სიყვარულით დატანჯული სული

გთხოვ მაპატიე რომ შემიყვარდი და ჩემს გრძნობაზე გითხარი რამე გთხოვ მაპატიო ის თეთრი ღამე რომელიც შენზე ფიქრით გათენდა გთხოვ მაპატიე მე ის ცრემლებიც რომლებიც ახლა ფურცელს დაეცა გალაქტიონიც წერდა ჩემსავით მასაც ცხოვრება თავზე დაენგრა მასაც უყვარდა მეც

ისევ გაწვიმდა . . .

ტკივილებისგან ძალა დაცლილ - ძლიერ დაზაფრულს,ვერც სიხარულის სონეტები ვერ მგვრიან ღიმილს.შემოგხედავ და უშენობით დაღლილ-დაქანცულ, შემოგაპარებ უშენობით შემოსილ ტირილს.ისევ გაწვიმდა - ჩამორეცხა ხალხის ცოდვები,მაგრამ შენს ცოდვებს

ვეტრფი გალას იუმორით

შენ პოსტს რომ წერდი იმღამეს, მერი! მერი, როგორ გიზიდავს შრომა იცი და გესმის შენ ყველაფერი და მაგ სკამიდან არ გსურს ადგომა

მიყვარს

შენი პაწია თვალები მიყვარს, ასე ლამაზად ჩამძვრალი ჭრილში, რომ ეფარება წამწამების ჯარს და იკარგება ნაცრისფერ ჩრდილში, მიყვარს პატარა, კურნოსა ცხვირი როგორ დასცქერის მთავარ ქონებას... გამორჩეული გრძნობების ფირი შემოგიფარგლავს უკვდავ ცხოვრებას!

უშენობა...

ხომ იცი უშენობას, რომ არ ვარ ჩვეული, ახლაც უშენოდ ვარ, ჩახუტებას გადაჩვეული, ახლაც თავზე მაწვიმს და გრძნობამორეული გული ვერ მოვთოკე, დავდივარ ასე გადარეული.

აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები . . .

აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები, შუა აგვისტოშიც ღმერთმა დაგვიტირა. ისევ წვიმას მოაქვს ყველა ნაფიქრები, ყველა მოგონება სადაც გაგვიჭირდა. აღარ დაგვინდობენ აღარც ამინდები, წუხელ ღამენათევს გრძნობა ამიტირდა. სევდა მოფარებულს ისე მაკვირდები, თითქოს

სხვისი ბალახი თურმე უფრო ქორფა ყოფილა

სხვისი ბალახი უფრო მწვანე,ქორფა გგონია, ვეღარ ისვენებ და ახლისკენ მიილტვი უმალ. სხვის ოთილიეს ანაცვალებ ლამაზ შარლოტეს, მერე თავს იკლავ მასზე ფიქრით,გარბიხარ ფრონტზე. რატომ იქცევი ასე მაინც,გამაგებინე? განა არ გკმარა,რაც გარგუნა განგებამ,კარგო?

წაიკითხავს ღმერთი ?

მზის სხივებმა მიგვატოვეს ვგრძნობ გადაღლილ სიმარტოვეს თან თვეებმაც იმარტოვეს წვიმით ტალახი დატოვეს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს საჭმელს არავინ ითხოვდეს წყენა უცბად გაგვირბოდეს დავანებოთ თავი ბოდვებს არც რომ წვიმდეს და არც თოვდეს

მარტო

ბევრს დავდიოდი ცხოვრების გზაზე,ბედნიერების ძებნაში ვიყავ,არ მიცხოვრია აწმყოთი არა,სულ მომავალის ჭვრეტაში ვიყავ.ფიქრები ჩემი ნაწილი იყო,მხოლოდ ოცნებით ვცხოვრობდი ქვეყნად,სულ, მუდამ ბრძოლა მიწევდა იმის,რომ შემეცვალა ჩემი ცხოვრება.

ტალღის ხმაური

როგორც თოლია მეც შევაკვდი ტალღებს მღელვარეს, თითქოს წლებია სულ ყველა წელს მსხვერპლს ეძებს ტალღა. ზღვა ხომ ლოთია… მანც არ იცის ამ ხალხს რატომ კლავს, დღეს კი როგორც ჩანს დარდებისგან ხელახლა დათვრა.