პირველი ამბორი წყვდიადი ღამიდან

შენ, ვერ შეეხები ჩემში სანუკვარს, ვერ შეძლებ უკვალო წალეკო იქიდან. ზღვა ძალა დამჭირდა, რომ ეს გზა მეპოვნა, რომ გამომერჩია ათასგვარ ფიქრიდან...

...

თუ მე ვარ იგი, რაც კი ხვდება ყველა ფერიას, არ მსურს ქვა ვიყო!- დანარჩენი ყველაფერია!

ბედნიერება

ბედნიერება ქვეყანაზედ ვისთვის რა არის? ვიღაც მზის სხივშიც კი პოულობს უიმედობას.

ზამთრის მელანქოლია

წარსულის აჩრდილს კვალად დაჰყვება ნაცნობი სევდა, მელანქოლია შემოპარული უცებ გაბევრდა, ცრემლმა თავხედმა გამოსვლა სცადა, ვეღარ გაბედა, ღიმილი მინდა, არ შემიძლია, გული დაბერდა.

თუ გამომყვები

მე არ მოვკვდები თუ გამომყვები.. ლექსსაც მოვყვები

E pluribus, unum! (ერთი, მრავალთაგან!) (18+)

და ეს სამყარო ჩემთვის კოლბაა.. და ტკივილებიც - ზოგი პატარა, ზოგიც - ზორბაა, და სულსაც ვმიჯნავ შუშის თხელი, მყიფე კედლებით, და დოგმებს ვლეწავ ლანძღვით, გინებით, ხანაც ჩხუბით, ხანაც - ვედრებით!

ფიქრებს ლესავენ, ლესავენ ტკივილს..

ფიქრებს ლესავენ, ლესავენ ტკივილს, ტკივილს კეცავენ, ახშობენ ყვირილს ყვირილს შიშიანს,ოცნებას მიშლიან, მიშლიან ფიქრებს

ბილწი მარტოობა

ამ მარტოობას სუნი აქვს ბილწი, გადარჩენისთვის არაფერს ვიღწვი, და თუ დავიწვი, არც ეს მადარდებს ყინულის ფარად ავიკრავ დარდებს,

უფორმო სულში იბადება შეგრძნება სეტყვის

..ყორნისფერ ზეცას დაუსერავს ფიქრები ჩემი,და მტანჯველ წარსულს დაუქსელავს სევდა ნაჩვევი,და თუ ტკივილმა მიმატოვა,ცრემლით დავრჩები,რითმით - ნარჩევით,მე გადავრჩები!მრუდე ეკლებსაც თუ ვაკოცებ ფეხით შიშველით,

პაემანი ღამესთან

სად არის მზე და სად არის ზღვები? სულს შემორტყმია მუქი საზღვრები.. და საუბრები უსახო "მესთან", მაქვს პაემანი ამ უტყვ ღამესთან, ხავსმორეული ოთხკუთხა ქვები,