მიმიხვდი რაზეც ვსაუბრობ, სიყვარულია ყოვლის საწყისი. სიყვარული ხომ თვითონ ღმერთია, როგორ არ უნდა გრძნობდე არ ვიცი.

მე და შენ რომ დავშორდეთ !!! კოკა კობალაძე

მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს წვიმა იფიქრებს რომ დაგვაშორა ალბათ ქარმა ცივმა მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს ქარი იფიქრებს რომ დაშორების მიზეზია ქალი მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს ვარსკვლავი იფიქრენს რომ ტყუილია

პიროვნება

უცნაურია ცხოვრება ვერავინ ვერ წვდება მის აზრს,და რად გინდა ეს ქონება თუ მარადისობა იქ არს.ზეცაშია ყველას ბოლო,საწყისი კი მიწაშია,ზოგჯერაც ნათქვამის აზრი,მთლიანად ერთ სიტყვაშია.ეს ქვეყანა სავსე არის უსინდისო ბოროტებით,

დედა

ცხოვრება ერთი დიდი ნიღაბია და მხოლოდ შენთვის, მხოლოდ შენთვის მიხარია. ჩემი პირველი სიტყვა-დედა ეს შენი სახსოვარია. მადლობა უფალს, რადგან გაგაჩინა შენ და მადლლობა შენ რადგან გამაჩინე მე, ეს ერთად დიდი მადლია. იცი დედა მე რამიყვარს?! შენი ნაზი

მიყვარხარ მარიამ

რა იქნება სულ რომ გიყვარდე, სულ რომ გიყვარდე ყველაზე ძალიან იქნებ ერთ დღესაც სიზმრად მოხვიდე და მომეფერო ჩემო მარიამ, მითხრა სიყვარული არის გულწრფელი ახლა შენი ვარ და შენით ვთვრები მერე მოვიდეს კიდე ზაფხული, შენ ანგელოზივით გაშალე ფრთები,

ქალი როიალთან . . .

ქალი როიალთან გრძნობამ გაიტაცა, თითებს ანავარდებს ნაზად კლავიშებზე. ბახი და მოცარტი ქალმა აატირა, როცა მელოდიამ ჟღერა დააპირა. მისი მოცრაობა იყო უნაზესი, აკორდების ხმაზე გული იწვებოდა,,

მე არ ვიცი რას დავარქმევ იმ ტკივილს . . .

ისიც მშვიდად დანარნარებს ნაპირზე, სანამ ზეცის ცხარე ცრემლებს ყლაპავს. ეჰ... რამდენი შეიწირა სევდის დროს, კიდევ რამდენ ცხედარს ჩუმად მალავს.