მორევში

მე ჩამითრია შენმა ამ სიღრმემ, სადაც მეც ვნახე ეს ჩემი თავი, რომ შეგიცანი, ვთქვი “არ გაგიჟდე!” და მე ვიგრძენი, რომ შემიყვარდი.

***

სული ეული, მარტოდ მგზნებარე, ელოდა თავის სწორ საიქიოს, გული, სხეული, ნათლად მჩქეფარე, იწვოდა ცეცხლით, ნორჩ სახეობის,

ქვიშის საათი

შენთან იმგვარად მინდება ხანაც, გაქცევა რჩება მხოლოდ და მხოლოდ, რადგან სანატრელ ოცნებებს თუკი , არ მოეღებათ არასდროს ბოლო.....

ამნე

მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ რაც გადის დრო და ხანი! და მართლა მინდა მეთქვა დაბრუნებისას ხანით ნუ გაიფიქრებ სიყვარულისთვის არდამთავრდება წამი რა ბევრი მინდა გითხრა მაგრამ ამაო წადილს

არდაწერილი ლექსი

რაღაც სათქმელი მქონდა, მაგრამ ვერაფრით ვამბობ. ჩემს ვერდაწერილ ლექსებს ვნანობ. ო, როგორ ვნანობ

თოვს.

თოვს შენ არ იცი როგორ თოვს …

ივლისისას…

თბილისის ქუჩებში მხოლოდ შენ გხედავ, გარშემო, ყველგან,შენ რომ გგრძნობ, ვღელავ.

კესანების თაიგული

ვინ იცის, რამდენჯერ მომენატრე. ვინ იცის, რამდენჯერ დამაკლდი. სულში აფოფრილ გრძნობებს ახლა ვეღარ უშველიან შენი ხელები.

შენ

დაგელოდები,მაინც აქ ვიფრენ,შენნგან ვითომ შორ გალაქტიკაზე და შენთან მოვალ მხოლოდ იმ წუთში,როგორც კი მთვარე შემომანათებს..

მონატრების ტალღა

სულ დამუნჯდა ყველაფერი, ალბათ მთვარეს ასე სურდა,რომ გაექრო ყველა წამი ერთმანეთის დასაწუნად...