ლექსი დედაზე

ჩვენ დედით ვცხოვრობთ და მისით ვსუნთქავთ არ დაგვიბერდეს ღმერთს სურვილს ვუთქვამთ ჩვენთვის ლოცულობს და ჩვენზე ზრუნავს

უბრალოდ წასაკითხი

არა რეალურ თვალის სისხლთა ჩაქცევა ამ სულის ჭადრებს მახევდა მაგლეჯდა კალთებს და გულიც მიქონდა მართმევდა დამდეგს და საკვებსაც მითმობდა

რელობამ სარკეში ჩაიხედა

გათენების მოლოდინში ისევ ისე მაღამდება ამ სამყაროს რომ ვუყურებ ყველაფერი მარაზმდება მარაზმია ყველაფერი რასაც ხალხი აკეთებს

,, მშობლიურო საქართველო''

მშობლიურო საქართველო, გტოვებ 20 აგვისტოდან, არ გეგონოს წერილს ვწერდე, გორიდან და თბილისიდან. ოცი წელი შემისრულდა, საქართველოს ყურზე ვჭამდი,

*******

საქართველოზე ლექსი ოჰ რამდენ ქართელს დაუწერია და რამდენ დედას გმირის საფლავთან ცრემლიანად დაუმღერია აკაკიმ ჩონგურს შეგვიდარა ეს სანაქებო ჩვენ კი გვიწოდა მისი სიმები ამაყი იყავ შენ საქართველო

გულის მელანი

მე ამ ლექსების ძალა ვიგრძენი, არ მინდა გავექცე პოეტის წიაღს, ვერ ვეგუები დღევანდელ აწმყოს, ამიტომ ლექსს ვწერ ვანათებ წყვდიადს

ქარაფს შემომდგარი

სისხლი კაპილარებს მძლავრად ეხეთქება, თითქოს აზვირთებულ ტალღებს ეჯიბრება, სული არ მშვიდდება, ფიქრებს ეჭიდება, წარსულ დღეთა ჯაჭვი სიზმრად მევლინება...

მიყვარხარ

სიყვარული რომ დაიწვას ღმერთს მოუნდეს აღწერა, ეშმაკს მხარზე შემოვისვამ სიყვარულის ხატმწერად.

წვიმდა

წვიმდა და თქეშად მოსცვიოდა ღრუბლებს ცრემლები, დაჰქროდა ქარი, შლეგი, თუმცა მიუსაფარი და შესჩიოდა ზეცას უხმოდ, უტყვი ვედრებით, სხვაგან ეძებნა მისთა ცრემლთა თავშესაფარი...

მალული სევდა

უკვე მერამდენე ღამე მათენდება, დილა სუსხიანი ღრუბლებს ესალმება; მე კი მეღიმება, აღარც მერიდება; ქარი ჩადგება და მალეც გათენდება;