***

მარადისობის წაუშლელო ფერო ნადირო, შენი არსება ამოტვიფრე ჟამთა ხანებას. ზღაპართა ამბებს გადაეცი, სიტყვებით ნათრობს, კვალი სიკვდილის არ დატოვოს ბედთა ჟამებას.

***

მიყვარხარ როგორც სიყვარულის ზღვა უნაპირო , სიხარბე მიპყრობს მიდას მეფედ ვიქცევი ალბათ . მონადირეც კი არ ხარბდება ჩემო ნადირო , ალბათ არსებობს დახამება ჩემში თვისებად .

***

ბედისწერის უკვალო გზას აღარ ვეწამე. და ჩემს სიცოცხლეს გავუძეხი დარადივითა. სიმათა სტრიქონს მეგზაურთა გზაში ვეამე . ვით ჯარისკაცი უშიშარი ზარბაზავითა.

****

მოიხვეჭ სახელს , დაწერ მასზე ამაყის ოფლით, და იმედოვნებ არ წალეკავს დროის ხანება. მაგრამ მტკიცეა და ვინ იცის არაფრის ცოდნით, თუ როგორ განსჯის ბედისწერას ჟამთა აღვსება.

****

რომ დაბატონებს სიცოცხლის ხანს სიკვდილის ზარი ნუთუ არა გსურს სამახსოვრო დატოვო რაღაც შთამომავლობას ემახსოვროს ხსენება შენი იქცეს საფლავად მარადიულ ბოლოხნის ჟამსაც

წამოდი მზესთან

და თუნდაც არ იყოს გაბედვა ადვილი...

აბლაბუდა

ლექსი ჰუმანურ ურთიერთიბებზე სიყავრულზე, გულისტკენაზე, გრძნობაზე, რომელიც, ალბათ ყველა ადამიანს გამოუცდია. სიყვარული ისეთვიე ჩახლართულია, როგორც აბლაბუდა. გაურქვეველი და ქაოტური, თუნცა საინტერესო და ლამაზი.

* * *

დავლევ...

საუბარი მნათთან(ლ.ა)

მთვარეც ადგა, განკაცდა და ჭიქა იღო ხელში, მითხრა, მე და ღვინომ ვიცით ვინც ვარჩიე ბევრში, ქალი მკრთალი, თითქოს ქნარი და სიმები ერთად, თქვენ მოკვდავნი ვისაც ხედავთ, ვინც მეც ვნახე ღმერთად,

ჩახუტებისას...

შენი ჩახუტება სულს რომ მიმშვიდებს და მათბობს, თავბრუსხევაში გადამდის და მათრობს.