ნიკა კვესელავა

იცი ახლა რას ვნატრობ? რას განვიცდი? რამინდა? ამ ფურცელზე გრძნობები დავანთხიო კალმიდან, შევერიო ჭაღარად წლებს უმიზნო წამებზე, შენი წმინდა თვალებით ვიპაექრო ღამეზე. სისხლის წვეთად დავიქცე გადაჭრილი ვენიდან სუნთქვა ქარს გავატანო ჩაძირული გემიდან,

მარტოობა

სხვების ცხოვრებას გადაჰყურებ და გული გტკივა, რომ მარტო დარჩი,რომ არავინ აღარ გყავს გვერდში, ყველამ მონახ თავისი გზა,ცხოვრობენ მშვიდად, შენ კი სიყვარულს ყველგან ეძებ,გული კი ხელში გიჭირავს და დადიხარ კენტად,თან უსიცოცხლოდ,

ზღაპარი მომიყევი, დედი

ზღაპარი მომიყევი რა დედა. მამას არ უთხრა რო ისევ გავიჩხირე. ჩემ შვილს უთხარი რო საზღვარგარეთ ვარ წასული? იმ გოგოს უთხარი რო წავიდეს ამ სახლიდან, უთხარი რომ გუშინ მთვრალი ვიყავი და იმიტომ მოვიყვანე აქ.

გულთან იმ მწარე ვნებამ იელვა

ე კვლავ იმ ცხელი სისხლით ავივსე, გულთან იმ მწარე ვნებამ იელვა და კვლავ ჩავყვინთე შუაღამისფერ თმების წვიმაში, როგორც მშიერმა და მომეწება ტანზე ალერდი, როგორც მზის სხივი შუა ზამთარში, მე შენ გეძებდი… ასი ათასი წელი შენს სხეულს ვუთვალთვალებდი.

შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში...

შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში, ფოთოლცვენა დაწყებულა სულში... ნეტავ რატომ, ნეტავ რისთვის? დაიბუდა სევდამ სულში? შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში, ცრემლები არ მიშრებოდა გუშინ... სიმარტოვემ დაიბუდა სულში, ზამთრის სუსხიც იგრძნობოდა გუშინ...

ჯონ კიტსი "კაშკაშა ვარსკვლავი"

კაშკაშა ვარსკვლავო,უცვლელობით მსურს შენ გემსგავსო, მაგრამ არ გგავდე ღამეული სხივმოსილებით, რომ მხოლოდ ბნელში ცის კიდიდან არ დავაფასო, ის რასაც მალავს მთვარე თითქოს სადაფის ქვებით. შემოსილი ხარ ბრწყინვალების შარავადენდედით საუკუნეებს ითვლის შენი

მკვდარი სხეული...

ქანცგაწყვეტილი მიბობღავ საწყლად, ტანჯულ სხეულს უკან ქაჩავს ბნელი უფსკრული... უგულებელყოფ ხალხთა ჩოჩქოლს გაშინებს ალბად, გაკრთობს ბორკილი ტანჯვად ქცეული... გაუბედავად გაჰყურებ მწვერვალს, ებრძვი ოცნებას ჰაერში აჭრილს ხედავ სარკმელთან ფოთოლთა ჯარს და

ალბათ მიყვარდა

ალბათ მიყვარდა მე ის...ალბათ ვუყვარდი მე მას...ოცნების პატარა ტალღით,ჩვენ შევუერთდით დიდ ზღვას.ვღელავდით ზღვასთან ერთად,მივუყვებოდით ტალღებს,მზესთან გვინდოდა, მაგრამ ვერ ავერიდეთ ავ ბედს.დაგვტოვა მარტო ზღვასთან

გალაკტიონ ტაბიძე - ვერხვები

ყოველთვის, როცა დაბერავს ქარი და ტყეს მთებისას გაიფრენს აფრად, ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი აშრიალდება უშორეს ზღაპრად.

აღარ განვიცდი...

აღარ განვიცდი, აღარ დაგიცდი თუ კი წახვედი გრძნობაც გაივლის. როგორ არ ვიცი, წარსულს დავცინი ნუთუ დასასრულს არც კი განიცდი?!