სიკვდილიც ერთად

იცი?არარის დრო რომ გითხრა ფიქრი რომელიც მაწუხებს მაგრამ მე ვიცდი.

ნუ მწერ

გეტყვი, რომ მოვედ ბრძოლანახული და სიკვდილამდის შენთან დავრჩები, რომ ლამაზია მზე გაზაფხულის, ბრძოლების შემდეგ – მზე გამარჯვების

მფარველის ფრთების ანალოგები

კივის რაღაცა შიგნითგან შიგვე და თითქოს გრძნობით მიმხვდარა ისევ, გადარეულა ეული ჩემი... იმტვრევა კარი არ’არსებული და გაბნეული შემოდის ქმარი.

ნუ მიამბობ

ნუ მიამბობ... ახლა ისე დაგვიანდა პაემანი მზის ჩასვლისას , ზღვასთან ახლოს, ის ტკივილი ვერაფრით ვერ დამიამდა, მოგონება რომ ვიცოცხლო დამრჩა მარტო...

უთავბოლოდ მიყვარხარ

ჩემი სულის შფოთვაა შენი კაბის შრიალი, შენი მსგავსი ამ ქვეყნად მე არავინ მინახავს, როგორ უნდა გაგიშვა, გევედრები მითხარი, როცა ყველა დეტალით უთავბოლოდ მიყვარხარ.

ცეცხლს აღუმართავს ზე გუმბათი

ლილისფერ ზღვაში ჩაასვენეს მზისფერი ცეცხლი, და შენს თვალებზე გამეფიქრა დილითვე, ვსცოდე.. დაისამდე ვერ დავითვალე ოცდაცხრა ვერცხლი, შუადღემდე ვერ დავაღწიე ღიმილი ბოდვებს..

შანიტა

შანიტა, სურნელი ჩემს თმებში იბნევა, სურნელი ლიმონის, მოცვის და ვარდების, მოკვდება ყველა ვინც დინებას მიჰყვება,- ვამბობ და უეცრად უფსკრულში ვვარდები.

მაინც რანაირი დღეებია?

სიცხემ ისევ ამიწია, დარდსაც ვეღარაფრით ვემდურები, თურმე როგორ ძლიერ განიცდიან დღეებს სითბონაკლულს ბეღურები.

გ ე ნ დ ო ბ ო დ ი

გ     ანა ოდესმე დაგივიწყებ, შენ ასე ფიქრობ!? ე     ერთი ნახვით რომ შემაყვარე თავი უზომოდ, ნ     ეტავ ოდესმე გამითენდეს შენთან მძინარეს, დ    რო ყველაფერს კლავს, შენც მომკალი ბარემ უთოფოდ.... ო     თახში ჩუმი სიმარტოვის სურნელი ჩქეფდა,

მე და მთვარე

და სიცოცხლით სავსე მუდამ, სევდა დამსდევს არემარედ,