შენ გეკუთვნის...

მე არ ვაღმერთებ უბრალო მოკვდავს,შენში მე მხიბლავს თვით ღვთის იერი,კვლავ შენს სახელზე ავანთებ სანთელს,ღმერთს ვთხოვ რომ ვიყოთ სულ ბედნიერი!ვაღმერთებ მაგ შენს მომნუსხველ ღიმილს,მაბნევს ციმციმი შენი თვალების,ვერ ვძლებ უშენოდ უსიყვარულოდ,სულ მარტოდმარტო

ზღვას გადავცურავთ

როცა ამ ღამეს მე შენზე ვფიქრობ,მოგონებები, თითქოს გულს მითბობს,რომ მახსენდება განვლილნი დღენი,რაღაც მიპყრობს და მე ისევ ვმღერი.ვმღერი უნოტოდ, უსიტყვოდ,უხმოდ,მხოლოდ გრძნობების ღრმა ჰანგებს ვუხმობ,ვიმღერე ქართან, წვიმასთან

მთა

ერთად წავიდეთ სადმე ძაან შორს, მთაზე ავიდეთ-უფალთან ახლოს, მთის წვერზე მდგარი ტაძრები ვნახოთ,

ოთახში სადაც მარტოობა კედლებსაც არ სურთ....

ქალაქში სადაც მარტოობა არავის არ სურს, და მაინც არსად, სიყვარულის არ ჩანს მისხალი, წამოდი გავქრეთ, შევეხიზნოთ მე და შენ წარსულს, თორემ ლანდებიც სილამაზის ფორმას ისხამენ. მსგავსად სიძველით გახუნებულ წიგნსა თუ ქაღალდს, მკაფიო, მაგრამ სასურველი შენი

ცხოვრება...

ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით წაგვიყვანს, რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და სტრიქონებს. ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე აიყვანს, ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის იგონებს.

სიყვარულის ისტორია

ორი სულიერი ცხოვრობდა ერთად სიყვარულს აღმერთებდენ ბოდვამდე ერთხმად გოგოს ბიჭი უყვარდა სიცოცხლეზე მეტად არასდროს დატოვებენ ერთმანეთს კენტად

მიყვარხარ დედი (საკუთარი ლექსიაა ეძღვნება ჩემ შვილს ილიას)

პირველად რომ დაგინახე დედი, ჟრპირველად რომ დაგინახე დედი, ჟრუანტელმა დამიარა ტანში_ სწორედ მაშინ მივხვდი თუ რას გრძნობდა. დედაჩემი მე რომ გავჩნდი მაშინ. ცხრა თვე მუცლით გატარებდი ჩემო, დავდიოდით ყველგან მუდამ ერთად; ახლა უკვე ხელის გულზე

მარტოსული სიყვარული

ღამე ქუჩაში მივდივართ ნელა ნისლში გახვეულ გზას ვეღარ ვხედავ დედამიწაზე ჩამოწვა სევდა ცაზე ვარსკვლავებს სულ ვეღარ ვხედავ...

მხოლოდ შენთვის!

მე შენში ვხედავდი იმ სილამაზეს, რომელიც ირგვლივ არ არსებობდა, მე შენს თვალებში ვხედავდი ნარეკლს, რომელიც ჩემგან ისახებოდა,

მოგზაურობა

ყოფილა ერთი ლამაზი გრძნობა, მას რა ვუწოდო არ ვიცი ჰოდა, გადავიკარგე უკვალო გზაზე, დიდი ხნის შემდეგ აღმოვჩნდი მთაზე. იქ, სადაც თოვლი არასდროს დნება, და გაყინული გულები