ფიციც ცვდება

ფიცი არგასჭრის არასდროს, არსად, თუ ამას უთქმელად შენ არგანიცდი.

დრო

დრო, მიდის და არ ბრუნდება უკან არა. დრო, მირბის და ვერეწევა ხალხის ძალა

გემშვიდობები

დაგემშვიდობე, თუმცა მაინც ისევ იქ ვდგავარ. ვერ გადავჭერი შენს გზებამდე ჩემი სავალი. ნეტავი როგორ დავივიწყო სამყარო ჩვენი, ან სად ვეძებო მე უშენოდ გამოსავალი.

შენი ღიმილი მაბედნიერებს

და თუ დაგკარგე რას ვიზავ? არვიცი ვერ ვგონებ შენს თვალებს ვფიცავარ ახლა მხოლოდ ერთი აზრია ჩემში

###

ჩემი სიყვარული ყველაზე დიდი, მიუწვდომელი, რომელიც არასდროს იქნება ჩემთაბ, თუმცა ყოველთვის იქნება ჩემში, იცხოვრებს ჩემში ღმერთივით

ასეთი ბედი აქვთ მგონია პოეტებს

ნახატი ცხოვრების, ალისფერ ფერებით,ამ სურათს მგონია ვერავინ გაიგებს...ღრუბლებში დავფრინავ და მზეს ვეფერები,და მერე მარტი ვარ... და იებს ვარიგებ. ადრე გაზაფხული ელავენ თვალებში,მზის სხივებს მიწამდე ჩამოაქვთ

ღამის ზმანება...

თავს ვაძალებ, რომ აღარ მინდოდე, აკრძალულ გრძნობის დათმობა მიწევს. დამამშვიდებდა ის, რომ ვიცოდე, რომ ეყვარები სხვას ჩემზე ძლიერ.

დრო ყველაფრის მკურნალია

დრო ყველაფრის მკურნალია, ოღონდ ჩემი არა. საოცარი უნარია დარდი წარა-მარა.

მოჩვენებითი მეგობრობა-მეგობარი

ჩვენ ვიყავით მეგობრები, ან იქნებ არ ვიყავით და ეს უფრო მეტი იყო, ან უფრო ნაკლები...

ჩვენ

შენი ცხოვრება ჩემსას ჰგავს ჩემი უძირო ზღვას ჩვენ ერთმანეთი რომ გვიყვარს რად უნდა ვკითხოთ სხვას? და სხვას რომ ვკითხოთ ნეტავ რას იზამს მოიმოქმედებს რას?! ის ალბათ ისევ შენს თავს წამართმევს მე კი გავყვები გზას...