ბეცის მონოლოგი (დაეჭვების პოემა)

უცნაურად ვწერ ლექსებს - ქუჩა-ქუჩა, კარდაკარ... და ჩემსავე ცრემლებზე დავალ ცოცხალ ქანდაკად…

მე შემიყვარდა შენი ღიმილი.....

მე შენში მომწონს ღიმილი მორცხვი, როცა ბაგეს ხსნი ლამაზად ჩუმად, და შენი სახე გაბრწყინებული, ყურში რომ გეტყვი, მე შენით ვსუნთქავ...

განხეთქილება

აღარ მინდა წარვიწყმიდო სული, დავემსგავსო უარყოფილს უკუნ, საკუთარ თავს დავუწესე ზღვარი, ცალი ფეხით გავცდენილვარ ნიშნულს...

რეზო ამაშუკელის ხსოვნას

დრო დადგა, დიდი ჭირნახულით წარსდექ უფალთან, ღირსეულ მგოსანს პატივგებით შეგხვდა უფალი, იყავ იმედი უქრობელი ქვეყნის მწუხართა, მსახური ნათლის, დაუღლელი რისხვა ყრუ ფარის...

მე ისეთი სიყვარული მინდა…

მე ასეთი სიყვარული მინდა, გულწრფელი და ბუნებრივად წმინდა, მე ისეთი სიყვარული მათბობს, შორს წასულიც თავს რომ არ ვგრძნობ მარტოდ.

მოულოდნელი გადახვევა

რითმების აგონიაა - შენთვის მოძღვნილი სტროფები, აზვირთებული განცდების უწყვეტი ცვლა და ბრძოლები...

უბრალოდ პოეზია

მე სიყვარულის ძალა ვიგრძენი არ მინდა წუთიერ სადმე გავიქცე ვიცი,სულიერად კვლავაც მიგრძენი არ მინდა სატყუარასთან ისევ წავიქცე,

ახლა განცდები ქაოტურია

გზა გაკვალული მიუვალია, და ეგ სიტყვებიც მხოლოდ ფარსია, ახლა მარტია ზეცას შევქუხი და ღრუბელთ ჯარი თავს დამხვევია...

იმედი ისევ კიაფობს

სიო გადიქცა მძლავრ გაქროლებად, მოედო ელვის სისწრაფით ველებს, შემოაღწია გულის ღრიჭოშიც, განცდებს აღვირი აგლიჯა მყისვე...

რა იქნებოდა...

და შენს თვალებში დაიწყებს დილა შემოსვას სხივის შარავანდედით. ძვირფასო, ახლა ლოლოებს კიდებს, გულს მონატრების სუსხი-ნამქერი...