ერთამოსუნთქვაზედაწერილილექსი

გწამდეს...გავხდი შენი გრძნობის ემიგრანტი,სისხლი ადუღდა და შეფერადდა,რადგან იმნაირად შემიყვარდი,როგორც -კვაზიმოდოს ესმერალდა. მკრთალი ოცნებები შეიფარე,დედის საოცარი სახელი გაქვს,და მეც იმნაირად შემიყვარდი,როგორც ყრმა

დედი მიყვარხარ მიყვარხარ წმინდავ

პატარაობა და ყრმობის წლები შენ მე მაჩუქე ძვირფასო დედი ბაღში ლექსები, სკოლის ანბანი ეს ყველაფერი შენგან ნასწავლი ცეკვა, თამაში, სიმღერა, ლექსი ეს ყველაფერი შენგან არს დედი კოცნა, ალერსი, სითბო და ცრემლი მე შენ დაგკარგავ ოდესმე დედი?

შემიფასეთ !!!

მაინც დაგიჭერ მთვარეო , მაინც დაგიწერ ლექსს , ამ სიძულვილის მორევში კვლავ სიყვარული ძგერს. იქნებ მომიყვე ამაღამ რად მიატოვა ქალწულმა ეს დასაწვავი ქვეყანა

სიყვარული რიგდებოდა და მე დავიგვიანე

სიყვარული რიგდებოდა წიგნის მაღაზიაში, ის დღე იყო გაზაფხული იღვიძებდა იაში... მზე კოცნიდა თეთრ ალუბლებს, ულამაზეს ლიანებს, სიყვარული რიგდებოდა და მე...დავაგვიანე... რიგში იდგნენ ჭაბუკები,უმეტესად ქალები შეჰყურებდნენ წიგნის თაროს მომღიმარი

მერე რა ბავშვი ვარ ....

მერე რაა, ბავშვი ვარ მიხდება ბავშვობა, არ ვგავარ ქუჩაში ჩამომჯდარ თაობას… მერე რაა , ბავშვი ვარ მიხდება სიცელქეც, მიხდება გაბუტულს ლოყების დაკოცნა… მერე რაა, ბავშვი ვარ ბავშვივით ვაზროვნებ, ცხოვრებას მე ჩემი ფერებით ვაფორმებ. ცხოვრებას ვუყურებ

მე მიყვარს როცა სიჩუმე სუფევს..

მე მიყვარს როცა სიჩუმე სუფევს.. ჩუ.. ნუ დავარღვევთ ამ ლამაზ წუთებს!.. მე მომწონს როცა შენს სახეს ვუმზერ.. ჩემი დუმილით დაგაფრთხობ უცებ და დაგიკოცნი მაგ ლამაზ ტუჩებს.. მე მომწონს შენი გიჟური ვნება და ჟინი, შენს თვალებში რომ კრთება.. თითქოს, ამქვეყნად

ედგარ პო – ულალუმი

ცა იყო მკრთალი და ნაცრისფერი,ფოთლები იყო წითელი, მჭკნარი,ფოთლები იყო ხმელი და მჭკნარი,მეფობდა ღამე და ოქტომბერი,გულზე ახლაც მაქვს იმ დროის კვალი,მახსოვს შავბნელი მთის ტბა ობერი და ნისლიანი მხარე ვეარი,ეს იყო სწორედ მთის ტბა

თუ უშენობა ჩვევად დამჩემდა

და თუ წამზომმა შეწყვიტა რეკვა და მოიცილა ფერები დღემაც, თუ დავივიწყე ნაცნობი ცეკვა და თუ ნათება შეწყვიტა მზემაც, თუ შევეგუე მარტივ დასასრულს და თუ გრძნობებში სხვა დღე გათენდა, დაველოდები გრძნობის აღსასრულს, თუ უშენობა ჩვევად დამჩემდა!

მოდი!..

მოდი, ვიცოცხლოთ ერთად!.. ჩვენ ხომ აქამდეც ერთად მოვედით.. ცალ-ცალკე გთხოვ აღარ გვინდა.. ვიცოცხლოთ ერთად, სანამ მოვკვდებით!.. მოდი, აღარ გვინდა ზედმეტი დრამა.. არც ეს დაშორება მომწონს ძალიან..

ჩემო ირა

გაღიმებაც ვერ მოსაწრო ტკივილსგან ვერც იყვირა როგორც თოვლი შემომადნა ხელში ჩემი ციცქნა ირა ჩემთვის უნდა დაიწყევლოს აღდგომა და ყველა კვირა მე მიწაში უნდა ვეგდო შენ ცოცხლობდე ჩემო ირა