შერიგების ლექსი.

“სიყვარულია შიშზე ძლიერი”გთხოვ რა, არ გახდე სხვების მსგავსად ზრდასრული გოგო, ხომ შეიძლება მხოლოდ ჩვენ რომ ბავშვებად დავრჩეთ, "ნეკი-ნეკისა" შერიგების დავტოვოთ ლოგოდ,

სიკვდილი ბოლო იმედად

მაშინ, როდესაც... -არ დაიღალე? -მკითხა იმედმა ნახე, ჭაღარა შემოგერია, იმ რეალობას ვებრძოდი მუდამ ბოლო დუელში, რომ მომერია. ხედავ? ჭაღარამ მეც გამათეთრა ხელი გამიშვი, შენი გზა ნახე,

ოჯახის სიწმინდე

პატარა გვიყურებს, იმ თვალებით, რომელიც აჩუქე შენ გრძნობების სიუხვით, ღიმილს გვტყორცნის, რაც ასევე ჰგავს შედევრს მისი ხელები შენკენ მოიწევს, ჩანს თან პალიტრა ფერთა, პირველი სიტყვა მე არ მეკუთვნის, ამბობს - მიყვარხარ დედა!

დღეს უშენობის სახლში მიწევს მე არსებობა

დღეს უშენობის სახლში მიწევს მე არსებობა, თითქოს ლოდინიც გათანგულა ცრუ მოლოდინით,

ბედნიერებამ მითხრა უარი

ბედნიერებამ მითხრა უარი მითხრა ნუ მეძებ,არ ვარო შენი ჩემ შორიახლოს გაისმა ნოტი ნოტი მწუხარების და ქშენის.ბედნიერებამ მითხრა უარი დამტოვა,წავიდა უცხო მხარეში ჩემ შორიახლოს გაისმა ხმები ხმები შიშის და ჩხრიალი

რიმ მომესმინა

რომ მომესმინა რომ მომესმინა რომ მომესმინა გაგიცნობდი და არ შეგიყვარებდი წახვიდოდი და არ მეტკინებოდა დაგივიწყებდი, სამუდამოდ დაგივიწყებდი!

და თუ ისევ ვიტირებ...

და თუ ისევ ვიტირებ ვიცი,რომ აღარ შემაჩერებ... და თუ ისევ ვიცინებ ალბათ აღარც ამყვები... ისევ თუ დამივიწყებ,იცოდე რომ გავქრები... ღამის სარეცელიდან ვარსკვლავების ამბები, მომაკვდავი მთვარე და დიდი,გრძელი ზღაპრები...

აღარ მიყვარხარ

ვიცი გაიყო ეს ჩვენი გზები, ვიცი, ვერასდროს ვეღარ შევხვდებით, მარტო დავრჩები ჩემთვის ეული თუკი შევხვდებით ისიც შემთხვევით. არ გაგიკვირდეს ჩემი დანახვა,

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება...

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება, იქ დუმილია და ქალი ცხოვრობს. მწყურია ზეცის გამოთხოვება, მთვარესაც მინდა გამოვეთხოვო. მგონია ეს დრო სიკვდილს მავალებს, ვწევარ და მინდა გავიდე ველად, ვწევარ და კივის შორს ორთქლმავალი, კივის და თითქოს თხოულობს შველას.

სულით სპეტაკი

შენზე ბრძანა ბერმა მამამ სული იყო ნათელიო, მისი სახით ჩვენს მიწაზე ჩაქრა წმინდა სანთელიო. ასე ბრძანა ბერმა მამამ აქ ცოტანი არიანო შენი გარჯით დედამიწას ასხივებდი მადლიანო