მიყვარხარ ცელქო...

მ-ოდი, დამაფინე გულზე მიხაკები! ი-ჩქარე, თორემ მე მომკლავს სიმარტოვე, ყ-ველა ჩემთანაა, შენ რად იკარგები?! ვ-ერა გავიგე რა, რატომ მიმატოვე.. ა-სე წარმტაცი და ასე დიდებული, რ-ისთვის იგვიანებ, მოდი, ჩამაცივდი, ხ-ალხი რას იტყვისო - სიტყვა მიგდებული,

შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია... (თ.ჯ)

უცებ ჩავიცვი წითელი კაბა... უცებ სიწითლეს ვუთხარი დიახ... შენ კი უჩემოდ წახვედი რადგან, შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია...

მეფეს

მე ვუსმენ ჩარკვიანს, გულს ფიქრები ზღვასთან მიაქვს, ჩვენ გავივლით გზას წყლიანს, ქარს გრძნობები ზღვასთან მიაქვს. ჩვენ გადავცურავთ ზღვას, ისე როგორც ჩარკვიანმა გადაცურა, სადღაც ვიღაცამ გადააბიჯა ზღვარს, მეფობაზე ამთხევენ მინუს აურას.

მონდობილი მეგობრობის ნაცვლად...

მიყვარხარ... ჰო.. ეს მინდოდა მეთქვა, მონდობილი მეგობრობის ნაცვლად, რა აზრი აქვს ლუწ სტრიქონებს ეხლა?! როცა გრძნობამ რითმა შეინაცვლა.

ემოციის რითმები

ემოციას აყოლილი რითმები, სისხლისფერი მომზიდველი ტუჩები ლტოლვისაგან დაბერილი ძარღვები და ვნებისგან ანთებული თვალები. გლუვი კანის მძაფრი სურნელება. და განცდების შინაგანი ამბოხი როიალის კლავიშების გუგუნი ამბორისგან დაკარგული კონტროლი.

დედა

იყო ყოველთვის სუფთა,მართალი დიდხანს მინდოდა მეწერა შენზე როგორ აღმზარდე აქამდე დედა ვერც ერთი ლექსით ვერ ვიტყვი იმას

რთულია წარსულის კარების მიხურვა

რთულია წარსულის კარების მიხურვა, როცა გული ნიღბავს წამის გამოძახილს და თუ სასიკვდილო შემოგაწვა ურვა, უნდა შეუერთო ეს ხმა სულის ძახილს! სამყაროს ჩუმ ფეთქვას ვიგრძნობთ მე და მიწა, ვერ ვცვლი უდროობის მტკივნეულ მარწუხებს

აწი შენთვის ვეღარ შევძლებ მოცლას !

მსურდა ერთად გაგვემართა სახლი,შემოგვერტყა ნაპირები ივრის,აღარა მაქვს მოლოდინი ახლის,მწუხარება კიდე დიდ ხანს ივლის...მსურდა ამღერებულიყო ხმაში, ჩვენთან ერთად ღვთის ნაკურთხი სუფრა,კვლავ ლუციფერს რად დაუკარ ტაში,მე მეგონა

უცნობი პოეტის ლექსი

ეს არის ლექსი მთვარეზე უცნობი პოეტი ( მწერლისგან).... უბრალოდ წაიკითხეთ!მთვარე გუშინ ღამით რომ ჩუმად ვფიქრობდი მე დავინახე მთვარე, აქამდე მხოლოდ რაღაც სხეული თეთრი წერტილი ცაზე წამში გაქრა და მის ნაცვლად გახდა დიადი მთვარე. ახალი თვალით ის იყო

სულ რომ არაფერი.თორნიკე ნაროზაული

სულ რომ არაფერი, სისხლი მაქვს ისეთი, ჯიში მაქვს ისეთი, სულს აგიწიოკებს, სამშობლო არხვატი, მტირსათვის – შიშეთი! …ბრძოლის ჟინს ვერ იკლავს, ვერაფრით იოკებს.