გალაკტიონ ტაბიძე - თოვლი

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა: მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის და სიყვარულის ასე მოთმენა ძვირფასო! სული მევსება თოვლით: დღეები რბიან და მე ვბერდები! ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ უდაბნო ლურჯად

ლაზარე

ასეა, ყველა თავისას მწამებს, ისევ შიგნიდან ჩაკეტეს კარი... შენი თმებიდან მოვიდა ღამე და... სველ მინაზე წაიქცა ქარი. ცაო, რამხელა ტკივილებს იტევ, მიწა მესიზმრა წუხელის ძილში... როგორც ლაზარეს,

აი, დღესაც აწკაპუნდა წვიმა !

ისევ სევდა შემომაწვა - მარდი, უკითხავად ამოგხედე მაღლა, რადგან ზეცამ მოიშორა დარდი, ვიცი, კარგო, შენ ტიროდი ახლა! და თუ ზეცამ გადმოყარა ცრემლი, ავტირდები, არ დამზოგავს ტანჯვა, რადგან ისევ ჩამოინგრა გრდემლი... საჭიროა ძველებურად გარჯა!

შენს ბავშვურ გზავნილს...

ჭაღარა უშბა, ხელებაბყრობით, თითქოს, ზეციდან ელის სასწაულს, დაყუდებულა.. ნათლით დაპყრობილს, სხივი ეცემა მწვანე სასთაულს. არარა სევდა, არარა ფიქრი, არა ჩანს შორს და არც შორიახლოს, შენს კოცნად ციდან მაცვივა ფიფქი, ფარფატებს ნელა, ეცემა ახლოს...

ლეგენდა

ცოტა ხომ უნდა ვიბლატაო, ასეთი ლამაზი დედოფალი რომ მყავს! მაგრამ "ცოტა?" ეს რაღაც ისეთი სიტყვაა, რისი მნიშვნელობაც არ ვიცი ზუსტად. ყველაზე მეტად.... სულ სხვაა. ახლა კი ლექსი...

მეც მიყვარხარ

სიყვარული მომაგებე ჩემო თბილო ფერია, სულის სიტკბო მე მაგემე გული გადამერია. რა მიყვარხარ! რა საოცარ გრძნობად შემოიჭერი ფსალმუნად და საგალობლად სულის სიოდ იქეცი. შენ მე გულში სანუკვარი კუთხე გამომიყავი დამამკვიდრე სამუდამოდ, რა სიკეთე მიყავი.

რა მინდა იცით?

ყოველი ოთლის შრიალის სმენა ყოველი წვეთის ზღვად გარდაქცევა, ყველა ვარსკვლავის ციმციმი ცაზე და მთვარის შუქზე ჭრიჭინის მღერა! სურნელი ფიჭვის ქარში გაფრენა, თივის სურნელი-მასში ჩაძირვა, სუნი სახლის და მონატრებისა

სამუდამოდ...

სამუდამოდ დაგივიწყებ ხვალე, შენგან მხოლოდ მწუხარება დარჩა, აღსასრულის ჟამი მოვა მალე.. ნუ ძმობი ყველაფერს რაც არ ჩანს...

ამ გაზაფხულზე... (თ.ჯ)

ამ გაზაფხულზე დავიწყების ტალღებს გადაქცე იქნებ და სჯობდა... გული დაკარგვას ამ სიყვარულის მაშინვე გრძნობდა.

კიდევ დავწერ

ჩემსა გძნობებს მე თავს ვუყრი გულით ვამბობ მე სათქმელსა პოეზიის მონა გავხდი მუზამ რითმი აამღერა