მე შენ მიყვარდი და მეყვარები...

უბრალოდ მითხარი, რას ფიქრობ რამე, მე ჩემს ოცნებას გაგანდობ ღამე, შენ მომატყუე, დამცინე მწარედ და მე ცრემლებით ვათენე ღამე. მთვარეს ვუცქერდი სუსხიან ღამეს და თან ვტიროდი მე ძლიერ, მწარედ უეცრად, ჩუმად შენ დაგინახე, ვიღაცა გოგოს ეხვევი გარეთ,

ჩემს ყურცქვიტას

ჩემი ნაცარა, ბაცანცალა, ყურებპარტყუნა, ჩემი პატარა ონავარი, ბიძას იმედი, ხან ბუზღუნავ და ხან ბუტიავ, ჩემო დათუნავ, ვიჩქარე მაგრამ ოცნებამდე ვეღარ მივედი. გადაღლილი ვარ, თანაც ისე, რომ მეზარება, რაიმე რთული გონს მოსწყდეს და გამოაშუქოს, შენი კისკისი

წამოდი ჯონათან ...

წამოდი ავფრინდეთ...ვიფრინოთ ზეცამდე, უფალთან ჩვენ ტანის ფარფატით ავფრინდეთ. სიყვარულ დაღლილი ღრუბლებზე ჩამოვჯდეთ, ავიდეთ ჯონათან... უფალთან ავიდეთ... წამოდი ავფრინდეთ, სიყვარულს გასწავლი, რაც დამრჩა დამთბარი ჩემს სულში დაგიკრეფ. ხომ იცი, რომ ცაში

გალაკტიონ ტაბიძე - რაც უფრო შორს ხარ

რაც უფრო შორს ხარ - მით უფრო ვტკბები! მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი. ხელუხლებელი - როგორც მზის სხივი, მიუწვდომელი - როგორც ედემი.

სულში მიფათურეთ ყველამ ხელები!

იქნებ ნახოთ ჩემშიც რამე ღირებული, იქნებ ხელიდანაც მთლად არ წასული ვარ, მაგრამ ვერ მოგართვით-თქვენთვის ღირებული ჩემთვის ნულია და კიდეც მინუსშია! მიდით,ჩაიხედეთ ჩემი გულის შიგნით, თქვენთვის ყველა კარი თავად გამიღია, თუმცა ამ კარიდან ცხრა მაქვს

უბრალოდ...

ნავი მიაპობს ტალღებს გრიგალში,ნისლიან ღამეს გრძნომორევში იფლობა ქალი,დღისით ,უკვალოდ იტყვის: ,,დრო არის გავფრინდეთ ცაში, ჩიტების სახლში’’..და გადაცურავს ყინულივით ზღვას.. მიწურულს ..ზამთრის.იგი თვალს ვერ წყვეტს

... შენ - უჩემფერო ...

და შენი წასვლა, უსათუოდ ჩემი ბრალია. ჩემთან ვერ გხედავ, დღეს ეს ჩემთვის დიდი ნაკლია. წახვედი, მაგრამ კვლავ მიყვარდე ჩემი ვალია. შენ, რომ ვერ გწვდები სიგრძე კი არა, სიბრძნე მაკლია...

გრძნობადამცხრალნი... (თ.ჯ)

ჩვენ შევხვდით ერთურთს გრძნობადამცხრალნი, მოგონებები ერთად ავკინძეთ... ჩვენ შევხვდით ერთურთს და უარვყავით ჩვენი წარსული მივენდეთ ფიქრებს... აზრი მიეცა თითქოს ცხოვრებას, რაც ცხოვრებაში არ არის ხშირი... გამოვიკითხეთ ერთურთის ბედი, თურმე გყოლია ცოლი

ბიჭი კი კვლავაც ქუჩაში იდგა!

ქარს გამოესხა ათასი ხელი, აფარფატებდა ფაფუკ ფანტელებს, ფიფქებს ხვდებოდა ქვეშ მიწა სველი და უკარგავდა ფორმას, სილუეტს... და მოუთმენლად - ურჩი ფიფქები მას საკოცნელად შეეხებოდნენ, მოუთმენელი წამის ფიქრები, წარსულის ფერებს არ ეხებოდნენ!

ეს ბოლო დროა...

ეს ბოლო დროა სევდისფერი ღიმილით მცნობენ,აზრი აღარ აქვს ჩემო კარგო დღეს მზის ამოსვლას.ნაღვლიან მზერას ვინღა ჩივის, თვალებსაც გმობენ,თვალებს, რომლებმაც ძვლივს გაუძლო ამ ღამის ლტოლვას.ეს ბოლო დროა