შემოდგომის ბოლო პატარძალი

ცივი თებერვალი ვერ მხდის ემოციურს,სევდის ბახუსისგან ისევ მაბანცალებს,ფურცელს ვუნიავებ თვალებს ეროზიულს,როგორც შემოდგომის ბოლო პატარძალი.წერა დავივიწყო, სულმა არ ინება,ადრე ვარიგებდი უხვად ენდორფინებს,

წვიმა

წვიმამ დამინახა შუა ღამისას, თურმე ვტიროდი, ცრემლების მნიშვნელობა ალბათ პატარამ ჯერ არ ვიცოდი. ცრემლი შიშისგან უმალ შემიშრა, როდესაც წვიმამ დასვა შეკითხვა.

იტირე და დაივიწყე

იტირე და დაივიწყე, თითქოს არც კი ყოფილა,გახსოვდეს რომ ვიღაც ერთი ყველა ყოფილს ჯობია.განიცადე, მაგრამ ბოლოს ნუ აგიტანს სევდა,იცოდე რომ ცხოვრებაში ასეთებიც ხდება.დაიჯერე, რომ ის ერთი შენი ღირსი არ არის,სიყვარული სხვა

მოგონება.....

სიყვარულმა დამიბინდა გონება, ამირია ფიქრები და გზა კვალი, შემაძულა მეგობარი ვინც მყავდა,

ვუყვარვარ - არ ვუყვარვარ

სევდა და სევდიანი ღიმილები,ზაფხულის უჩვეულო სურათია,უგულოდ გავაფუჭე გვირილები,ვუყვარვარ - არ ვუყვარვარ, სულ ერთია...ფიქრებში ჩაძირული როიალი,საათი აღარც მახსოვს რომელია,ქუჩები მარტოდ მარტომ მოვიარე,

მუდამ...

მოგონებებში შევინახავ დღევანდელ დღესაც,ძველ სკივრში ჩავდებ და თავს მოვუყრი ამ ლამაზ წლებს და ფიქრებ დაღლილი თუკი მაინც არ იშლი შენსას,ერთს გეტყვი: შენგან უთბილესი დღეები შემრჩა...

ჩვენი სიყვარული მღერის

ვუცქერ ამ სევდიან მთვარეს,შენი თითები მაქვს ფერად,ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,ჩემი სიცოცხლის ხარ რწმენა.ახლა მომაკვდავი თვალებს,ისევ შევსცქერივარ შენსას, ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,და შენ მირჩევნიხარ ზეცას.ჩემი სამყარო ხარ გწამდეს,

დედა დაგვიჩოქეს ისევ

დედა დაგვიჩოქეს ისევ, მისი ტირილია გესმის? სამშობლო წაგვართვეს ბიჭებს,

უიმედობა.....

მე დავიღალე ამ ცხოვრების ორომტრიალში, და გადამქანცა ფიქრების ზღვამ და უიმედობამ, მარტო აღმოვჩნდი ჩემს შეცდომებთან ეულად კენტად, ახლა კი წავალ და განმსაჯოს მაღალმა ღმერთმა..

უჩემობა

როგორ დაგივიწყო, როგორ არ მახსოვდე, როგორ ამოგშალო ახლა გონებიდან.