აპათია

მე წარმოდგენა აღარ მაქვს, როგორ მოვუყარო ჩემს თავს თავი..

უცებ...

უცებ გამოჩნდი!!! უცებ გამოჩნდი!!! უცებ ფამოჩნდი!!! და გვირილები ეს დღის თვალები მე... მე ვერ გელევი

დაღამებამდე

გული არეული, სული დალეული, და ეს ამინდები, ესეც არეული. გრძელი ღამეები, ყველა უძილონი.

***

ჩამოლეული, ჩამომხმარი მოდგა ზამთარი, და ჭახჭახა მზის ბოლო წვეთი სულ მთლად დალია, ზოგჯერ ზმანება უსასრულოდ იცის ამგვარი, როცა თენდება და შენს ირგვლივ სიმწუხარეა. სველი თვალებით ასეთი ჩანს ხშირად ზამთარი, გეჩვენება თუ მართლა ფერბს მალავს სამყარო, და

ბოლო ლექსი : დასასრული.

რითმების ძგერას - ვით ცოცხალ ბგერას, როგორც ლურჯ ცაზე მოლივლივე მტაცებელ ძერას, ვერ დავთმობ, ვერა..

ვცოცხლდები მკვდარი რომანიდან

პერსონა ვცოცხლდები მკვდარი რომანიდან უმღერებელ სიმღერას გავჰკივი ქუჩაში ისევ ხმალს ვადნიბ მიგდებულ ფოლადიდან და ჩემ ყველა ნაწერს იხილავთ ურნაში

იკეთებს მასკებს,ხალხი ვერ ამჩნევს...

იძრობენ ნიღბებს,დამალულ ნიღბებს და რეალურ სახეს არავინ იღებს, იცნობს თავის თავს სარკეში იცნობს და რეალურად ვერავინ გაიცნობს.

შენ და სამყარო

ჩემი სამყარო იყავი. სამყარო, სადაც ვარსებობდი, ვსუნთქავდი და ვცოცდლობდი

არ დაუშვა, რომ ერთ მახინჯ დღეს 'გადამიყვარდე'

მერე ვიცი რომ ვერ მიპოვნი ისე დამკარგავ, განაცრისფრებას ვერ ავიტან თუნდაც მიყვარდე. მოგენატრები დაიცადე... შენ ჯერ სადა ხარ, არ დაუშვა რომ ერთ მახინჯ დღეს 'გადამიყვარდე' .

ცისფერ ზღვაში ესვენება მთვარე

ცისფერ ზღვაში ესვენება მთვარე, ჩემი ცრემლი ზეცას მიაბარეს... შენი სახე მეხატება თვალზე, ვერ ვიძინებ არ მასვენებ ღამეც.